ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ σε μια φτωχογειτονιά της Ακτής Ελεφαντοστού, ο Πασκάλ ονειρευόταν μια καλύτερη ζωή. Επειδή ήταν ερασιτέχνης πυγμάχος, αναρωτιόταν: “Πού θα μπορούσα να πάω για να γίνω διάσημος αθλητής και να πλουτίσω;” Γύρω στα 25, συμπέρανε ότι το κατάλληλο μέρος για αυτόν ήταν η Ευρώπη. Επειδή όμως δεν είχε ταξιδιωτικά έγγραφα, θα έπρεπε να πάει εκεί παράνομα.

Το 1998 λοιπόν, στα 27 του, ο Πασκάλ ξεκίνησε το ταξίδι του. Πέρασε στην Γκάνα, διέσχισε το Τόγκο, έπειτα το Μπενίν και τελικά έφτασε στην πόλη Μπίρνι Νκόνι του Νίγηρα. Τώρα όμως άρχιζε ο πραγματικός κίνδυνος. Για να ταξιδέψει βόρεια, έπρεπε να ανεβεί σε ένα φορτηγό και να διασχίσει την έρημο Σαχάρα. Μετά, όταν θα έφτανε στη Μεσόγειο, θα έμπαινε σε κάποιο πλοίο με προορισμό την Ευρώπη. Τουλάχιστον αυτό ήταν το σχέδιο, αλλά δύο πράγματα που έγιναν στο Νίγηρα το ματαίωσαν.

Πρώτον, ξέμεινε από χρήματα. Δεύτερον, συνάντησε τον Νοέ, έναν σκαπανέα που ξεκίνησε μαζί του Γραφική μελέτη. Τα όσα έμαθε τον άγγιξαν τόσο πολύ ώστε άλλαξαν την άποψή του για τη ζωή. Οι υλικοί του στόχοι αντικαταστάθηκαν από πνευματικά ενδιαφέροντα. Το Δεκέμβριο του 1999, ο Πασκάλ βαφτίστηκε. Θέλοντας να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του στον Ιεχωβά, το 2001 άρχισε το σκαπανικό στο Νίγηρα—στην ίδια πόλη όπου είχε γνωρίσει την αλήθεια. Πώς νιώθει για την υπηρεσία του; Λέει με ενθουσιασμό: «Τώρα η ζωή μου είναι γεμάτη νόημα!»

Όπως και ο Πασκάλ, πολλοί έχουν διαπιστώσει ότι αυτό που φέρνει μεγαλύτερη ικανοποίηση στη ζωή είναι η επιδίωξη πνευματικών στόχων. Για να τους πετύχουν, μερικοί μετακόμισαν από την Ευρώπη στην Αφρική ώστε να υπηρετήσουν σε περιοχές όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για διαγγελείς της Βασιλείας. Πιο συγκεκριμένα, περίπου 65 Μάρτυρες από την Ευρώπη—ηλικίας από 17 ως 70 ετών—μετακόμισαν στις χώρες Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Νίγηρα και Τόγκο της Δυτικής Αφρικής. * Τι τους υποκίνησε να κάνουν ένα τόσο μεγάλο βήμα, και πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα;

Η Άνε-Ράκελ από τη Δανία αφηγείται: «Οι γονείς μου ήταν ιεραπόστολοι στη Σενεγάλη. Μιλούσαν πάντα με τόσο ενθουσιασμό για το ιεραποστολικό έργο που ήθελα και εγώ να το ζήσω αυτό». Πριν από περίπου 15 χρόνια, όταν ήταν λίγο πάνω από τα 20, μετακόμισε στο Τόγκο όπου τώρα υπηρετεί σε μια εκκλησία νοηματικής. Επηρέασε άλλους αυτή η κίνηση; Ναι, όπως λέει η ίδια: «Αργότερα ήρθαν στο Τόγκο η μικρότερη αδελφή μου και ο αδελφός μου».

