Από έναν Αργό Θάνατο σε μια Ευτυχισμένη Ζωή

ΑΦΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΔΑΤΣΕΡΗ

“Ζω με ημερομηνία λήξης”. Αυτή η σκέψη περνούσε συνέχεια από το μυαλό μου καθώς ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και το μεταγγιζόμενο αίμα έσταζε αργά αργά μέσα στις φλέβες μου. Επί 20 χρόνια και πλέον, μου έλεγαν ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατηθώ στη ζωή​—αν θα μπορούσε κάποιος να το πει αυτό ζωή.

ΛΙΓΟ μετά τη γέννησή μου το 1969 στην Ιεράπετρα της Κρήτης, οι γονείς μου έμαθαν δυσοίωνα νέα. Οι γιατροί τούς είπαν ότι το μωρό τους είχε μεσογειακή αναιμία τύπου Κούλεϊ. Η βαριά μεσογειακή αναιμία είναι μια σοβαρή κληρονομική ασθένεια του αίματος, που εμφανίζεται πολύ συχνά σε άτομα τα οποία κατάγονται από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Μέση Ανατολή, τη Νότια Ασία ή την Αφρική.

Όπως εξήγησαν οι γιατροί στους γονείς μου, όταν υποφέρει κάποιος από αυτή την ασθένεια, τα ερυθρά αιμοσφαίρια του σώματος δεν παράγουν αρκετή αιμοσφαιρίνη, την πρωτεΐνη που μεταφέρει το οξυγόνο στα κύτταρα. Ως εκ τούτου, τα κύτταρά μου δεν οξυγονώνονται επαρκώς. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια παραμένουν για λίγο μόνο χρονικό διάστημα στο κυκλοφορικό μου σύστημα επειδή το συκώτι και η σπλήνα μου τα καταστρέφουν και τα αποβάλλουν. Αυτά τα όργανα είναι υπεύθυνα για την καταστροφή των μη φυσιολογικών ή φθαρμένων ερυθρών αιμοσφαιρίων.

Οι γιατροί είπαν στους γονείς μου ότι η μόνη γνωστή θεραπεία για τη μεσογειακή αναιμία ήταν οι τακτικές μεταγγίσεις αίματος και η απομάκρυνση του συσσωρευμένου σιδήρου. Εντούτοις, όπως εξήγησαν, η θεραπεία μέσω μετάγγισης συνοδεύεται από συνεχή εναπόθεση σιδήρου στην καρδιά και στο συκώτι, πράγμα που μπορεί να αποβεί μοιραίο. Η μετάγγιση αίματος​—η θεραπεία που αποτρέπει το θάνατο των ασθενών τα πρώτα δέκα χρόνια της ζωής τους—​παρέχει συνήθως το κύριο συστατικό για την αιμοσιδήρωση η οποία αργότερα οδηγεί στο θάνατο. Όσοι πάσχουν από μεσογειακή αναιμία και κάνουν μεταγγίσεις αίματος επί χρόνια, όπως εγώ, συνήθως πεθαίνουν από καρδιακές διαταραχές προτού φτάσουν στην ηλικία των 30 ετών.

Ζωή με «Ημερομηνία Λήξης»

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου ζούσα υπό την απειλή του θανάτου. Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψω πόσο δύσκολο είναι να ζεις με μια τέτοια τρομακτική προοπτική. Δεν είχα σχέδια για το μέλλον ούτε όνειρα για μια φυσιολογική ενήλικη ζωή. Ένιωθα ότι η ασθένειά μου ήταν σαν μια ωρολογιακή βόμβα, έτοιμη να εκραγεί.

Η ανησυχία των γονέων μου για την υγεία μου τους έκανε υπερπροστατευτικούς. Ανατράφηκα με έναν ατελείωτο κατάλογο από απαγορεύσεις και άλλους κανόνες: «Μην τρέχεις!» «Μην κουράζεσαι!» «Πρόσεχε!»

