خواهری به‌نام رِنه که تقریباً ۳۵ ساله است در خانواده‌ای که شاهد یَهُوَه و برای خدمت غیور بودند در استرالیا بزرگ شد.‏ او می‌گوید:‏ «برای این که در مناطقی که نیاز بیشتر به مبشّر بود خدمت کنیم،‏ خانواده‌ام بارها نقل مکان کردند.‏ مادر و پدرم زندگی را برایمان خوش،‏ پرهیجان و شاد می‌ساختند.‏ وقتی من خود مادر دو فرزند شدم،‏ می‌خواستم فرزندان خودم هم از چنین زندگی‌ای لذّت ببرند.‏»‏

 همسر رِنه،‏ شِین نزدیک به ۴۰ سال دارد.‏ او نیز اهداف روحانی مشابهی داشت.‏ او می‌گوید:‏ «پس از تولّد دومین فرزندمان،‏ در مجلّهٔ برج دیده‌بانی در مورد خانواده‌ای خواندیم که با قایق تفریحی خود به منطقهٔ جنوب غربی اقیانوس آرام رفته بودند تا در جزایر تونگا موعظه کنند.‏ آن مقاله ترغیبمان کرد که برای دریافتن این که کجا نیاز بیشتری به مبشّر است به دفاتر شعب شاهدان یَهُوَه در استرالیا و نیوزیلند نامه بنویسیم.‏ * ما به جزایر تونگا دعوت شدیم،‏ درست همان جزایری که در مورد آن خوانده بودیم!‏»‏

شِین،‏ رِنه و فرزندانشان جِیکوب و اسکای حدود یک سال در تونگا زندگی می‌کردند که به دلیل شورش‌های متعدد در آنجا مجبور شدند به استرالیا برگردند.‏ با این همه آن‌ها هدف خود را در رابطه با افزایش خدمتشان همواره مد نظر داشتند.‏ آنان در سال ۲۰۱۱ به جزیرهٔ نورفُک نقل مکان کردند.‏ این جزیرهٔ بسیار کوچک حدود ۱۵۰۰ کیلومتری شرق استرالیا در اقیانوس آرام است.‏ نتیجهٔ این عمل آنان چه بود؟‏ جِیکوب که اکنون ۱۴ سال دارد،‏ می‌گوید:‏ «یَهُوَه هم مراقب ما بوده و هم موعظه را برایمان بسیار لذّت‌بخش کرده است!‏»‏

بسیاری از خانواده‌های دیگر که شاهد یَهُوَه هستند،‏ همانند شِین،‏ رِنه و فرزندانشان،‏ با رغبت داوطلب شدند که در مناطقی که نیاز بیشتر به مبشّر است،‏ خدمت کنند.‏ چه چیزی آنان را به این کار برانگیخت؟‏

بارنت و سیمون،‏ که هر دو حدود ۳۵ ساله هستند،‏ با دو پسرشان استون و کِیلب که اکنون ۱۲ و ۹ سال دارند،‏ به شهری دورافتاده به نام بِرکْتاون در کوئینزلند استرالیا نقل مکان کردند.‏ بارنت می‌گوید:‏ «شاهدان یَهُوَه فقط هر سه یا چهار سال در آن منطقه موعظه می‌کردند.‏ مردم بسیاری به خبر خوش علاقه‌مند بودند.‏ می‌خواستیم آن‌ها هم بتوانند به طور مرتب از آموزش کتاب مقدّس بهره‌مند شوند.‏»‏

مارک و کارن اکنون حدود ۵۰ سال دارند.‏ آنان پیش از این که بچه‌دار شوند در استرالیا،‏ اطراف سیدنی در چندین جماعت خدمت کردند.‏ سپس با سه فرزندشان جسیکا،‏ جیم و جک به نالانبای یکی از مناطق دورافتادهٔ معدن‌چیان در سرزمین شمالی استرالیا نقل مکان کردند.‏ مارک می‌گوید:‏ «من مردم را دوست دارم و می‌خواستم جایی خدمت کنم که در جماعت و موعظه کار فراوان است.‏» ولی کارن برای نقل مکان دودل بود.‏ او می‌گوید:‏ «مارک و دیگران مرا تشویق کردند.‏ من هم حاضر شدم که بروم.‏ حال خوشحالم که چنین کردم.‏»‏

