Αμαρτία είναι κάθε πράξη, αίσθημα ή σκέψη που είναι αντίθετη με τους κανόνες του Θεού. Περιλαμβάνει το να παραβιάζει κάποιος τους νόμους του Θεού κάνοντας οτιδήποτε θεωρεί Εκείνος εσφαλμένο, ή αλλιώς άδικο. (1 Ιωάννη 3:4· 5:17) Η Αγία Γραφή κάνει επίσης λόγο για τις αμαρτίες παράλειψης​—δηλαδή το να μην κάνει κάποιος το σωστό.​—Ιακώβου 4:17.

 Στις πρωτότυπες γλώσσες της Αγίας Γραφής, οι λέξεις που αποδίδουν την έννοια της αμαρτίας σημαίνουν «χάνω τον στόχο». Για παράδειγμα, στον αρχαίο Ισραήλ υπήρχε μια ομάδα στρατιωτών οι οποίοι ήταν τόσο επιδέξιοι στον χειρισμό της σφεντόνας ώστε “δεν αστοχούσαν”. Αυτή η έκφραση, αν μεταφραστεί κατά κυριολεξία, θα μπορούσε να αποδοθεί «δεν αμάρταναν». (Κριτές 20:16) Έτσι λοιπόν, όταν αμαρτάνουμε δεν πετυχαίνουμε τον στόχο που θέτουν οι τέλειοι κανόνες του Θεού.

 Ως ο Δημιουργός, ο Θεός έχει το δικαίωμα να θέτει κανόνες για την ανθρωπότητα. (Αποκάλυψη 4:11) Εμείς είμαστε υπόλογοι σε εκείνον για τις πράξεις μας.​—Ρωμαίους 14:12.

Είναι δυνατόν να μην αμαρτάνουμε καθόλου;

 Όχι. Η Αγία Γραφή λέει ότι «όλοι έχουν αμαρτήσει και υστερούν ως προς τη δόξα του Θεού». (Ρωμαίους 3:23· 1 Βασιλέων 8:46· Εκκλησιαστής 7:20· 1 Ιωάννη 1:8) Γιατί συμβαίνει αυτό;

 Οι πρώτοι άνθρωποι, ο Αδάμ και η Εύα, αρχικά ήταν αναμάρτητοι επειδή δημιουργήθηκαν τέλειοι, κατά την εικόνα του Θεού. (Γένεση 1:27) Εντούτοις, έχασαν την τελειότητά τους επειδή παρήκουσαν τον Θεό. (Γένεση 3:5, 6, 17-19) Όταν απέκτησαν παιδιά, τους μεταβίβασαν την αμαρτία και την ατέλεια ως κληρονομικά ελαττώματα. (Ρωμαίους 5:12) Σε αυτό αναφέρθηκε ο Βασιλιάς Δαβίδ του Ισραήλ, όταν είπε: «Με σφάλμα γεννήθηκα».​—Ψαλμός 51:5.

Είναι κάποιες αμαρτίες χειρότερες από άλλες;

 Ναι. Για παράδειγμα, η Αγία Γραφή αναφέρει ότι οι άντρες των αρχαίων Σοδόμων ήταν «κακοί και αμάρταναν χονδροειδώς», καθώς και ότι οι αμαρτίες τους ήταν “πολύ βαριές”. (Γένεση 13:13· 18:20) Εξετάστε τρεις παράγοντες που καθορίζουν τη βαρύτητα της αμαρτίας.

1.   Σοβαρότητα. Η Αγία Γραφή μάς προειδοποιεί να αποφεύγουμε σοβαρές αμαρτίες όπως η σεξουαλική ανηθικότητα, η ειδωλολατρία, η κλοπή, η μέθη, η αρπαγή, ο φόνος και η άσκηση πνευματισμού. (1 Κορινθίους 6:9-11· Αποκάλυψη 21:8) Αντιπαραβάλει τέτοια πράγματα με απερίσκεπτες, ακούσιες αμαρτίες, όπως λόγια ή πράξεις που πληγώνουν τους άλλους. (Παροιμίες 12:18· Εφεσίους 4:31, 32) Παρ’ όλα αυτά, η Γραφή μάς παρακινεί να μη μικροποιούμε οποιαδήποτε αμαρτία, εφόσον αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε μεγαλύτερη παραβίαση των νόμων του Θεού.​—Ματθαίος 5:27, 28.

2.   Κίνητρο. Κάποιες αμαρτίες διαπράττονται επειδή έχουμε άγνοια των απαιτήσεων του Θεού. (Πράξεις 17:30· 1 Τιμόθεο 1:13) Αν και δεν δικαιολογεί τέτοιου είδους αμαρτίες, η Γραφή τις διαχωρίζει από εκείνες που περιλαμβάνουν εκούσια παραβίαση των νόμων του Θεού. (Αριθμοί 15:30, 31) Οι εκούσιες αμαρτίες προέρχονται από μια “κακή καρδιά”.​—Ιερεμίας 16:12.

3.   Συχνότητα. Η Αγία Γραφή κάνει επίσης διάκριση ανάμεσα στο να διαπράξει κανείς κάποια αμαρτία και στο να πράττει την αμαρτία για παρατεταμένο χρονικό διάστημα. (1 Ιωάννη 3:4-8) Όσοι πράττουν την αμαρτία εκούσια, ακόμα και αφού έχουν μάθει πώς να κάνουν το σωστό, λαβαίνουν τη δυσμενή κρίση του Θεού.​—Εβραίους 10:26, 27.

 Αυτοί που έχουν διαπράξει σοβαρές αμαρτίες μπορεί να νιώθουν καταβαρημένοι από τα σφάλματά τους. Λόγου χάρη, ο Βασιλιάς Δαβίδ έγραψε: «Τα σφάλματά μου πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου· σαν ένα βαρύ φορτίο, είναι πολύ βαριά για εμένα». (Ψαλμός 38:4) Ωστόσο, η Αγία Γραφή προσφέρει την εξής ελπίδα: «Ας εγκαταλείψει ο πονηρός την οδό του και ο επιζήμιος άνθρωπος τις σκέψεις του· και ας επιστρέψει στον Ιεχωβά, ο οποίος θα τον ελεήσει, και στον Θεό μας, γιατί αυτός θα συγχωρήσει άφθονα».​—Ησαΐας 55:7.