Το 1953, ο Πίτερ Βαντερχέκεν διορίστηκε στο έργο περιοχής στην Ινδονησία. Η περιοχή του περιλάμβανε όλη τη χώρα, η οποία είχε έκταση 5.100 χιλιόμετρα από τα ανατολικά προς τα δυτικά και 1.800 χιλιόμετρα από τα βόρεια προς τα νότια. Καθώς κάλυπτε αυτή την αχανή περιοχή, κάθε τόσο είχε πολλές συγκλονιστικές εμπειρίες.

Το 1954, ο αδελφός Βαντερχέκεν ταξίδεψε στην ανατολική Ινδονησία, περιοχή που παρουσιάζει θρησκευτική ποικιλομορφία και περιλαμβάνει τα εξής νησιά: Μπαλί, όπου ζουν πολλοί Ινδουιστές, Λομπόκ και Σουμπάβα, με κυρίαρχο πληθυσμό τους Μουσουλμάνους, Φλόρες, όπου κατοικούν κυρίως Καθολικοί, καθώς επίσης και Σούμπα, Άλορ και Τιμόρ, όπου υπάρχουν κυρίως Προτεστάντες. Ταξιδεύοντας με μια  μισοδιαλυμένη βάρκα, κήρυττε για λίγο στα διάφορα νησιά που συναντούσε στην πορεία του προτού φτάσει στο Κούπανγκ, μια πόλη του Τιμόρ. «Κήρυξα στο Τιμόρ δύο εβδομάδες», είπε ο αδελφός Βαντερχέκεν. «Παρά τη δυνατή βροχή, έδωσα όλα τα έντυπα που είχα, έκανα 34 συνδρομές περιοδικών και άρχισα αρκετές Γραφικές μελέτες». Κατόπιν, ειδικοί σκαπανείς καλλιέργησαν το ενδιαφέρον και ίδρυσαν μια εκκλησία στο Κούπανγκ. Από εκεί τα καλά νέα διαδόθηκαν στα γειτονικά νησιά Ρότι, Άλορ, Σούμπα και Φλόρες.

Όταν οι Προτεστάντες κληρικοί στο Κούπανγκ είδαν ότι τα ποίμνιά τους άκουγαν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, κυριεύτηκαν από ζήλια και οργή. Κάποιος ανώτερος κληρικός διέταξε τον Τόμας Τουμπούλαου, έναν ηλικιωμένο μονόχειρα μεταλλουργό, να διακόψει τη μελέτη του με τους Μάρτυρες, και του τόνισε επίσης ότι, αν δεν σταματούσε να λέει σε άλλους αυτά που μάθαινε, θα χυνόταν αίμα. Ο Τόμας απάντησε με θάρρος: «Ένας Χριστιανός δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν πρόκειται να με ξαναδείς στην εκκλησία σου». Ο ίδιος έγινε ζηλωτής διαγγελέας της Βασιλείας και η κόρη του ειδική σκαπάνισσα.

Εντούτοις, ο κλήρος στο Τιμόρ ήταν αποφασισμένος να αφανίσει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Το 1961, ύστερα από πιέσεις των κληρικών, το Υπουργείο Θρησκευμάτων και οι τοπικές στρατιωτικές αρχές απαγόρευσαν το έργο κηρύγματος από σπίτι σε σπίτι. Ως αποτέλεσμα, οι αδελφοί προσάρμοσαν τις μεθόδους μαρτυρίας τους. Μιλούσαν σε ανθρώπους στις αγορές και στα πηγάδια, σε ψαράδες που έβγαζαν την ψαριά τους στη στεριά, καθώς και σε οικογένειες που περιποιούνταν τάφους στα νεκροταφεία. Έναν μήνα αργότερα, οι στρατιωτικές αρχές υποχώρησαν και ανακοίνωσαν στο ραδιόφωνο ότι στο εξής θα υπήρχε θρησκευτική ελευθερία στο Τιμόρ. Όταν οι αδελφοί είδαν ότι το Υπουργείο Θρησκευμάτων επέμενε πως το έργο από σπίτι σε σπίτι ήταν ακόμα υπό απαγόρευση, ζήτησαν από τους αξιωματούχους να διατυπώσουν τη θέση  τους γραπτώς. Εκείνοι όμως αρνήθηκαν. Έτσι λοιπόν, οι αδελφοί συνέχισαν το έργο από σπίτι σε σπίτι ανεμπόδιστα.

