Ένα πολύτιμο στήριγμα είναι η παρηγοριά που λαβαίνουμε από την οικογένεια, τους φίλους και τους ομοπίστους μας.

Τα καλοσυνάτα, στοργικά λόγια κάποιου φίλου μπορεί να είναι σαν καταπραϋντικό βάλσαμο που μας γιατρεύει και μας αναζωογονεί. (Παρ. 16:24· 18:24· 25:11) Αλλά οι αληθινοί Χριστιανοί δεν σκέφτονται μόνο τη δική τους ανάγκη για παρηγοριά. Επιδιώκουν “να παρηγορούν εκείνους που περνούν οποιοδήποτε είδος θλίψης μέσω της παρηγοριάς με την οποία παρηγορούνται και αυτοί από τον Θεό”. (2 Κορ. 1:4· Λουκ. 6:31) Ο Αντόνιο, ένας επίσκοπος περιφερείας στο Μεξικό, το διαπίστωσε αυτό από προσωπική πείρα.

Όταν έμαθε ότι είχε λέμφωμα, μια μορφή καρκίνου του αίματος, κυριεύτηκε από ανησυχία. Εντούτοις, πάλεψε για να ελέγξει τα αρνητικά του αισθήματα. Πώς; Προσπαθούσε να θυμάται ύμνους της Βασιλείας και να τους ψάλλει ώστε να ακούει τα λόγια και να τα στοχάζεται. Οι μεγαλόφωνες προσευχές και η ανάγνωση της Γραφής τού έδιναν επίσης μεγάλη παρηγοριά.

Ο Αντόνιο, ωστόσο, αναγνωρίζει ότι μια από τις μεγαλύτερες πηγές βοήθειας ήταν οι ομόπιστοί του. Ο ίδιος λέει: «Όταν η σύζυγός μου και εγώ νιώθαμε καταβαρημένοι, ζητούσαμε από κάποιον συγγενή μας που είναι πρεσβύτερος να έρθει και να προσευχηθεί μαζί μας. Αυτό μας έφερνε παρηγοριά και ηρεμία». Και προσθέτει: «Χάρη σε αυτή την υποστήριξη της οικογένειας και των πνευματικών αδελφών μας, μπορέσαμε να υπερνικήσουμε τα αρνητικά αισθήματα σχετικά σύντομα». Πόσο ευγνώμων ένιωθε που είχε τέτοιους στοργικούς και συμπονετικούς φίλους!

Μια άλλη βοήθεια σε καιρούς στενοχώριας είναι το υποσχεμένο άγιο πνεύμα. Ο απόστολος Πέτρος είπε ότι το άγιο πνεύμα του Θεού αποτελεί «δωρεά». (Πράξ. 2:38) Αυτό ασφαλώς επιβεβαιώθηκε με το χρίσμα που έλαβαν πολλοί την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ. Αλλά, κατ’ επέκταση, το άγιο πνεύμα είναι ένα δώρο διαθέσιμο σε όλους μας, και μάλιστα είναι ανεξάντλητο. Γι’ αυτό λοιπόν, ας το ζητούμε σε αφθονία!​—Ησ. 40:28-31.

Ο απόστολος Παύλος πέρασε πολλές κακουχίες, ενώ μερικές φορές βρέθηκε αντιμέτωπος ακόμη και με το θάνατο. (2 Κορ. 1:8-10) Αλλά δεν ένιωθε νοσηρό φόβο μήπως χάσει τη ζωή του. Αντλούσε παρηγοριά από τη σκέψη ότι είχε την υποστήριξη του Θεού. Έγραψε: «Ευλογημένος να είναι ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας του τρυφερού ελέους και ο Θεός κάθε παρηγοριάς, ο οποίος μας παρηγορεί σε κάθε μας θλίψη». (2 Κορ. 1:3, 4) Ο Παύλος δεν βυθίστηκε στην αυτολύπηση. Αντιθέτως, οι δοκιμασίες που υπέμεινε τον βοήθησαν να καλλιεργήσει συμπόνια, με αποτέλεσμα να είναι καλύτερα εξοπλισμένος ώστε να παρηγορεί άλλους στις δυσκολίες τους.

Όταν ο Αντόνιο ανέρρωσε από την ασθένειά του, μπόρεσε να επιστρέψει στο έργο περιοδεύοντα επισκόπου. Πάντα έδειχνε ενδιαφέρον για τους ομοπίστους του, αλλά ο ίδιος και η σύζυγός του έκαναν πλέον ειδική προσπάθεια να επισκέπτονται και να ενθαρρύνουν τους ασθενείς. Λόγου χάρη, αφού ο Αντόνιο επισκέφτηκε κάποιον Χριστιανό που έπασχε από σοβαρή αρρώστια, έμαθε ότι εκείνος ο αδελφός δεν ήθελε να πηγαίνει στις συναθροίσεις. «Ο λόγος δεν ήταν πως δεν αγαπούσε τον Ιεχωβά ή τους αδελφούς», εξηγεί ο Αντόνιο, «αλλά η ασθένεια είχε επηρεάσει τόσο πολύ τα αισθήματά του ώστε ένιωθε ανάξιος».

Για να ενθαρρύνει αυτόν τον άρρωστο αδελφό, του ζήτησε να κάνει την προσευχή σε μια παρέα. Αν και ένιωθε ανεπαρκής, εκείνος δέχτηκε. Ο Αντόνιο αναφέρει: «Έκανε μια πολύ όμορφη προσευχή, και από τότε έγινε άλλος άνθρωπος. Ένιωθε ξανά χρήσιμος».

Ναι, λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε υποφέρει με κάποιον τρόπο. Αλλά όπως είπε ο Παύλος, αυτό μπορεί να μας εξοπλίσει ώστε να παρηγορούμε άλλους στις δυσκολίες τους. Ας είμαστε, λοιπόν, ευαίσθητοι στις αντιξοότητες των συγχριστιανών μας και ας αποτελούμε πηγή παρηγοριάς για τους άλλους μιμούμενοι τον Θεό μας, τον Ιεχωβά.