Πολλοί πιστεύουν ότι οι μορφωμένοι και οι πλούσιοι έχουν ασφαλές μέλλον. Θεωρούν ότι η πανεπιστημιακή εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει κάποιον να είναι καλύτερος εργαζόμενος, καλύτερος πολίτης και να έχει καλύτερες σχέσεις με την οικογένειά του. Πιστεύουν επίσης ότι με την καλή μόρφωση θα βρουν μια καλοπληρωμένη εργασία και ότι όσοι βγάζουν πολλά χρήματα είναι ευτυχισμένοι.

Δείτε τι είπε ο Ζανγκ Τσεν από την Κίνα: «Πίστευα ότι χρειαζόμουν πανεπιστημιακό πτυχίο για να ξεφύγω από τη φτώχεια και ότι μια καλοπληρωμένη εργασία ήταν η εγγύηση για μια ευτυχισμένη ζωή, γεμάτη ικανοποίηση».

Για να βελτιώσουν τις προοπτικές να έχουν ένα ασφαλές μέλλον, πολλοί προσπαθούν να φοιτήσουν σε φημισμένα πανεπιστήμια, ίσως και στο εξωτερικό. Αυτή η τάση παρουσίαζε ιδιαίτερη αύξηση προτού περιοριστούν τα διεθνή ταξίδια εξαιτίας της COVID-19. Μια έκθεση του 2012 από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης λέει: «Το 52% των φοιτητών που σπουδάζουν στο εξωτερικό είναι Ασιάτες».

Οι γονείς κάνουν συνήθως μεγάλες θυσίες για να φοιτήσουν τα παιδιά τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού. Ο Τσιζιάνγκ από την Ταϊβάν θυμάται: «Οι γονείς μου δεν ήταν πλούσιοι, αλλά έστειλαν και τα τέσσερα παιδιά τους σε κολέγια στις Ηνωμένες Πολιτείες». Για να πληρώσει η οικογένειά του αυτές τις σπουδές, πήρε μεγάλα δάνεια, όπως κάνουν πολλές οικογένειες.

Η μόρφωση βελτιώνει από μερικές απόψεις τη ζωή, αλλά δεν φέρνει πάντα τα αποτελέσματα που περιμένουν οι φοιτητές. Για παράδειγμα, πολλοί, αν και έκαναν θυσίες επί χρόνια και έβαλαν μεγάλα χρέη, δεν κατάφεραν να βρουν τη δουλειά που ήθελαν. Ένα άρθρο από τη Ρέιτσελ Μιούι στην εφημερίδα Business Times της Σιγκαπούρης λέει: «Η ανεργία μεταξύ των πτυχιούχων παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις». Ο Τζιένζι από την Ταϊβάν, ο οποίος έχει πάρει διδακτορικό, λέει: «Πολλοί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να κάνουν μια εργασία που δεν έχει καμία σχέση με το πτυχίο τους».

Αλλά και όσοι καταφέρουν να βρουν μια εργασία στον τομέα που έχουν επιλέξει μπορεί να διαπιστώσουν ότι η ζωή τους δεν εξελίχτηκε όπως έλπιζαν. Ο Νίραν από την Ταϊλάνδη σπούδασε σε ένα πανεπιστήμιο στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όταν επέστρεψε, βρήκε εργασία στο πεδίο του. Είπε όμως: «Το πτυχίο με βοήθησε να βρω μια δουλειά με υψηλότερο μισθό, όπως περίμενα. Αλλά ο υψηλότερος μισθός ζητούσε από εμένα περισσότερη εργασία και περισσότερο χρόνο. Τελικά, η εταιρία απέλυσε τους πιο πολλούς εργαζομένους, μεταξύ αυτών και εμένα. Συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει ασφάλεια σε καμία δουλειά».

Ακόμη και όσοι είναι πλούσιοι ή ζουν τη λεγόμενη καλή ζωή αντιμετωπίζουν και αυτοί οικογενειακά προβλήματα, τραγικά προβλήματα υγείας και οικονομική αβεβαιότητα. Ο Κατσουτόσι από την Ιαπωνία παραδέχεται: «Είχα πολλά από υλική άποψη, αλλά ήμουν απογοητευμένος επειδή ζούσα μέσα στον ανταγωνισμό, τη ζήλια και τον εκφοβισμό». Η Λαμ, μια γυναίκα που ζει στο Βιετνάμ, λέει: «Βλέπω πολλούς να αγωνίζονται να βρουν μια καλοπληρωμένη εργασία για να έχουν οικονομική εξασφάλιση. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό τους φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα​—ανασφάλεια, θέματα με την υγεία τους, συναισθηματική εξάντληση και κατάθλιψη».

Πολλά άτομα έχουν συμπεράνει, όπως ο Φράνκλιν, ότι υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή από την επιδίωξη ανώτερης εκπαίδευσης και πλούτου. Μερικοί, αντί να επικεντρώνουν τη ζωή τους γύρω από τα υλικά πράγματα, αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον προσπαθώντας να είναι καλοί άνθρωποι και να κάνουν καλές πράξεις. Μπορεί αυτός ο τρόπος ζωής να εγγυηθεί ένα καλύτερο μέλλον; Το επόμενο άρθρο θα δώσει την απάντηση.