“Ranokršćanski filozofi preuzeli su grčku predodžbu o besmrtnosti duše. Smatrali su da je Bog stvorio dušu i udahnuo je u tijelo prilikom začeća” (The New Encyclopaedia Britannica, 1988, svezak 11, stranica 25).

“Duša koja griješi, ona će poginuti” (Ezekijel 18:4, Šarić).

Biblija o stvaranju prve ljudske duše kaže: “Jehova Bog načinio je čovjeka od praha zemaljskoga i udahnuo mu u nosnice dah života, i čovjek je postao živa duša [hebrejski: nefeš]” (1. Mojsijeva 2:7).

Hebrejska riječ nefeš, koja se često prevodi izrazom “duša”, doslovno znači “stvorenje koje diše”. Kad je Bog stvarao prvog čovjeka Adama, nije u njega udahnuo besmrtnu dušu, nego životnu silu koja se podržava disanjem. Stoga se izraz “duša” u biblijskom smislu odnosi na cijelo živo biće. Duša koja ostane bez životne sile, koju daje Bog, umire (1. Mojsijeva 3:19; Ezekijel 18:20).

Učenje o besmrtnosti duše potaknulo je sljedeća pitanja: Kamo duše odlaze nakon smrti? Što se događa s dušama zlih ljudi? Kad su oni koji se izjašnjavaju kao kršćani prihvatili učenje o besmrtnosti duše, to ih je navelo da prihvate još jednu zabludu — učenje o paklu.

Usporedite sljedeće biblijske retke: Propovjednik 3:19; Matej 10:28; Djela apostolska 3:23