۱،‏ ۲.‏ الف)‏ امروزه بسیاری که غریب و بیگانه هستند،‏ با چه مشکلی روبرویند؟‏ (‏تصویر ابتدای مقاله ملاحظه شود.‏)‏ ب)‏ پولُس رسول چه یادآوری‌ای به ما کرده است،‏ و در این خصوص چه پرسش‌هایی مطرح می‌شود؟‏

بیش از ۳۰ سال پیش،‏ اُسِی،‏ ^‏[۱]‏ از غنا به اروپا آمد.‏ او در آن زمان شاهد یَهُوَه نبود.‏ او می‌گوید:‏ «خیلی زود متوجه شدم که اکثر مردم توجهی به من ندارند.‏ آب‌وهوا هم برایم شُک بزرگی بود.‏ وقتی از فرودگاه بیرون آمدم و برای اولین بار در زندگی‌ام سرمای آنجا را احساس کردم،‏ شروع به گریه کردم.‏» اُسِی زبان آن کشور را خوب نمی‌دانست از این رو برای او بیش از یک سال طول کشید تا بتواند شغل مناسبی پیدا کند.‏ دوری از خانواده او را دلتنگ کرده بود و احساس تنهایی می‌کرد.‏

^۲ اگر شما در شرایطی مشابه قرار می‌گرفتید دوست داشتید که دیگران با شما چگونه رفتار کنند؟‏ آیا خوشحال نمی‌شدید که در سالن جماعت صرف‌نظر از رنگ پوست و ملیت‌تان،‏ شما را به گرمی بپذیرند؟‏ در واقع کتاب مقدّس مسیحیان واقعی را چنین ترغیب می‌کند:‏ «محبت به غریبان را فراموش مکنید.‏» (‏عبر ۱۳:‏۲‏،‏ پاورقی)‏ در اینجا می‌خواهیم به بررسی پاسخ این پرسش‌ها بپردازیم:‏ یَهُوَه خدا نسبت به غریبان چه نگرشی دارد؟‏ چرا ممکن است لازم باشد،‏ در دیدمان نسبت  به آن که غریب و بیگانه است،‏ تجدیدنظر کنیم؟‏ چگونه می‌توانیم به این افراد کمک کنیم که در جماعت احساس راحتی کنند؟‏

۳،‏ ۴.‏ مطابق خروج ۲۳:‏۹ از اسرائیلیان که قوم منتخب خدا بودند،‏ خواسته شده بود چه رفتاری با غریبان داشته باشند،‏ و چرا؟‏

^۳ پس از این که یَهُوَه قومش را از مصر آزاد کرد،‏ به آنان مجموعه قوانینی داد که در آن توجهی خاص به آنانی شده بود که به یهودیان پیوسته بودند.‏ (‏خرو ۱۲:‏۳۸،‏ ۴۹؛‏ ۲۲:‏۲۱‏)‏ از آنجا که افراد غریب و بیگانه اغلب از اقشار محروم جامعه‌اند،‏ یَهُوَه با مهربانی برای آنان تدارکاتی فراهم دید.‏ حق جمع‌آوری خوشه‌های ریخته‌شده یکی از این تدارکات بود.‏—‏لاو ۱۹:‏۹،‏ ۱۰‏.‏

^۴ یَهُوَه به جای این که به اسرائیلیان فرمان دهد که حرمت غریبان را حفظ کنند،‏ حس همدلی آنان را برانگیخت.‏ ‏(‏خروج ۲۳:‏۹ خوانده شود.‏)‏ اسرائیلیان ‹از دل غریبان خبر داشتند.‏› حتی پیش از آن که بردگی‌شان آغاز شود،‏ مصریان به دلیل غرور نژادی یا پیش‌داوری‌های مذهبی از آنان اجتناب می‌کردند.‏ (‏پیدا ۴۳:‏۳۲؛‏ ۴۶:‏۳۴؛‏ خرو ۱:‏۱۱-‏۱۴‏)‏ اسرائیلیان طعم تلخ غریبی و بیگانگی را چشیده بودند،‏ اما یَهُوَه از آنان خواسته بود که رفتارشان با فرد غریب و بیگانه «همچون بومی» یا یکی از خودشان باشد.‏—‏لاو ۱۹:‏۳۳،‏ ۳۴‏.‏