Η κατάστασή μου έκανε τη μητέρα μου, που ήταν Ορθόδοξη, να γίνει υπερβολικά θρησκευόμενη. Αναζητούσε με ειλικρίνεια βοήθεια από τις εικόνες. Για να βελτιώσει την κατάστασή μου, με πήγαινε σε μακρινά μοναστήρια που είχαν τη φήμη ότι έκαναν θαυματουργικές θεραπείες και μου έδινε διάφορα φυλαχτά. Ξοδέψαμε πολλά λεφτά σε τέτοια πράγματα​—αλλά χωρίς κανένα όφελος.

Πίστευα στον Θεό και τον αγαπούσα, παρ’ όλο που δεν ήξερα πώς να τον λατρεύω. Όταν ένιωθα απόγνωση, προσευχόμουν με δάκρυα στα μάτια: «Θεέ μου, αν πραγματικά υπάρχεις και με αγαπάς, σε παρακαλώ βοήθησέ με».

 Απεγνωσμένη Αναζήτηση για Παρηγοριά

Καθώς μεγάλωνα, η υγεία μου επιδεινωνόταν γοργά, κυρίως λόγω του πλεονάσματος σιδήρου που υπήρχε στο αίμα μου. Ως μέρος της θεραπείας μου, χρησιμοποιούσα μια συσκευή η οποία μειώνει το σίδηρο στο αίμα. Κάθε βράδυ έπρεπε να βάζω μια βελόνα ακριβώς κάτω από το δέρμα της κοιλιάς μου για να στάζει στο σώμα μου μια χηλική ουσία η οποία απομακρύνει το σίδηρο από τον οργανισμό, και αυτό διαρκούσε όλη τη νύχτα. Κάθε βράδυ υπέμενα την ίδια βασανιστική διαδικασία. Συχνά, εκείνες τις νύχτες αγρύπνιας, ήθελα να πεθάνω. Πίστευα ότι ο Θεός δεν ασχολούνταν με τις εκκλήσεις μου για βοήθεια.

Όταν έγινα 16 ετών, άρχισα να συναναστρέφομαι με μια ομάδα νεαρών που άκουγαν μουσική χέβι μέταλ. Καθώς αναζητούσα απεγνωσμένα παρηγοριά, μου φαινόταν ότι αυτή η μουσική που εξυμνούσε τη βαρβαρότητα, την αχαλίνωτη βία και το Σατανισμό με βοηθούσε να εκτονωθώ. Εξάλλου, εφόσον το κακό υπήρχε παντού γύρω μου, αποδέχτηκα την ιδέα ότι μια πονηρή ανώτερη δύναμη έλεγχε το σύμπαν. Αλλά σύντομα οι συνέπειες των ναρκωτικών και του Σατανισμού έγιναν πλήρως αντιληπτές. Οι φίλοι μου προσπαθούσαν συνέχεια να ξεφύγουν από την αστυνομία.

Οι ατελείωτες μεταγγίσεις αίματος είχαν αφήσει τα σημάδια τους στο σώμα μου. Το πλεόνασμα σιδήρου είχε δημιουργήσει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και είχε δώσει καφετί χρώμα στο δέρμα μου. Το ντύσιμό μου δεν βελτίωνε την εμφάνισή μου​—φορούσα τα χαρακτηριστικά μαύρα ρούχα και το δερμάτινο μπουφάν, διακοσμημένα με καρφιά και νεκροκεφαλές, που φορούσαν και τα παιδιά με τα οποία συναναστρεφόμουν. Ευτυχώς, δεν πήρα ποτέ ναρκωτικά.

Καθώς συνέχιζα να ακούω μουσική χέβι μέταλ, η οποία έδινε έμφαση σε πράγματα όπως ο θάνατος, τα ναρκωτικά, οι δαίμονες, ο πνευματισμός και το αίμα, ένιωθα ότι με είχε παγιδεύσει ο Σατανάς. Τις νύχτες υπέφερα από κατάθλιψη και πολλές φορές έκλαιγα. Ακριβώς σε εκείνη την άσχημη περίοδο της ζωής μου, άρχισε να λάμπει μια αχτίδα ελπίδας.