در سال ۲۰۱۱ بنجامین و کارولین به همراه دو کودکشان جِید و بریا از کوئینزلند در استرالیا به تیمور شرقی برگشتند.‏ این کشور کوچک واقع در جزیرهٔ تیمور و نزدیک مجمع‌الجزایر اندونزی است.‏ بنجامین می‌گوید:‏ «من و کارولین سابقاً در تیمور شرقی پیشگام ویژه بودیم.‏ فعالیت موعظه در آنجا خیلی خوب و لذّت‌بخش بود و برادران از ما حمایت می‌کردند.‏ رفتن از آنجا برایمان خیلی سخت بود ولی مصمم بودیم که روزی برگردیم.‏ پس از تولّد فرزندانمان هدفمان به تأخیر افتاد،‏ اما آن را تغییر ندادیم.‏» کارولین در ادامه می‌گوید:‏ «می‌خواستیم که فرزندانمان در میان میسیونرها،‏ اعضای خانوادهٔ بیت‌ئیل و پیشگامان ویژه باشند و در خدمت به یَهُوَه تجربیات فوق‌العاده‌ای کسب کنند.‏»‏

عیسی به پیروان خود گفت:‏ «کدام یک از شماست که بخواهد برجی بسازد،‏ اما اول ننشیند تا مخارج آن را برآورد کند؟‏» (‏لو ۱۴:‏۲۸‏)‏ در رابطه با نقل‌مکان خانواده نیز چنین برنامه‌ریزی دقیقی بسیار اهمیت دارد.‏ پس در نظر گرفتن چه موضوعاتی ضروری است؟‏

نیازهای روحانی:‏ بنجامین می‌گوید:‏ «می‌خواستیم به دیگران خدمت کنیم نه این که باری برای آنان باشیم.‏ پس قبل از نقل‌مکان برنامه‌ای گذاشتیم که خودمان را از لحاظ روحانی تقویت کنیم.‏ همچنین خدمت موعظه‌مان را افزایش دادم و بیشتر در دیگر فعالیت‌های مسیحی شرکت کردیم.‏»‏

جِیکوب که پیش‌تر به او اشاره شد،‏ می‌گوید:‏ «قبل از این که به جزیرهٔ نورفُک نقل‌مکان کنیم،‏ در مجلّهٔ برج دیده‌بانی و ‹بیدار شوید!‏› زندگی‌نامهٔ خانواده‌های بسیاری را مطالعه کردیم که در مناطقی که نیاز بیشتر به مبشّر بود،‏ خدمت کردند.‏ در مورد مشکلاتشان و این که یَهُوَه چگونه از آن‌ها مراقبت کرده بود،‏ صحبت کردیم.‏» اسکای،‏ خواهر جِیکوب که ۱۱ سال دارد می‌گوید:‏ «من خیلی دعا کردم.‏ هم تنها و هم با مامان و بابا.‏»‏

نیازهای عاطفی:‏ رِنه می‌گوید:‏ «برایم خیلی راحت‌تر می‌بود که در شهر خودمان بمانیم،‏ چون نزدیک خانواده و دوستانمان زندگی می‌کردیم  و من آن منطقه را خیلی دوست داشتم.‏ ولی به جای این که به آنچه از دست می‌دادم تمرکز کنم،‏ به فواید نقل‌مکانمان برای خانواده‌ام،‏ فکر کردم.‏»‏

نیازهای فرهنگی:‏ بسیاری از خانواده‌ها با تحقیق در مورد منطقه‌ای که می‌خواهند به آن نقل‌مکان کنند،‏ خود را برای آن آماده می‌کنند.‏ مارک می‌گوید:‏ «تا آنجا که می‌توانستیم در مورد نالانبای مطالعه کردیم.‏ برادران آنجا کمک کردند و چندین شماره از روزنامه‌های محلّی را برایمان فرستادند.‏ خواندن آن‌ها به ما کمک کرد که با فرهنگ و مردم آنجا آشنایی پیدا کنیم.‏»‏