۵.‏ چه چیز می‌تواند به ما کمک کند که دیدی همچون یَهُوَه به افراد غریب و بیگانه داشته باشیم؟‏

^۵ ما می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که یَهُوَه امروزه نیز درست همچون گذشته توجهی خاص به افراد غریب و بیگانه‌ای دارد که در جماعات ما شرکت می‌کنند.‏ (‏تث ۱۰:‏۱۷-‏۱۹؛‏ ملا ۳:‏۵،‏ ۶‏)‏ اگر به مشکلاتی همچون تبعیض یا مشکل زبان که آنان با آن روبرو هستند فکر کنیم،‏ در پی راه‌هایی خواهیم بود که به آنان محبتی برادرانه نشان دهیم.‏—‏۱پطر ۳:‏۸‏.‏

۶،‏ ۷.‏ چه چیز حاکی از این امر است که مسیحیان قرن اول بر تبعیض و پیش‌داوری‌های معمول آن زمان غالب آمده بودند؟‏

^۶ مسیحیان قرن اول آموختند که بر تبعیض‌ها و پیش‌داوری‌های ریشه‌داری که در میان یهودیان رواج داشت،‏ غالب آیند.‏ در پِنتیکاست ۳۳ م.‏ مسیحیانی که در اورشلیم زندگی می‌کردند،‏ به نوایمانانی که از سرزمین‌های دیگر بودند،‏ محبت و مهمان‌نوازی خاصّی نشان دادند.‏ (‏اعما ۲:‏۵،‏ ۴۴-‏۴۷‏)‏ توجه پرمهر مسیحیان یهودی‌نژاد به این گروه از هم‌ایمانانشان گویای این امر بود که آنان مفهوم «مهمان‌نوازی» و «محبت به غریبان» را درک کرده بودند.‏

^۷ همچنان که در قرن اول جماعات رشد می‌کرد،‏ موضوعی مطرح شد که ظاهراً با تبعیض نژادی ارتباط داشت.‏ مسیحیان یهودی‌نژادی که یونانی زبان بودند،‏ اعتراض کردند که نسبت به بیوه‌زنان آنان کوتاهی شده است.‏ (‏اعما ۶:‏۱‏)‏ برای رسیدگی به این مشکل رسولان هفت برادر را منصوب کردند.‏ تمامی آنان اسامی یونانی داشتند.‏ این نکته می‌تواند حاکی از این امر باشد که رسولان می‌خواستند هر گونه تنشی را که از تبعیض و پیش‌داوری میان مسیحیان آن زمان به وجود آمده بود،‏ برطرف کنند.‏—‏اعما ۶:‏۲-‏۶‏.‏

۸،‏ ۹.‏ الف)‏ چه چیز می‌تواند نشانهٔ غرور نژادی و پیش‌داوری در دل ما باشد؟‏ ب)‏ چه چیز را باید از دل ریشه‌کن کنیم؟‏ (‏۱پطر ۱:‏۲۲‏)‏

^۸ چه متوجه باشیم چه نباشیم،‏ فرهنگ ما تأثیر عمیقی بر ما گذاشته است.‏ (‏روم ۱۲:‏۲‏)‏ افزون بر این به احتمال قوی از همسایه،‏ همکار یا همکلاسی‌هایمان گفته‌های تحقیرآمیز در مورد افرادی از نژاد یا رنگ پوست دیگر می‌شنویم.‏ تا چه حد این تبعیض‌ها بر ما تأثیر گذاشته است؟‏ همچنین زمانی که کسی در مورد مردم یا فرهنگ ما شوخی‌ای می‌کند،‏ مثلاً جنبه‌ای  از فرهنگ‌مان را به صورت اغراق‌آمیز بیان می‌کند،‏ ما چه واکنشی نشان می‌دهیم؟‏

