ÖLDUM áður en Ísraelsmenn ganga inn í Kanaan var Jehóva búinn að lofa afkomendum Abrahams að gefa þeim landið. Nú er komið að því að þeir leggi undir sig fyrirheitna landið undir forystu Jósúa.

Jehóva hafði úrskurðað að Kanverjum skyldi útrýmt. Þeir höfðu gegnsýrt landið auvirðilegustu kynlífsathöfnum og gegndarlausum blóðsúthellingum. Ísraelsmenn áttu því að jafna borgir Kanverja við jörðu.

En áður en Ísraelsmenn réðust inn í landið gerði Jósúa út tvo njósnara sem fengu inni í Jeríkó hjá konu sem hét Rahab. Hún bauð njósnurunum inn á heimili sitt og verndaði þá þótt hún vissi að þeir væru ísraelskir. Hún hafði heyrt hvernig Jehóva frelsaði Ísraelsmenn og trúði á Guð þeirra. Hún lét njósnarana sverja að henni og heimili hennar yrði þyrmt.

Síðar, þegar Ísraelsmenn réðust inn í Kanaan og settust um Jeríkó, lét Jehóva borgarmúrana hrynja með undraverðum hætti. Hersveitir Jósúa geystust inn í borgina og eyddu hana en þyrmdu Rahab og heimilisfólki hennar. Á aðeins sex árum lagði Jósúa síðan undir sig stærstan hluta fyrirheitna landsins. Að því búnu var landinu skipt milli ættkvísla Ísraels.

Undir lok langrar ævi í þjónustu Guðs kallaði Jósúa þjóðina saman. Hann rifjaði upp hvernig Jehóva hefði komið fram við forfeðurna og hvatti þjóðina til að þjóna Jehóva. Eftir að Jósúa og nánustu samstarfsmenn hans dóu fór hins vegar svo að Ísraelsmenn sneru baki við Jehóva og tóku að þjóna falsguðum. Næstu 300 árin var allur gangur á því hvort þjóðin hlýddi lögum Jehóva. Á því tímabili leyfði Jehóva óvinum þeirra, svo sem Filisteum, að kúga þá. En þegar Ísraelsmenn ákölluðu Jehóva skipaði hann dómara til að frelsa þá. Þeir voru alls 12.

Sagt er frá dómurunum í samnefndri biblíubók. Hún hefst á því að fjallað er um Otníel og henni lýkur með frásögunni af Samson, sterkasta manni sem lifað hefur. Frásaga Dómarabókarinnar sýnir æ ofan í æ fram á þann grundvallarsannleika að það er til blessunar að hlýða Jehóva en til ógæfu að óhlýðnast honum.

— Byggt á Jósúabók, Dómarabókinni og 3. Mósebók 18:​24, 25.