حدود ۳۵۰۰ سال پیش،‏ قبل از ورود قوم اسرائیل به سرزمین موعود،‏ خدا گفت که از آنان در برابر «بیماری‌های هولناکی» که در مصر شاهد آن بودند،‏ محافظت خواهد کرد.‏ (‏تَثنیه ۷:‏۱۵‏)‏ به این منظور،‏ خدا دستورالعمل‌هایی در مورد روش کنترل بیماری‌ها و حفظ اصول بهداشتی به آنان داد.‏ برای نمونه:‏

•   طبق قوانین قوم اسرائیل،‏ شست‌وشوی بدن و لباس ضروری بود.‏—‏لاویان ۱۵:‏۴-‏۲۷‏.‏

•   خدا در مورد مدفوع انسان گفت:‏ «بیرون از اردوگاه مکانی داشته باشید تا برای رفع حاجت به آنجا روید.‏ در میان اسباب خود بیلچه‌ای داشته باشید تا چون بیرون می‌نشینید،‏ با آن زمین را بکنید و برگشته،‏ مدفوع خود را بپوشانید.‏»—‏تَثنیه ۲۳:‏۱۲،‏ ۱۳‏.‏

•   اشخاصی که گمان برده می‌شد به بیماری‌های مسری مبتلا هستند،‏ باید برای مدتی قرنطینه شده و از سایرین جدا نگاه داشته می‌شدند.‏ آنانی که از بیماری خود بهبود می‌یافتند،‏ باید با شستن لباس و بدنشان ابتدا «طاهر» می‌شدند تا بتوانند به میان مردم بازگردند.‏—‏لاویان ۱۴:‏۸،‏ ۹‏.‏

•   هر شخصی که جسدی را لمس می‌کرد،‏ قرنطینه می‌شد.‏—‏لاویان ۵:‏۲،‏ ۳؛‏ اعداد ۱۹:‏۱۶‏.‏

 قوانین اسرائیلیان در خصوص بهداشت و امور پزشکی،‏ به‌مراتب فراتر از زمان خود بود.‏

 اما در سرزمین‌هایی که از قوانین خدا برخوردار نبودند،‏ معیارهای نادرست بهداشتی،‏ متداول و رایج بود.‏ مثلاً:‏

•   مواد زاید در معابر عمومی ریخته می‌شد.‏ آب آلوده،‏ غذای فاسد و انواع زباله شرایط غیربهداشتی ایجاد می‌کرد که در میزان بالای بیماری و مرگ نوزادان نقش داشت.‏

•   طبیبان دوران باستان در مورد میکروب‌ها و عوامل بیماری‌زا هیچ دانشی نداشتند.‏ مصریان موادی مانند خون مارمولک،‏ فضولات مرغ ماهی‌خوار،‏ موش مرده،‏ ادرار و نان کپک‌زده را به عنوان «درمان» تجویز می‌کردند.‏ همچنین استفاده از مدفوع انسان و حیوان،‏ در روش‌های پزشکی آنان معمول بود.‏

•   مصریان باستان از طریق آب‌های آلودهٔ رود نیل و شبکه‌های آبیاری آن،‏ به انواع مختلفی از انگل‌ها دچار می‌شدند.‏ همچنین بسیاری از نوزادان مصری با مصرف غذاهای آلوده،‏ به بیماری اسهال یا بیماری‌های مشابه مبتلا می‌شدند و جان خود را از دست می‌دادند.‏

 اما قوم اسرائیل با به‌کارگیری و استفاده از معیارهایی که در قوانین خدا آمده بود منفعت می‌بردند و نسبت به اقوام دیگر از سلامتی بیشتری برخوردار بودند.‏