Աստվածաշունչը սովորեցնում է, որ անզուսպ բարկությունը վնասակար է թե՛ այն մարդու համար, ով իր սրտում պահում է այդ զգացումը, թե՛ նրա շրջապատի մարդկանց համար (Առակներ 29:22)։ Թեև բարկությունը երբեմն կարող է արդարացի լինել, սակայն Աստվածաշունչն ասում է, որ «զայրույթի պոռթկումներ» ունեցողները չեն փրկվի (Գաղատացիներ 5։19–21)։ Աստծու Խոսքում կան սկզբունքներ, որոնք կարող են օգնել մարդուն զսպելու իր բարկությունը։

•  Բարկանալը մի՞շտ է սխալ

•  Ե՞րբ է բարկանալը սխալ

•  Ինչպե՞ս կարող եք զսպել բարկությունը

•  Բարկության վերաբերյալ աստվածաշնչյան համարներ

 Ո՛չ։ Որոշ դեպքերում բարկությունը կարող է արդարացի լինել։ Օրինակ՝ երբ Աստծու հավատարիմ ծառա Նեեմիան իմացավ, որ իր հավատակիցներից ոմանց հարստահարում են, «շատ բարկացավ» (Նեեմիա 5։6)։

 Աստված նույնպես երբեմն բարկանում է։ Օրինակ՝ հնում «Եհովայի բարկությունը բորբոքվեց» իր ժողովրդի դեմ, երբ վերջինս խախտեց այն համաձայնությունը, ըստ որի՝ պետք է միայն նրան երկրպագեր, և սկսեց ուրիշ աստվածների ծառայել (Դատավորներ 2։13, 14)։ Այնուհանդերձ, բարկությունը Եհովա Աստծու էությունը բնորոշող գիծը չէ։ Նրա բարկությունը միշտ արդարացի է և վերահսկելի (Ելք 34։6; Եսայիա 48։9)։

 Բարկություն արտահայտելը սխալ է, եթե այն անվերահսկելի է կամ անարդարացի, և հաճախ անկատար մարդիկ հենց այդպիսի բարկություն են դրսևորում։ Քննենք որոշ օրինակներ։

•   Կայենը «խիստ բարկացավ», երբ Աստված չընդունեց իր զոհը։ Նա թույլ տվեց, որ իր բարկությունն այն աստիճան բորբոքվի, որ ի վերջո սպանեց եղբորը (Ծննդոց 4։3–8)։

•   Հովնան մարգարեն «խիստ վրդովվեց», երբ Աստված ողորմեց նինվեցիներին։ Աստված ուղղեց Հովնանին՝ ցույց տալով, որ նա «ճիշտ [չի] վարվում, որ բարկանում է», և որ պետք է կարեկցի այդ զղջացող մեղավորներին (Հովնան 3։10–4։1, 4, 11)։ a

 Այս օրինակները ցույց են տալիս, որ անկատար մարդկանց պարագայում ճշմարիտ են հետևյալ խոսքերը. «Զայրացող մարդը Աստծու արդարության համաձայն չի վարվում» (Հակոբոս 1։20)։

•   Գիտակցեք, որ անզուսպ բարկությունը թուլության նշան է։ Ոմանք գուցե մտածեն, որ բարկությունը թափելը ուժի նշան է։ Սակայն, իրականում, բարկությունը վերահսկել չկարողանալը լուրջ թերություն է. այդպիսի մարդը թույլ անձնավորություն է։ «Ինչպես քանդված, անպարիսպ քաղաքն է, այնպես էլ այն մարդն է, որը չի կարողանում զսպել իր ոգին» (Առակներ 25։28; 29։11)։ Եվ ընդհակառակը՝ երբ բարկությունը վերահսկելու ունակություն ենք զարգացնում, ցույց ենք տալիս, որ իսկապես ուժեղ ենք և խորաթափանց (Առակներ 14:29)։ Աստվածաշունչն ասում է. «Նա, ով չի շտապում բարկանալ, հզոր մարդուց լավ է» (Առակներ 16։32)։

•   Ձերբազատվեք բարկությունից նախքան դրա պատճառով այնպիսի բան անելը, որի համար կափսոսաք։ «Զսպի՛ր բարկությունդ և զայրույթդ հեռո՛ւ վանիր»,— գրված է Սաղմոս 37։8-ում։ Այնտեղ նաև ասվում է. «Մի՛ բորբոքվիր, որպեսզի դու էլ չարիք չգործես»։ Նկատի առնենք, որ բարկացած ժամանակ մենք ընտրության հնարավորություն ունենք՝ կարող ենք զսպել մեր զայրույթը, որպեսզի «չարիք չգործենք»։ Եփեսացիներ 4:26-ում գրված է. «Եթե զայրանաք, մեղք մի՛ գործեք»։

•   Եթե հնարավոր է, հեռացեք, երբ կրքերը սկսում են բորբոքվել։ «Կռվի սկիզբը ջրերի արձակման պես է,— ասում է Աստվածաշունչը,— ուստի նախքան վեճի բռնկվելը, հեռացիր» (Առակներ 17։14)։ Թեև իմաստուն կլինի տարաձայնությունները արագ հարթել, սակայն գուցե կարիք լինի, որ նախքան հարցը հանգիստ քննարկելը թե՛ դուք և թե՛ դիմացինը հանդարտվեք։

•    Տեղեկացեք բոլոր փաստերին։ «Մարդու ըմբռնողականությունը հանդարտեցնում է իր բարկությունը»,— ասվում է Առակներ 19։11-ում։ Իմաստուն կլինի նախքան որևէ եզրակացություն անելը տեղեկանալ բոլոր փաստերին։ Եթե ուշադիր լսենք տվյալ հարցում ընդգրկված բոլոր կողմերին, քիչ հավանական է, որ անարդարացիորեն բարկանանք (Հակոբոս 1:19)։

•    Աղոթեք մտքի խաղաղություն ունենալու համար։ Աղոթքը կարող է օգնել ձեզ ունենալու «Աստծու խաղաղությունը, որ գերազանցում է ամեն միտք» (Փիլիպպեցիներ 4։7)։ Աղոթքը Աստծու սուրբ ոգին ստանալու գլխավոր կերպերից մեկն է։ Իսկ այդ ոգին մեր մեջ կարող է առաջ բերել խաղաղություն, զարգացնել համբերատարություն, ինքնատիրապետում և այլ հատկություններ (Ղուկաս 11։13; Գաղատացիներ 5։22, 23)։

•   Իմաստությամբ ընկերներ ընտրեք։ Մենք հակված ենք նմանվելու այն մարդկանց, ում հետ շփվում ենք (Առակներ 13:20; 1 Կորնթացիներ 15:33)։ Այդ պատճառով Աստվածաշունչը զգուշացնում է. «Բարկության տեր մարդու հետ մի՛ ընկերացիր և դյուրագրգիռ մարդու հետ մի՛ հաղորդակցվիր»։ Ինչո՞ւ։ «Որ նրա ճանապարհները չընդօրինակես, և քո հոգին որոգայթի մեջ չընկնի» (Առակներ 22։24, 25)։