تا اوایل دههٔ ۱۹۳۰ شاهدان یَهُوَه تقریباً در کشورهای اندونزی،‏ مالزی و مناطقی که اکنون گینه نو محسوب می‌شود،‏ موعظه نکرده بودند.‏ اما پیام خبر خوش چگونه به گوش مردم ساکن این مناطق دورافتاده رسید؟‏ برای این منظور،‏ شعبهٔ استرالیا (‏استرالاسیای کنونی)‏ یک قایق بادبانی با ۱۶ متر طول خریداری کرد.‏ نام «نورافشان»‏ a به این قایق داده شد چون سرنشینان آن که همگی پیشگام b بودند قصد داشتند که نور حقایق کتاب مقدّس را به دورافتاده‌ترین نقاط زمین برسانند.‏—‏مَتّی ۵:‏۱۴-‏۱۶‏.‏

 در فوریهٔ ۱۹۳۵،‏ این گروه هفت نفره از سیدنی واقع در ساحل شرقی استرالیا،‏ با قایق به سمت شمال به مقصد پورت مورزبی حرکت کردند.‏ آنان در طول سفرشان برای خوراک ماهی صید می‌کردند و در چندین بندر نیز برای سوخت،‏ غذای اضافه و تعمیرات توقف کردند.‏ در ۱۰ آوریل ۱۹۳۵،‏ پس از توقف در کوک‌تاون واقع در ایالت کوینزلند،‏ به سفر خود ادامه دادند.‏ وقتی به مسیری پرخطر که از میان دیوار بزرگ مرجانی می‌گذشت نزدیک می‌شدند،‏ به‌ناچار از موتور قایق استفاده کردند.‏ اما موتور با ایجاد صدایی غیرمعمول از کار افتاد.‏ آیا آنان باید برمی‌گشتند یا به سفرشان به سمت گینه نو ادامه می‌دادند؟‏ اریک اوینز،‏ ناخدای قایق گفت:‏ «ما واقعاً نمی‌خواستیم برگردیم.‏» پس قایق «نورافشان» به سفرش ادامه داد و در ۲۸ آوریل ۱۹۳۵ به سلامت به پورت مورزبی رسید.‏

 در حینی که یک تعمیرکار،‏ موتور قایق را تعمیر می‌کرد،‏ تمام سرنشینان به جز فرانک دایِر در شهر پورت مورزبی به موعظهٔ بشارت پرداختند.‏ اما فرانک که به قول یکی از همراهانش «پیشگامی نترس» بود گفت:‏ «من کلّی کتاب با خودم برداشتم و در جهت مخالف ساحل ۳۲ کیلومتر یا حتی بیشتر پیاده رفتم تا به مردمی که ساکن آن مناطق بودند موعظه کنم.‏» فرانک که از مسیر دیگری به سوی قایق برمی‌گشت،‏ در راه با رودخانه‌ای باریک که پر از تمساح بود،‏ مواجه شد.‏ با احتیاط از آن رودخانه عبور کرد و به سلامت به شهر برگشت.‏ موعظهٔ همراهانش در شهر نیز نتایج خوبی به همراه داشت؛‏ برخی که در آن زمان نشریاتی دریافت کرده بودند،‏ بعدها شاهد یَهُوَه شدند.‏

 وقتی موتور قایق تعمیر شد،‏ قایق «نورافشان» شهر پورت مورزبی را ترک کرد و عازم جزیرهٔ جاوه واقع در هند شرقی شد که سابقاً از مستعمرات هلند بود و امروزه اندونزی نامیده می‌شود.‏ پس از چندین توقف برای خرید آذوقه،‏ سرنشینان این قایق در ۱۵ ژوئیه ۱۹۳۵ در بندر باتاویا (‏جاکارتای امروزی)‏ لنگر انداختند.‏

 در آنجا بود که یکی از پیشگامان به نام چارلز هَریس از آنان جدا شد و سال‌ها غیورانه در جاوه بشارت داد.‏ c او گفت:‏ «در آن زمان،‏ کار ما این بود که شهربه‌شهر گشته و نشریات مسیحی را به مردم آنجا عرضه کنیم.‏ با خودم نشریاتی به زبان‌های عربی،‏ چینی،‏ هلندی،‏ انگلیسی و اندونزیایی داشتم.‏ مردم مشتاقانه پذیرای نشریات ما بودند و در طول یک سال تقریباً ۱۷٬۰۰۰ نشریه پخش کردم.‏»‏