شِین که به جزیرهٔ نورفُک نقل‌مکان کرد،‏ می‌گوید:‏ «بیش از هر چیز به تقویت خصوصیات مسیحی در خود تمرکز کردم.‏ می‌دانستم که با صمیمیت،‏ ملایمت،‏ صداقت و سخت‌کوشی می‌توانم در هر جای دنیا خودم را وفق بدم.‏»‏

لازمهٔ موفقیت در مناطقی که نیاز بیشتر به مبشّر است،‏ این است که هنگام رویارویی با مشکلات غیرمنتظره،‏ انعطاف‌پذیر بوده و طرز فکر مثبت خود را حفظ کنیم.‏ به چند نمونه توجه کنید:‏

رِنه می‌گوید:‏ «یاد گرفتم و پذیرفتم که برای انجام هر کاری راه و روش‌های گوناگونی هست.‏ برای مثال،‏ وقتی امواج در اطراف جزیرهٔ نورفُک خیلی متلاطم می‌باشند،‏ کشتی‌ها نمی‌توانند لنگر اندازند و خواربار کم و گران می‌شوند.‏ پس آموختم که برای آماده کردن غذا باید ابتکار به خرج بدم.‏» شوهر او،‏ شِین نیز می‌گوید:‏ «ما مخارجمان را با شرایط وفق می‌دهیم و از بودجهٔ هفتگی‌مان بیشتر خرج نمی‌کنیم.‏»‏

پسرشان جِیکوب در مورد مشکلی دیگر صحبت می‌کند و می‌گوید:‏ «به جز ما،‏ در جماعتمان فقط هفت نفر دیگر بود و همه بزرگسال بودند.‏ پس دوستی همسن خودم نداشتم.‏ اما وقتی با افراد بزرگ‌تر از خودم به موعظه رفتم خیلی زود با هم دوست شدیم.‏»‏

جیم که اکنون ۲۱ ساله است،‏ مشکل مشابهی داشت.‏ او می‌گوید:‏ «نزدیک‌ترین جماعت به جماعتمان در نالانبای در فاصلهٔ ۷۲۵ کیلومتری است.‏ پس ما سعی می‌کنیم از مجمع‌ها و کنگره‌ها کمال  استفاده را ببریم.‏ زودتر به این گردهمایی‌ها می‌رویم تا از معاشرت با برادران و خواهرانمان بهره بریم.‏ این اوقات برایمان لذّت‌بخش‌ترین روزهای سال است.‏»‏

در کتاب مقدّس آمده است:‏ «برکت خداوند،‏ دولتمند می‌سازد.‏» (‏امث ۱۰:‏۲۲‏)‏ در سراسر دنیا خواهران و برادران بسیاری به مناطقی که نیاز به مبشّر بوده است،‏ نقل مکان کرده‌اند.‏ آنان خود حقیقت این سخن الهامی را تجربه کرده‌اند.‏

مارک می‌گوید:‏ «بزرگ‌ترین برکتی که از این خدمت یافتیم،‏ تأثیر آن بر فرزندانمان بوده است.‏ دو فرزند اولمان اطمینان کامل یافته‌اند که یَهُوَه از آنانی که به پادشاهی او اولویت می‌دهند،‏ مراقبت می‌کند.‏ چنین اطمینان و توکّلی را نمی‌توان به هیچ قیمتی خرید.‏»‏

شِین می‌گوید:‏ «من به همسر و فرزندانم خیلی نزدیک‌تر شده‌ام.‏ وقتی تجربیات آنان را می‌شنوم که یَهُوَه چگونه به آنان کمک کرده است،‏ حقیقتاً احساس رضایت و خرسندی می‌کنم.‏» پسر او جِیکوب در تأیید این گفته می‌گوید:‏ «این دوران برایم خیلی لذّت‌بخش بوده است.‏ خیلی خوشحالم که به اینجا آمدیم.‏»‏