Από την αφήγηση για τη δημιουργία στο Γραφικό βιβλίο της Γένεσης μαθαίνουμε ότι ο Θεός είπε στον πρώτο άνθρωπο, τον Αδάμ: «Από κάθε δέντρο του κήπου μπορείς να τρως μέχρι να χορτάσεις. Αλλά από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού δεν πρέπει να φας, γιατί την ημέρα που θα φας από αυτό οπωσδήποτε θα πεθάνεις». (Γένεση 2:16, 17) Αυτή η δήλωση δείχνει απλά και ξεκάθαρα ότι, αν ο Αδάμ είχε υπακούσει στην εντολή του Θεού, δεν θα είχε πεθάνει αλλά θα συνέχιζε να ζει στον κήπο της Εδέμ.

Δυστυχώς, αντί να επιλέξει να υπακούσει και να ζήσει για πάντα, ο Αδάμ επέλεξε να αγνοήσει την εντολή του Θεού και έφαγε τον απαγορευμένο καρπό όταν του τον έδωσε η σύζυγός του, η Εύα. (Γένεση 3:1-6) Οι συνέπειες εκείνης της πράξης ανυπακοής μάς ακολουθούν μέχρι σήμερα. Ο απόστολος Παύλος εξήγησε: «Μέσω ενός ανθρώπου μπήκε η αμαρτία στον κόσμο και μέσω της αμαρτίας ο θάνατος, και έτσι ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους, επειδή όλοι είχαν αμαρτήσει». (Ρωμαίους 5:12) Αυτός ο “ένας άνθρωπος” ήταν φυσικά ο Αδάμ. Αλλά ποια ήταν η αμαρτία, και γιατί οδήγησε στον θάνατο;

Αυτό που έκανε ο Αδάμ​—το ότι παρήκουσε, ή αλλιώς παραβίασε, εσκεμμένα τον νόμο του Θεού—​είναι αμαρτία. (1 Ιωάννη 3:4) Και η ποινή για την αμαρτία είναι ο θάνατος, όπως είχε πει ο Θεός στον Αδάμ. Αν ο Αδάμ και οι μελλοντικοί του απόγονοι θα παρέμεναν υπάκουοι στην εντολή του Θεού, δεν θα είχαν καμία αμαρτία και δεν θα χρειαζόταν ποτέ να γευτούν θάνατο. Ο Θεός δεν δημιούργησε τους ανθρώπους με σκοπό να πεθαίνουν. Τους δημιούργησε για να ζουν​—και μάλιστα για πάντα.

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο θάνατος «απλώθηκε σε όλους τους ανθρώπους», όπως ανέφερε η Γραφή. Αλλά μήπως κάποιο μέρος του εαυτού μας συνεχίζει να ζει όταν πεθαίνουμε; Πολλοί θα απαντούσαν καταφατικά και θα έλεγαν ότι ένα μέρος του εαυτού μας​—κάτι που λέγεται ψυχή—​είναι αθάνατο. Αυτό όμως θα σήμαινε ότι ο Θεός είπε ψέματα στον Αδάμ. Γιατί; Επειδή, αν κάποιο μέρος του εαυτού μας συνέχιζε να ζει σε κάποιο άλλο βασίλειο αφού πεθάνουμε, τότε ο θάνατος δεν θα ήταν η ποινή για την αμαρτία όπως είχε δηλώσει ο Θεός. Η Γραφή λέει: «Είναι αδύνατον να πει ψέματα ο Θεός». (Εβραίους 6:18) Στην πραγματικότητα, ο Σατανάς ήταν εκείνος που είπε ψέματα λέγοντας στην Εύα: «Οπωσδήποτε δεν θα πεθάνετε».​—Γένεση 3:4.

Αυτό εγείρει το εξής ερώτημα: Αν η διδασκαλία της αθανασίας της ψυχής βασίζεται σε ένα ψέμα, τότε τι συμβαίνει στ’ αλήθεια όταν πεθαίνουμε;

Η αφήγηση της Γένεσης σχετικά με τη δημιουργία λέει: «O Ιεχωβά Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης και φύσηξε στα ρουθούνια του την πνοή της ζωής, και ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή». Η φράση «ζωντανή ψυχή» είναι μετάφραση της εβραϊκής λέξης νέφες, * η οποία σημαίνει κατά κυριολεξία «πλάσμα που αναπνέει».​—Γένεση 2:7.

Επομένως, η Γραφή διευκρινίζει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν δημιουργηθεί ως άτομα με ψυχή η οποία είναι αθάνατη. Απεναντίας, κάθε άτομο είναι «ζωντανή ψυχή». Γι’ αυτό, όσο και αν ψάξετε στη Γραφή, δεν θα βρείτε σε κανένα εδάφιο την έκφραση «αθάνατη ψυχή».

Αφού λοιπόν η Γραφή δεν λέει ότι οι άνθρωποι διαθέτουν αθάνατη ψυχή, όπως την αποκαλούν μερικοί, γιατί τόσο πολλές θρησκείες διδάσκουν το αντίθετο; Για να βρούμε την απάντηση, πρέπει να πάμε στο μακρινό παρελθόν, στην αρχαία Αίγυπτο.