Αλλάζει η Ζωή Μου

Μια ημέρα, όταν ήμουν 20 ετών, κάποια φίλη μού έδωσε ένα βιβλίο που είχε πάρει από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είχε τον τίτλο Η Αγία Γραφή​—Λόγος Θεού ή Ανθρώπων; a Στην πραγματικότητα, η φίλη μου δεν ενδιαφερόταν για το βιβλίο, αλλά εγώ όταν το ξεφύλλισα εντυπωσιάστηκα. Έδειχνε ξεκάθαρα ότι οι Γραφικές αρχές μπορούν να βελτιώσουν τη ζωή ενός ατόμου. Επίσης, εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα για το διωγμό των πρώτων Χριστιανών και για το γεγονός ότι ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν τη ζωή τους χάρη των πεποιθήσεών τους. Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου, ήθελα να μοιραστώ αυτά τα πράγματα με άλλους. Τον ίδιο καιρό γνώρισα τον Μανώλη, ο οποίος ήξερε για τον Ιεχωβά και το άγγελμα της Γραφής επειδή κάποιοι συγγενείς του ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Με πήγε στην τοπική αίθουσα των Μαρτύρων του Ιεχωβά, και το καλοκαίρι του 1990 άρχισα να μελετώ τη Γραφή μαζί τους.

Από τη Γραφική μου μελέτη έμαθα ότι ο Δημιουργός μας ενδιαφέρεται πραγματικά για εμάς και ότι δεν ευθύνεται για τις αρρώστιες και τον πόνο που ταλαιπωρούν πολλούς από εμάς. (1 Πέτρου 5:7) Έμαθα ότι ο Σατανάς ήταν εκείνος που έφερε την αμαρτία και το θάνατο στον κόσμο και ότι ο Ιεχωβά σύντομα θα εξουδετερώσει τα έργα του Σατανά απομακρύνοντας αυτό το παλιό σύστημα και αντικαθιστώντας το με έναν τέλειο κόσμο. (Εβραίους 2:14) Υπό παραδεισιακές συνθήκες, τα θεοφοβούμενα άτομα θα αποκατασταθούν σε ανθρώπινη τελειότητα. Τότε, κανένας δεν θα λέει: «Είμαι άρρωστος».​—Ησαΐας 33:24.

Την ίδια περίοδο έμαθα ότι η Γραφή μάς λέει να “απέχουμε από αίμα”. (Πράξεις 15:20, 29· Γένεση 9:4) Καθώς η συνείδησή μου άρχισε να  διαμορφώνεται και να εκπαιδεύεται από τους υψηλούς κανόνες και τις αρχές της Γραφής, υποκινήθηκα να πάρω μια προσωπική απόφαση σχετικά με τις μεταγγίσεις αίματος. Αποφάσισα ότι, στο εξής, δεν θα δεχόμουν πια μεταγγίσεις.

Επί 20 και πλέον χρόνια, με είχαν κάνει να πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να παραμείνω ζωντανή ήταν οι τακτικές μεταγγίσεις αίματος. Μήπως το γεγονός ότι θα υπάκουα στην εντολή της Γραφής σήμαινε ότι υπέγραφα τη θανατική μου καταδίκη; Τι θα σκέφτονταν οι γονείς μου για το γεγονός ότι αρνιόμουν να βάλω αίμα; Θα προσπαθούσαν οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό να με πιέσουν;

Παίρνω Σημαντικές Αποφάσεις

Μέσω ένθερμης προσευχής έριξα όλες μου τις ανησυχίες στον Ιεχωβά. (Ψαλμός 55:22) Αποφάσισα επίσης να ψάξω για άλλες ιατρικές λύσεις. Έπειτα από πολλή έρευνα, ανακάλυψα ότι θα μπορούσα ίσως να αντικαταστήσω τις μεταγγίσεις αίματος με ένα προσεκτικά επιλεγμένο διαιτολόγιο πλούσιο σε σίδηρο και βιταμίνες. Πάνω από οτιδήποτε άλλο, ήμουν αποφασισμένη να συμμορφωθώ με το νόμο του Θεού όπως αυτός εκτίθεται στη Γραφή.