Ο Ορέλ, ένας 70χρονος παντρεμένος αδελφός από τη Γαλλία, λέει: «Πριν από πέντε χρόνια που βγήκα στη  σύνταξη, είχα μπροστά μου μια επιλογή: να ζήσω μια ήσυχη ζωή στη Γαλλία και να περιμένω τον Παράδεισο ή να κάνω κάτι για να επεκτείνω τη διακονία μου». Διάλεξε το δεύτερο. Πριν από περίπου τρία χρόνια, μετακόμισε μαζί με τη γυναίκα του, την Αλμπέρ-Φεγέτ, στο Μπενίν. «Η απόφαση που πήραμε να υπηρετήσουμε τον Ιεχωβά εδώ είναι το καλύτερο πράγμα που έχουμε κάνει ποτέ», λέει ο Ορέλ. «Και μάλιστα», προσθέτει με χαμόγελο, «κάποια παραλιακά μέρη του τομέα μας μου θυμίζουν τον Παράδεισο».

Ο Κλοντομίρ και η γυναίκα του, η Λισιάν, μετακόμισαν από τη Γαλλία στο Μπενίν πριν από 16 χρόνια. Στην αρχή, τους έλειπαν τρομερά η οικογένεια και οι φίλοι τους στη Γαλλία, και φοβούνταν ότι δεν θα κατάφερναν να προσαρμοστούν στην καινούρια τους ζωή. Ωστόσο, οι φόβοι τους ήταν αβάσιμοι. Οι χαρές που γεύτηκαν ήταν πάρα πολλές. «Σε αυτά τα 16 χρόνια», λέει ο Κλοντομίρ, «είχαμε το προνόμιο να βοηθήσουμε, κατά μέσο όρο, ένα άτομο το χρόνο να γνωρίσει την αλήθεια».

Ο Σεμπαστιάν και η Ζοανά, ένα αντρόγυνο από τη Γαλλία, μετακόμισαν στο Μπενίν το 2010. «Υπάρχουν πάρα πολλά να κάνουμε στην εκκλησία», λέει ο Σεμπαστιάν. «Η υπηρεσία μας εδώ είναι λες και βρισκόμαστε σε ταχύρρυθμο πρόγραμμα θεοκρατικής εκπαίδευσης!» Ποια ανταπόκριση συναντούν στη διακονία; Η Ζοανά λέει: «Οι άνθρωποι διψούν για την αλήθεια. Ακόμα και όταν δεν είμαστε στο έργο, μας σταματούν στο δρόμο για να μας κάνουν ερωτήσεις από τη Γραφή και να πάρουν έντυπα». Πώς επηρεάστηκε ο γάμος τους από αυτή την αλλαγή; Ο Σεμπαστιάν λέει: «Ο γάμος μας έγινε πιο δυνατός. Μου αρέσει πολύ που κάποιες φορές περνάω όλη τη μέρα στο έργο με τη γυναίκα μου».

Ο Έρικ και η γυναίκα του, η Κάτι, υπηρετούν ως σκαπανείς στο αραιοκατοικημένο βόρειο τμήμα του Μπενίν. Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν ήταν στη Γαλλία, άρχισαν να διαβάζουν άρθρα σχετικά με την υπηρεσία εκεί όπου η ανάγκη είναι μεγαλύτερη και να συζητούν με ολοχρόνιους υπηρέτες. Έτσι γεννήθηκε μέσα τους η επιθυμία να πάνε στο εξωτερικό, πράγμα που έκαναν το 2005. Η αύξηση που έχουν δει είναι εντυπωσιακή. Ο Έρικ εξηγεί: «Πριν από δύο χρόνια, ο όμιλός μας στην πόλη Τανγκιετά είχε 9 ευαγγελιζομένους. Τώρα έχουμε 30. Τις Κυριακές έρχονται στη συνάθροιση από 50 ως 80 άτομα. Όλη αυτή η αύξηση μας γεμίζει απερίγραπτη χαρά!»

