Երբ Աստուած մարդիկը ստեղծեց, իր նպատակն էր որ անոնք երկրի վրայ առանց հիւանդութիւն կամ մահ տեսնելու՝ յաւիտեան ապրին։ Սակայն առաջին մարդը՝ Ադամ Ստեղծիչին անհնազանդ գտնուեցաւ եւ առյաւէտ ապրելու հեռանկարը կորսնցուց։ Մենք, Ադամի սերունդը ըլլալով, իրմէ ժառանգեցինք մահը (Հռովմայեցիս 5։8, 12. 6։23)։ Ճշմարիտ Աստուածը՝ Եհովան, իր Որդին՝ Յիսուսը երկիր ղրկեց, որպէսզի մահանայ եւ Ադամի կորսնցուցածը փրկէ (կարդա՛ Յովհաննէս 3։16)։

Յիսուսի մահը կարելի կը դարձնէ որ մեր մեղքերը ներուին եւ յաւիտենական կեանք ունենանք։ Աստուածաշունչը կը նկարագրէ թէ երկրի վրայ կեանքը ինչպէ՛ս պիտի ըլլայ, երբ այլեւս չծերանանք, չհիւանդանանք եւ չմեռնինք (կարդա՛ Եսայի 25։8. 33։24. Յայտնութիւն 21։4, 5)։

Իր մահուան նախորդող գիշերը, Յիսուս իր հետեւորդներուն ըսաւ որ իր մահը պարզ արարողութեամբ յիշատակեն։ Այդ կերպով ամէն տարի Յիսուսի մահը յիշատակելը թոյլ կու տայ, որ խոկանք թէ Յիսուս եւ Եհովա որքա՜ն մարդկութիւնը կը սիրեն (կարդա՛ Ղուկաս 22։19, 20. Ա. Յովհաննէս 4։9, 10)։