^۹ پِطرُس رسول نیز زمانی نسبت به غیریهودیان پیش‌داوری‌هایی را در دل پرورانده بود،‏ اما به تدریج آموخت که این نگرش نادرست را از دلش ریشه‌کن کند.‏ (‏اعما ۱۰:‏۲۸،‏ ۳۴،‏ ۳۵؛‏ غلا ۲:‏۱۱-‏۱۴‏)‏ مشابهاً،‏ اگر ما احساس می‌کنیم ذرّه‌ای تبعیض و غرور نژادی در ما وجود دارد،‏ باید بکوشیم و مصمم باشیم که آن را از دلمان بیرون افکنیم.‏ ‏(‏۱پِطرُس ۱:‏۲۲ خوانده شود.‏)‏ لازم است بر این حقیقت تأمّل کنیم که ملیت و نژادمان هر چه که باشد،‏ همهٔ ما انسان‌های ناکاملیم و هیچ یک از ما مستحق نجات نیست.‏ (‏روم ۳:‏۹،‏ ۱۰،‏ ۲۱-‏۲۴‏)‏ پس حال چه دلیلی وجود دارد که خود را از دیگری برتر بدانیم؟‏ (‏۱قر ۴:‏۷‏)‏ ما باید نگرشی مشابه پولُس رسول داشته باشیم که به هم‌ایمانان مسح‌شده‌اش چنین گوشزد کرد:‏ «پس شما دیگر غریبه و بیگانه نیستید،‏ بلکه .‏ .‏ .‏ عضو خانوادهٔ خدا هستید.‏» (‏افس ۲:‏۱۹‏)‏ تلاش برای غلبه بر پیش‌داوری و تبعیض نسبت به افرادی با پیشینهٔ دیگر،‏ بی‌گمان ما را در بر تن کردن شخصیت نو یاری می‌کند.‏—‏کول ۳:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏

۱۰،‏ ۱۱.‏ بُوعَز در رفتارش با روت مُوآبی چگونه دید یَهُوَه خدا را نسبت به افراد غریب و بیگانه منعکس کرد؟‏

^۱۰ بی‌شک بُوعَز در رفتارش با روت مُوآبی،‏ دید یَهُوَه خدا را نسبت به غریبان منعکس کرد.‏ بُوعَز طی فصل برداشت از مزرعه‌اش سرکشی کرد و توجه او به زن جوانِ بیگانه و سخت‌کوشی افتاد که پشت دروگران باقی‌ماندهٔ خوشه‌ها را جمع‌آوری می‌کرد.‏ روت اجازه گرفته بود که خوشه‌های باقی‌مانده را جمع‌آوری کند،‏ هر چند که نیاز به اجازه نبود و حق این کار را داشت.‏ وقتی بُوعَز این را شنید با سخاوت به او اجازه داد که حتی از میان بافه‌ها خوشه جمع‌آوری کند.‏—‏روت ۲:‏۵-‏۷،‏ ۱۵،‏ ۱۶ خوانده شود.‏

^۱۱ گفته‌های بُوعَز نشان می‌دهد که او به وضعیت بی‌ثبات روت به عنوان فردی غریب و بیگانه توجه داشت.‏ او از روت خواست که با دیگر زنان جوان بماند تا مردانی که در مزرعه کار می‌کردند مزاحمتی برای او ایجاد نکنند.‏ او حتی اطمینان حاصل کرد که همچون دیگر کارگران مزدبگیر،‏ روت غذا و آب دریافت کند.‏ به‌علاوه،‏ بُوعَز روت را که زنی غریبه و فقیر بود حقیر نشمرد،‏ بلکه در گفته‌هایش به او اطمینان بخشید.‏—‏روت ۲:‏۸-‏۱۰،‏ ۱۳،‏ ۱۴‏.‏

۱۲.‏ محبت و مهربانی می‌تواند چه تأثیری بر جدیدانی داشته باشد که از پیشینه‌ای دیگر هستند؟‏