Ποιες προκλήσεις έχουν αντιμετωπίσει κάποιοι από αυτούς τους πρόθυμους αδελφούς; Ο 33χρονος Μπένγιαμιν είναι ο αδελφός της Άνε-Ράκελ. Το 2000 συνάντησε  στη Δανία έναν ιεραπόστολο που υπηρετούσε στο Τόγκο. Ο Μπένγιαμιν θυμάται: «Όταν ανέφερα ότι ήθελα να κάνω σκαπανικό, μου είπε: “Ξέρεις, θα μπορούσες να κάνεις σκαπανικό στο Τόγκο”». Αυτό τον έβαλε σε σκέψεις. Όπως λέει ο ίδιος: «Δεν ήμουν ούτε 20 χρονών τότε, αλλά οι δύο αδελφές μου υπηρετούσαν ήδη στο Τόγκο. Έτσι ήταν πιο εύκολο να πάω και εγώ εκεί». Αυτό και έκανε. Αλλά αντιμετώπισε μια πρόκληση. Όπως εξηγεί ο ίδιος: «Δεν ήξερα ούτε μια λέξη στα γαλλικά. Οι πρώτοι έξι μήνες ήταν δύσκολοι επειδή δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους». Με τον καιρό όμως έκανε πρόοδο. Σήμερα υπηρετεί στο Μπέθελ του Μπενίν, βοηθώντας στην αποστολή εντύπων και στο τμήμα ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Προτού μετακομίσουν στο Μπενίν, ο Έρικ και η Κάτι, που αναφέρθηκαν προηγουμένως, υπηρετούσαν σε ξενόγλωσσο αγρό στη Γαλλία. Πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στη Δυτική Αφρική; Η Κάτι λέει: «Δεν ήταν εύκολο να βρούμε κατάλληλο μέρος να μείνουμε. Ζούσαμε για μήνες σε ένα σπίτι που δεν είχε ούτε ρεύμα ούτε νερό». Ο Έρικ προσθέτει: «Μέχρι αργά το βράδυ αντηχούσε στη γειτονιά δυνατή μουσική. Πρέπει να είσαι υπομονετικός με κάτι τέτοια και πρόθυμος να κάνεις προσαρμογές». Και οι δύο συμφωνούν: «Οι χαρές της υπηρεσίας σε έναν σχεδόν παρθένο τομέα αντισταθμίζουν τις όποιες δυσκολίες».

Ο Μισέλ και η Μαρί-Ανιές, ένα ζευγάρι από τη Γαλλία κοντά στα 60, μετακόμισαν στο Μπενίν πριν από πέντε περίπου χρόνια. Στην αρχή ένιωθαν ανησυχία. Ο Μισέλ λέει: «Μερικοί έλεγαν ότι όλη αυτή η κίνηση μοιάζει με την εικόνα ενός σχοινοβάτη που σπρώχνει ένα καρότσι πάνω σε τεντωμένο σχοινί—και στο καρότσι καθόμασταν εμείς! Θα ήταν πολύ τρομακτικό αν δεν ξέραμε ότι ο σχοινοβάτης είναι ο Ιεχωβά. Έτσι λοιπόν, κάναμε αυτό το βήμα για τον Ιεχωβά και μαζί με τον Ιεχωβά».

Εκείνοι που έχουν πείρα σε αυτή τη μορφή υπηρεσίας τονίζουν πόσο σημαντικό είναι να προετοιμαστεί κανείς ακολουθώντας τα εξής βήματα: Να κάνει σχέδια εκ των προτέρων. Να είναι προσαρμοστικός. Να έχει αυστηρό προϋπολογισμό. Να στηρίζεται στον Ιεχωβά.—Λουκ. 14:28-30.

Ο Σεμπαστιάν, που προαναφέρθηκε, λέει: «Προτού μετακομίσουμε, κάναμε οικονομία επί δύο χρόνια περικόπτοντας τα έξοδά μας για αναψυχή και αποφεύγοντας τις περιττές αγορές». Για να καταφέρουν να συνεχίσουν την υπηρεσία τους στο εξωτερικό, επιστρέφουν στην Ευρώπη για να δουλέψουν λίγους μήνες το χρόνο, ώστε να μπορούν να κάνουν σκαπανικό στο Μπενίν τον υπόλοιπο καιρό.