 غیرت چارلز توجهٔ مأموران هلندی را به خود جلب کرد.‏ روزی یک مأمور از برادری پرسید که چه کسانی در جاوه موعظه می‌کنند و چند نفر در جاوهٔ شرقی؟‏ یعنی جایی که چارلز در آنجا بود.‏ وقتی آن برادر جواب داد که تنها یک نفر آنجا بوده است،‏ آن مأمور بر سرش داد زده و گفت:‏ «چطور از من می‌خواهی که حرفت را باور کنم؟‏ با تعداد نشریاتی که پخش شده،‏ حتماً یک لشکر در آنجا دارید!‏»‏

 قایق «نورافشان» از اندونزی به سمت سنگاپور حرکت کرد و در ۷ آگوست به مقصد رسید.‏ هنگام هر توقف،‏ برادران سخنرانی‌های ضبط‌شده را با استفاده از بلندگوهای پرقدرت قایق پخش می‌کردند.‏ این نوع موعظه معمولاً توجه زیادی را به خود جلب می‌کرد.‏ حتی یک روزنامهٔ سنگاپوری چنین گزارش کرد:‏ «چهارشنبه شب از دریا صدای خیلی بلندی همچون صدای رعد شنیده می‌شد؛‏ آن صدای یک سخنرانی خاص از قایق بادبانی ‹نورافشان› بود.‏ این قایق از زمان ورودش از استرالیا به سنگاپور سخنرانی‌هایی از برج دیده‌بانی پخش کرده است.‏» در ادامهٔ این گزارش چنین آمده است:‏ «این برنامه‌ها،‏ در شرایط آب و هوایی مساعد از فاصلهٔ ۳ تا ۴ کیلومتری به‌وضوح شنیده می‌شود.‏»‏

 حینی که قایق «نورافشان» در سنگاپور بود،‏ فرانک دایِر برای خدمتی جدید آن را ترک کرد.‏ او چنین تعریف می‌کند:‏ «ما در حالی که در سنگاپور بر روی قایق زندگی می‌کردیم به خدمت پیشگامی پرداختیم.‏ هنگامی که قایق ‹نورافشان› می‌خواست به مسیرش ادامه دهد،‏ اریک اوینز مرا بسیار متعجب کرد و گفت:‏ ‹فرانک تو خودت گفتی که سیام (‏تایلند کنونی)‏ را به عنوان محدودهٔ خدمت خود انتخاب کرده‌ای.‏ ما دیگر از این دورتر نمی‌توانیم تو را ببریم.‏ الآن باید تنها بروی!‏› با حالتی بریده‌بریده گفتم:‏ ‹ولی من نمی‌دانم چطور به سیام بروم.‏›» اریک به فرانک گفت که می‌تواند از کوالالامپور که در مالزی امروزی واقع است،‏ با قطار به آنجا برود.‏ فرانک به حرفش گوش کرد و به سمت کوالالامپور راه افتاد و چندین ماه بعد به تایلند رسید.‏ d

 قایق «نورافشان» در حالی که در امتداد ساحل غربی مالزی به سمت شمال حرکت می‌کرد،‏ در بندرهای جوهور بهرو،‏ موار،‏ ملاکا،‏ کلانگ،‏ سوئتنهام e و پنانگ توقف کرد.‏ در هر توقف،‏ سرنشینان قایق با استفاده از بلندگوهای قایق سخنرانی‌هایی در مورد کتاب مقدّس پخش می‌کردند.‏ ژان دِشام که یکی از شاهدان یَهُوَه در اندونزی بود،‏ از آن دوران چنین تعریف می‌کند:‏ «مردم آنقدر شیفتهٔ این سخنرانی‌ها می‌شدند که به نظر می‌آمد یک بشقاب پرنده دیده بودند!‏» سرنشینان پس از پخش سخنرانی‌ها،‏ از قایق پیاده می‌شدند تا به علاقه‌مندان نشریه بدهند.‏

 این گروه از بندر پنانگ از طریق تنگهٔ ملاکا به سوی مدان واقع در سوماترا رفتند.‏ اریک اوینز چنین می‌گوید:‏ «اوقات خوب و خوشایندی در منطقهٔ مدان داشتیم و بسیاری به پیام خبر خوش علاقه نشان دادند.‏» این برادران تقریباً ۳۰۰۰ نشریه به مردم آنجا دادند.‏