^۱۲ از یک سو محبت روت نسبت به مادر شوهرش،‏ نَعومی بُوعَز را تحت تأثیر قرار داد و از سوی دیگر این که روت پرستندهٔ یَهُوَه خدای اسرائیل شده بود.‏ مهربانی بُوعَز نشانهٔ احسان یَهُوَه خدا نسبت به زنی بود که ‹زیر بال‌های خدای اسرائیل پناه گرفته بود.‏› (‏روت ۲:‏۱۲،‏ ۲۰؛‏ امث ۱۹:‏۱۷‏)‏ مشابهاً،‏ امروزه رفتار پرمهر ما می‌تواند «همه گونه افراد» را در تشخیص حقیقت یاری رساند و عمق محبت یَهُوَه خدا را به خود درک کنند.‏—‏۱تیمو ۲:‏۳،‏ ۴‏.‏

۱۳،‏ ۱۴.‏ الف)‏ چرا باید به خصوص تلاش کنیم که به غریبان در سالن جماعت خوش‌آمد گوییم؟‏ ب)‏ اگر برایتان دشوار است که با شخصی از فرهنگ دیگر ارتباط برقرار کنید،‏ چه می‌توانید بکنید؟‏

^۱۳ می‌توانیم در سالن جماعت با خوش‌آمدگویی و سلامی گرم به آنانی که از کشوری دیگر هستند،‏ محبت‌مان را نشان دهیم.‏ شاید مهاجرین گاه خجالتی باشند و از دیگران فاصله بگیرند.‏ ممکن است به دلیل شیوهٔ تربیتی یا وضعیت اجتماعی‌شان خود را کمتر از دیگر نژادها یا ملیت‌ها بدانند.‏ پس ما باید پیشقدم شویم و به گرمی علاقهٔ خالصانه‌مان را به آن‌ها نشان دهیم.‏ اگر برایتان امکان دارد که از برنامهٔ یادگیری زبان JW Language استفاده کنید،‏ می‌توانید بیاموزید که چگونه به آنان به زبان خودشان سلام کنید.‏—‏فیلیپیان ۲:‏۳،‏ ۴ خوانده شود.‏

 ^۱۴ شاید برایتان دشوار باشد با شخصی از فرهنگ دیگر ارتباط برقرار کنید.‏ برای غلبه بر چنین احساسی،‏ می‌توانید در مورد خود با آنان صحبت کنید.‏ ممکن است تصوّر کنید که با هم تفاوت بسیاری دارید،‏ اما شاید خیلی زود متوجه شوید که نقاط مشترکتان بیش از تفاوت‌هایتان است و هر فرهنگ،‏ نقاط قوّت و ضعف خود را دارد.‏

۱۵.‏ چگونه می‌توانیم به آنانی که خود را با محیط و کشور جدید تطبیق می‌دهند،‏ یاری رسانیم تا احساس غریبی نکنند؟‏

^۱۵ برای این که کمک کنید کسی احساس غریبی نکند،‏ صادقانه از خود بپرسید:‏ ‹اگر من در کشوری دیگر بودم،‏ دوست داشتم با من چگونه رفتار شود؟‏› (‏مت ۷:‏۱۲‏)‏ با کسانی که خود را با محیط و کشوری جدید سازگار می‌کنند،‏ صبور باشید.‏ در ابتدا،‏ شاید طرز فکر یا واکنش آنان را کاملاً درک نکنیم.‏ با این حال،‏ به جای این که انتظار داشته باشیم آنان فرهنگ ما را بپذیرند،‏ چرا ما آنان را همان گونه که هستند نپذیریم؟‏—‏رومیان ۱۵:‏۷‏،‏ خوانده شود.‏

۱۶،‏ ۱۷.‏ الف)‏ برای این که به افرادی با فرهنگ دیگر احساس نزدیکی کنیم،‏ چه قدم‌هایی می‌توانیم برداریم؟‏ ب)‏ چگونه می‌توانیم به مهاجران جماعتمان یاری رسانیم؟‏