 Η Μαρί-Τερέζ είναι μία από τις περίπου 20 άγαμες αδελφές οι οποίες άφησαν τη χώρα τους για να υπηρετήσουν στη Δυτική Αφρική. Στη Γαλλία εργαζόταν ως οδηγός λεωφορείου. Το 2006, όμως, πήρε άδεια ενός έτους για να κάνει σκαπανικό στο Νίγηρα. Μέσα σε λίγο καιρό κατάλαβε ότι αυτό ήθελε να κάνει στη ζωή της. Όπως λέει η ίδια: «Όταν γύρισα στη Γαλλία, είπα στον εργοδότη μου ότι ήθελα να κάνω κάποιες αλλαγές στο πρόγραμμα της δουλειάς μου, και εκείνος το δέχτηκε. Τώρα, από το Μάιο μέχρι τον Αύγουστο εργάζομαι ως οδηγός λεωφορείου στη Γαλλία και από το Σεπτέμβριο μέχρι τον Απρίλιο κάνω σκαπανικό στο Νίγηρα».

Όσοι “επιζητούν πρώτα τη βασιλεία” μπορούν να είναι βέβαιοι ότι ο Ιεχωβά θα τους παρέχει “όλα τα άλλα αναγκαία πράγματα”. (Ματθ. 6:33) Για παράδειγμα, δείτε τι συνέβη στη Σαφίρα, μια άγαμη αδελφή από τη Γαλλία που κοντεύει τα 30 και υπηρετεί ως σκαπάνισσα στο Μπενίν. Το 2011 πήγε στη Γαλλία για να δουλέψει ώστε να εξοικονομήσει τα χρήματα που χρειαζόταν για άλλον έναν χρόνο (τον έκτο) στην Αφρική. Η Σαφίρα αφηγείται: «Είχε φτάσει η Παρασκευή—η τελευταία μέρα στη δουλειά—αλλά έπρεπε να εργαστώ άλλες δέκα μέρες για να έχω αρκετά ώστε να περάσω τον επόμενο χρόνο. Σε δύο εβδομάδες θα έφευγα από τη Γαλλία. Προσευχήθηκα στον Ιεχωβά και του εξήγησα την κατάστασή μου. Λίγο αργότερα, μου τηλεφώνησαν από ένα γραφείο εύρεσης εργασίας για να με ρωτήσουν αν μπορούσα να αντικαταστήσω κάποιο άτομο για δύο εβδομάδες». Τη Δευτέρα πήγε σε αυτή τη δουλειά για να εκπαιδευτεί από την υπάλληλο που θα αντικαθιστούσε. Η Σαφίρα συνεχίζει: «Δεν το πίστευα όταν κατάλαβα ότι ήταν και εκείνη αδελφή μας και χρειαζόταν αυτές τις δέκα μέρες άδειας για να παρακολουθήσει τη Σχολή Υπηρεσίας Σκαπανέα! Το αφεντικό της δεν της έδινε άδεια εκτός και αν έβρισκε κάποιον αντικαταστάτη. Είχε παρακαλέσει τον Ιεχωβά να δώσει μια λύση—ακριβώς όπως και εγώ».

Μερικοί αδελφοί και αδελφές υπηρετούν στη Δυτική Αφρική πολλά χρόνια και νιώθουν εκεί σαν στο σπίτι τους. Άλλοι μπόρεσαν να μείνουν λίγα χρόνια και μετά επέστρεψαν στη χώρα τους. Εκείνα όμως τα χρόνια που υπηρέτησαν στο εξωτερικό συνεχίζουν να τους ωφελούν ακόμα και σήμερα. Έμαθαν ότι η αληθινή ικανοποίηση στη ζωή έρχεται όταν υπηρετούμε τον Ιεχωβά.