Όταν οι ιεραπόστολοι Πιτ και Νελ ντε Γιάχερ καθώς και Χανς και Σούζι φαν Φίρε έφτασαν στην Παπούα το 1962, αντιμετώπισαν και εκείνοι εναντίωση από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου. Τρεις υψηλόβαθμοι κληρικοί αντιτάχθηκαν στους ιεραποστόλους και απαίτησαν να πάνε να κηρύξουν αλλού. Από τον άμβωνα, καθώς και μέσω δημοσιευμάτων και ραδιοφώνου, ο κλήρος κατηγορούσε ψευδώς τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι προξενούσαν προβλήματα στην κυβέρνηση. Επιπλέον, καλόπιαναν, απειλούσαν ή δωροδοκούσαν όποιον ενορίτη άρχιζε μελέτη με τους ιεραποστόλους, ενώ πίεζαν επίσης τους αρχηγούς της τοπικής κοινωνίας να εναντιωθούν στο έργο κηρύγματος.

Αυτές οι προσπάθειες γύρισαν μπούμερανγκ, όταν ένας από τους αρχηγούς προσκάλεσε τους ιεραποστόλους να μιλήσουν στο χωριό του. Ο Χανς αφηγείται: «Αφού ο αρχηγός συγκέντρωσε τους χωρικούς, ο Πιτ και εγώ κάναμε δύο σύντομες ομιλίες εξηγώντας το έργο μας. Κατόπιν, οι γυναίκες μας αναπαρέστησαν το πώς θα χτυπούσαμε τις πόρτες τους, θα δεχόμασταν την πρόσκληση να μπούμε στο σπίτι και θα μεταδίδαμε ένα σύντομο άγγελμα από τη Γραφή. Ο αρχηγός και οι χωρικοί ανταποκρίθηκαν θετικά στην παρουσίασή μας και επέτρεψαν να συνεχίσουμε ελεύθερα το έργο μας».

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις επαναλαμβανόταν η γνωστή ιστορία: Οι Μουσουλμάνοι σπάνια εναντιώνονταν στο έργο κηρύγματος. Πάντοτε η εναντίωση προερχόταν από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου. Το ίδιο ισχύει μέχρι σήμερα.

Ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Θα σας σύρουν μπροστά σε κυβερνήτες και βασιλιάδες εξαιτίας μου για μαρτυρία σε αυτούς και στα έθνη». (Ματθ. 10:18) Αυτά τα λόγια έχουν επαληθευτεί πολλές φορές στην Ινδονησία.

 Το 1960, κάποιος διακεκριμένος Ολλανδός θεολόγος στην Τζακάρτα εξέδωσε ένα βιβλίο στο οποίο κατηγορούσε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά ως ψεύτικους Χριστιανούς. Αυτό το βιβλίο ώθησε πολλούς κληρικούς να εναντιωθούν στους Μάρτυρες. Για παράδειγμα, ο κλήρος σε κάποια πόλη έγραψε στο Υπουργείο Θρησκευμάτων καταγγέλλοντας ότι οι Μάρτυρες «προκαλούσαν σύγχυση στα μέλη της εκκλησίας του». Όταν οι αξιωματούχοι κάλεσαν τους αδελφούς να απαντήσουν στις κατηγορίες, εκείνοι παρουσίασαν τα γεγονότα και έδωσαν καλή μαρτυρία. Ένας θρησκευτικός αξιωματούχος συμβούλεψε κάποιον συνάδελφό του: «Αφήστε ήσυχους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ξυπνούν τους Προτεστάντες από τον λήθαργό τους».

Το 1964, μια ομάδα Προτεσταντών κληρικών στην Παπούα απευθύνθηκε στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Θρησκευτικών  και Κοινωνικών Υποθέσεων ώστε να τεθεί το έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά υπό απαγόρευση. Αδελφοί από το γραφείο τμήματος ζήτησαν να παρουσιαστούν ενώπιον της επιτροπής για να υπερασπίσουν τη θέση μας. Ο Τάγκορ Χούτασοϊτ ανέφερε: «Μιλούσαμε στην επιτροπή σχεδόν μια ώρα και εξηγήσαμε ξεκάθαρα το Βιβλικό εκπαιδευτικό μας έργο. Ένας εναντιούμενος Προτεστάντης πολιτικός μάς κατηγόρησε ψευδώς ότι υποδαυλίζαμε θρησκευτικές αναταραχές στην Παπούα. Ωστόσο, οι περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους που ανήκαν στην επιτροπή μάς έβλεπαν ευνοϊκά. Μάλιστα μας είπαν: “Εφόσον το Σύνταγμα εγγυάται την ελευθερία θρησκείας, έχετε το δικαίωμα να κηρύττετε”». Έπειτα από αυτή τη συνάντηση, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος στην Παπούα δήλωσε: «Η νέα κυβέρνηση . . . προασπίζει την ελευθερία θρησκείας, και αυτό ισχύει και για τις καινούριες θρησκείες».