^۱۶ اگر در مورد کشور و فرهنگ آنان که از کشوری دیگر آمده‌اند،‏ اطلاعاتی کسب کنیم ارتباط برقرار کردن با آنان برایمان آسان‌تر خواهد بود.‏ می‌توانیم در پرستش خانوادگی زمانی را صرف کرده و در مورد فرهنگ و کشور مردمی تحقیق کنیم که با آنان آشنایی نداریم و در جماعت یا محدودهٔ موعظه روبرو می‌شویم.‏ راه دیگر برای نزدیک شدن با افرادی از کشور دیگر،‏ دعوت آنان به منزلمان برای صرف غذاست.‏ از آنجا که یَهُوَه «درِ ایمان را به روی» اقوام مختلف گشوده است،‏ آیا ما نیز نباید درِ خانه‌مان را به روی غریبانی که «از طریق ایمان خویشاوند ما هستند،‏» بگشاییم؟‏—‏اعما ۱۴:‏۲۷؛‏ غلا ۶:‏۱۰؛‏ ایو ۳۱:‏۳۲‏.‏

^۱۷ با وقت گذراندن با خانواده‌ای مهاجر که تلاش  می‌کنند خود را با فرهنگ جدید تطبیق دهند،‏ به مشکلات آنان پی می‌بریم.‏ شاید آنان برای یادگیری زبان نیاز به کمک‌هایی مفید و عملی داشته باشند.‏ همچنین می‌توانیم به آنان یاری رسانیم تا برای یافتن محل‌زندگی یا شغلی مناسب به دفاتر و آژانس مربوطه بروند.‏ چنین کمک‌هایی می‌تواند در زندگی هم‌ایمانانمان تأثیر بسزایی داشته باشد.‏—‏امث ۳:‏۲۷‏.‏

۱۸.‏ مهاجران می‌توانند نمونهٔ چه کسی را در قدردانی و احترام سرمشق قرار دهند؟‏

^۱۸ البته هر مهاجری باید در جهت تطبیق دادن خود با فرهنگ و محیط جدید تمام تلاش خود را بکند.‏ در این خصوص،‏ روت نمونه‌ای خوب بجا گذاشت.‏ نخست این که او برای آداب و رسوم کشور جدید احترام قائل شد و برای جمع‌آوری خوشه اجازه خواست.‏ (‏روت ۲:‏۷‏)‏ برای او این امر بدیهی نبود که گویی خوشه‌چینی حق مسلّم اوست.‏ دوم این که او قدردانی‌اش را بابت مهربانی و محبت‌هایی که در قبال او شد،‏ ابراز کرد.‏ (‏روت ۲:‏۱۳‏)‏ با در پیش گرفتن چنین رفتاری به احتمال قوی ساکنان محل و هم‌ایمانان نیز حرمت و احترام مهاجران را حفظ می‌کنند.‏

۱۹.‏ چرا باید با غریبان مهربان باشیم؟‏

^۱۹ به راستی این که یَهُوَه لطف نموده است مردم از هر پیشینه و قومی خبر خوش را بشنوند،‏ مایهٔ شادمانی ماست.‏ ممکن است آنان در کشور یا محل زندگی خود نمی‌توانستند کتاب مقدّس را مطالعه کنند یا به راحتی با قوم خدا معاشرت داشته باشند.‏ اما اکنون که این فرصت را دارند،‏ آیا ما نباید به آنان یاری رسانیم که در میان ما احساس غریبی نکنند؟‏ هر چند که شاید کمک‌های مادی و عملی ما محدود باشد،‏ محبت و مهربانی ما منعکس‌کنندهٔ محبت یَهُوَه خدا به آنان است.‏ پس ما که می‌خواهیم ‹از خدا سرمشق بگیریم› باشد که برای خوشامدگویی به غریبانی که با ما هستند،‏ تمام تلاش خود را بکنیم.‏—‏افس ۵:‏۱،‏ ۲‏.‏