Ο Ηρόδοτος, ιστορικός του πέμπτου αιώνα Π.Κ.Χ., είπε πως «οι Αιγύπτιοι είναι οι πρώτοι που διατύπωσαν τη διδασκαλία ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη». Ένας άλλος αρχαίος πολιτισμός, των Βαβυλωνίων, επίσης φλέρταρε με την ιδέα της αθάνατης ψυχής. Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε τη Μέση Ανατολή το 332 Π.Κ.Χ., αυτή η διδασκαλία είχε ήδη γίνει δημοφιλής χάρη σε διάφορους Έλληνες φιλοσόφους και σύντομα διαδόθηκε σε ολόκληρη την Ελληνική Αυτοκρατορία.

Τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., δύο εξέχουσες Ιουδαϊκές αιρέσεις, οι Εσσαίοι και οι Φαρισαίοι, δίδασκαν ότι η ψυχή επιζεί από τον θάνατο του σώματος. Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαίδεια (The Jewish Encyclopedia) λέει: «Οι Ιουδαίοι πήραν τη δοξασία περί αθανασίας της ψυχής μέσω της επαφής τους με την ελληνική διανόηση και κυρίως μέσω της φιλοσοφίας του Πλάτωνα». Παρόμοια, ο Ιώσηπος, Ιουδαίος ιστορικός του πρώτου αιώνα, απέδωσε τη διδασκαλία αυτή, όχι στις Άγιες Γραφές, αλλά σε όσα «πιστεύουν και οι γιοι των Ελλήνων», τα οποία θεωρούσε συλλογή από θρύλους που είχαν επινοήσει οι μυθοποιοί τους.

Καθώς η επιρροή του ελληνικού πολιτισμού συνέχιζε να εξαπλώνεται, υιοθέτησαν και οι καθ’ ομολογία Χριστιανοί αυτή την ειδωλολατρική διδασκαλία. Σύμφωνα με τον ιστορικό Γιόνα Λέντερινγκ, «η υπόθεση του Πλάτωνα ότι η ψυχή μας βρισκόταν κάποτε σε ένα καλύτερο μέρος και τώρα ζει σε έναν ξεπεσμένο κόσμο διευκόλυνε τον συγκερασμό της πλατωνικής φιλοσοφίας με τη Χριστιανοσύνη». Ως εκ τούτου, το ειδωλολατρικό δόγμα της αθάνατης ψυχής αφομοιώθηκε από τη «Χριστιανική» εκκλησία και έγινε θεμελιώδες κομμάτι των δοξασιών της.

Τον πρώτο αιώνα, ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε: «Ο εμπνευσμένος λόγος λέει ρητά ότι σε μεταγενέστερες χρονικές περιόδους μερικοί θα πέσουν από την πίστη, δίνοντας προσοχή σε παροδηγητικούς εμπνευσμένους λόγους και διδασκαλίες δαιμόνων». (1 Τιμόθεο 4:1) Πόσο αληθινά αποδείχτηκαν αυτά τα λόγια! Το δόγμα της αθανασίας της ψυχής είναι ένα μόνο παράδειγμα “διδασκαλίας δαιμόνων”. Δεν υποστηρίζεται από τη Γραφή, και έχει τις ρίζες του σε αρχαίες ειδωλολατρικές θρησκείες και φιλοσοφίες.

Ευτυχώς για εμάς, ο Ιησούς είπε: «Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». (Ιωάννης 8:32) Αποκτώντας ακριβή γνώση για τη Γραφική αλήθεια, απελευθερωνόμαστε από τις διδασκαλίες και τις συνήθειες που ατιμάζουν τον Θεό, τις οποίες προάγουν τόσο πολλές θρησκείες στον κόσμο. Επιπλέον, η αλήθεια του Λόγου του Θεού μάς απελευθερώνει από τα δεσμά των παραδόσεων και των δεισιδαιμονιών που σχετίζονται με τον θάνατο.​—Βλέπε το πλαίσιο « Πού Είναι οι Νεκροί;»

Σκοπός του Δημιουργού μας δεν ήταν να ζουν οι άνθρωποι μόνο 70 ή 80 χρόνια στη γη και στη συνέχεια να περνούν μια αιωνιότητα στον ουρανό ή στον κόσμο των πνευμάτων. Ο αρχικός του σκοπός ήταν να ζουν τα ανθρώπινα πλάσματά του για πάντα εδώ, στη γη, ως υπάκουα παιδιά του. Αυτός ο μεγαλειώδης σκοπός είναι έκφραση της αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα και δεν πρόκειται να ματαιωθεί. (Μαλαχίας 3:6) Ο θεόπνευστος ψαλμωδός είπε τα εξής καθησυχαστικά λόγια: «Οι δίκαιοι θα γίνουν κάτοχοι της γης και θα κατοικούν για πάντα σε αυτήν».​—Ψαλμός 37:29.