Όπως ήταν φυσικό, οι γονείς μου αναστατώθηκαν. Από τη βρεφική μου ηλικία είχαν κάνει το καλύτερο που μπορούσαν για να με κρατήσουν στη ζωή, και εγώ τώρα έλεγα όχι στις μεταγγίσεις αίματος! Τελικά, όμως, είπαν ότι επρόκειτο να σεβαστούν την προσωπική μου απόφαση σε αυτό το θέμα.

Στη συνέχεια εξήγησα τη θρησκευτική μου στάση στο ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου, ενημερώνοντάς τους επίσης ότι θα προσπαθούσα με όλες μου τις δυνάμεις να χρησιμοποιήσω διάφορες εναλλακτικές μεθόδους εκτός των μεταγγίσεων αίματος. Οι γιατροί συμφώνησαν απρόθυμα να σεβαστούν τις επιθυμίες μου.

Την εποχή που έκανα μεταγγίσεις αίματος, είχα αναπτύξει φιλίες με μερικά άλλα νεαρά άτομα που έπασχαν από μεσογειακή αναιμία. Τώρα αυτά τα άτομα απορούσαν για τη στάση μου σε σχέση με το αίμα. Μια κοπέλα μού είπε ειρωνικά ότι σύντομα «θα με πάρουν τέσσερις», δηλαδή ότι θα πέθαινα. Δυστυχώς, αργότερα εκείνη ήταν μία από τους πέντε ασθενείς που πέθαναν ως αποτέλεσμα της μετάγγισης μολυσμένου αίματος που τους έγινε!

Από τον Αύγουστο του 1991, δεν έχω κάνει μετάγγιση. Αντίθετα με όλες τις προβλέψεις, είμαι ζωντανή και νιώθω σχετικά καλά. Ακολουθώντας ένα διαιτολόγιο πλούσιο σε βιταμίνες και σίδηρο, μπορώ να διατηρώ αρκετά καλή υγεία, παρά τις συχνές επιπλοκές και τους χρόνιους περιορισμούς που μου επιβάλλει η μεσογειακή αναιμία.

Ωστόσο, το καλύτερο από όλα είναι ότι έχω μια ζωή με σκοπό, μια ζωή που έχει εμπλουτιστεί από τη στενή σχέση που διατηρώ με τον Δημιουργό μου, τον Ιεχωβά Θεό. Τον Ιούλιο του 1992, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Ο Μανώλης, εκείνος ο πολύτιμος φίλος ο οποίος με έφερε σε επαφή με τη Χριστιανική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά όπου βρίσκω ζωτική υποστήριξη, βαφτίστηκε την ίδια εκείνη ημέρα. Έπειτα από περίπου 18 μήνες παντρευτήκαμε. Αργότερα, είχα τη χαρά να δω τη μητέρα μου και την αδελφή μου να βαφτίζονται ως άτομα που υπηρετούν τον Ιεχωβά. Η άποψη του πατέρα μου για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά έχει αλλάξει, και κάπου κάπου παρακολουθεί τις συναθροίσεις.

Έχω μάθει ότι, παρ’ όλο που ο θάνατος είναι ένας εχθρός, δεν πρέπει να μας φοβίζει. (Ψαλμός 23:4) Είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε, είναι για τον Ιεχωβά. Η ζωή μας βρίσκεται στα χέρια του. (Ρωμαίους 14:8) Θα τον ευγνωμονώ πάντοτε επειδή με έσωσε από μια ζωή που η μόνη προοπτική της ήταν ένας αργός θάνατος. Πραγματικά, με έχει οδηγήσει στην ελπίδα για αιώνια ζωή!​—Αποκάλυψη 21:1-4.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Αναζητούσα απεγνωσμένα παρηγοριά

[Εικόνα στη σελίδα 22]

Με το σύζυγό μου, τον Μανώλη