 قایق «نورافشان» به سمت جنوب به سفر خود ادامه می‌داد و سرنشینان آن در بندرهای اصلی طرف شرقی سوماترا موعظه می‌کردند.‏ در نوامبر ۱۹۳۶ این قایق به سنگاپور برگشت و در آنجا بود که چند هفته بعد،‏ اریک اوینز با آیرین اِسترویس،‏ یکی از شاهدان ساکن سنگاپور ازدواج کرد.‏ آنان به خدمت پیشگامی در سوماترا ادامه دادند.‏ در نتیجه قایق «نورافشان» به یک ناخدای جدید نیاز داشت.‏

 ناخدای جدید دریانوردی ماهر به نام نُرمَن سینیور بود که در ژانویهٔ ۱۹۳۷ از سیدنی آمد.‏ سپس سرنشینان قایق با ناخدای جدیدشان از سنگاپور به جزیره‌های برنئو و سولاوِسی (‏سِلِب سابق)‏ رفتند و حتی در مناطقی که ۴۸۰ کیلومتر از ساحل فاصله داشت نیز به مردم بشارت دادند.‏

 سرانجام به محض این که قایق «نورافشان» به بندر ساماریندا رسید،‏ مسئول بندر به برادرانمان اجازه نداد که به مردم آنجا موعظه کنند.‏ اما وقتی نُرمَن کار موعظه را برای او توضیح داد،‏ تغییر عقیده داد و حتی نشریاتی از او پذیرفت.‏

 در موقعیتی دیگر یکی از کشیشان محلّی از نُرمَن دعوت کرد که در کلیسا سخنرانی کند.‏ نُرمَن دعوت او را پذیرفت،‏ اما به جای این که خودش سخنرانی کند،‏ پنج سخنرانی ضبط‌شده را توسط گرامافون در کلیسا پخش کرد.‏ آن کشیش از سخنرانی‌ها خوشش آمد و حتی نشریاتی از برادرمان گرفت تا به دوستان خود بدهد.‏ البته عکس‌العمل این کشیش استثنایی بود چون اکثر کشیشان از فعالیت شاهدان یَهُوَه بیزار بودند.‏ برخی از آنان در برابر موعظه‌های دلیرانهٔ برادرانمان بسیار خشمگین شدند و حتی به مقامات دولتی فشار می‌آوردند که قایق «نورافشان» را از ورود به بندرهای دیگر منع کنند.‏

 در دسامبر ۱۹۳۷،‏ قایق «نورافشان» به دلیل ممنوعیت‌هایی که کشیشان باعث آن‌ها شده بودند،‏ مجبور به بازگشت به استرالیا شد.‏ سرنشینان قایق در آوریل ۱۹۳۸ در بندر سیدنی لنگر انداختند و توانستند در کنگرهٔ آن سال شاهدان یَهُوَه شرکت کنند.‏ بیش از سه سال از زمانی که قایق «نورافشان» این بندر را ترک کرده بود،‏ می‌گذشت.‏ اما این قایق در اوایل دههٔ ۱۹۴۰،‏ پیش از آن که فعالیت شاهدان یَهُوَه در استرالیا ممنوع شود،‏ به فروش رفت.‏ برادر اوینز می‌گوید:‏ «واقعاً از این قایق به نحو احسن استفاده کردیم.‏ سال‌هایی که بر آن خدمت کردم،‏ از شیرین‌ترین سال‌های زندگی‌ام بود.‏»‏

 سرنشینان قایق «نورافشان» در مناطقی وسیع بذر کلام خدا را کاشتند و با وجود مخالفت‌های بسیار،‏ کار آنان به‌تدریج ثمر آورد.‏ (‏لوقا ۸:‏۱۱،‏ ۱۵‏)‏ اکنون در کشورهایی که آن پیشگامان خدمت کردند،‏ بیش از ۴۰٬۰۰۰ مبشّر وجود دارد.‏ به‌راستی که آن چند برادر شجاع با قایقی که نور کلام خدا را با آن بر افرادی بی‌شمار تاباندند،‏ چه میراث ماندگاری از خود به جا گذاشتند!‏