ចូរយកតម្រាប់តាមជំនឿរបស់ពួកគាត់ | រេបិកា

‹ខ្ញុំព្រមទៅ›

លេង

‹ខ្ញុំព្រមទៅ›

រេបិកាកំពុងសម្លឹងមើលទៅផ្លូវដ៏រដិបរដុបដែលនៅខាងមុខនាង កាលដែលថ្ងៃកាន់តែជ្រេទៅៗ។ ក្រោយពីធ្វើដំណើរអស់ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍ នាងក៏អាចទម្លាប់ខ្លួនអង្គុយលើសត្វអូដ្ឋដែលដើរយោលចុះយោលឡើង។ ឥឡូវនាងបានចេញដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយអស់រាប់រយគីឡូម៉ែត្រពីស្រុកកំណើតរបស់នាងដែលនៅហារ៉ាន ហើយឆ្ពោះទៅទិសខាងជើងឆៀងខាងកើត។ នាងប្រហែលជាលែងបានជួបក្រុមគ្រួសារនាងទៀតហើយ។ នាងច្បាស់ជាមានចម្ងល់ជាច្រើនអំពីអនាគតរបស់នាង ជាពិសេសកាលដែលនាងធ្វើដំណើរជិតដល់គោលដៅ។

ក្បួនសត្វអូដ្ឋរបស់ពួកគេបានធ្វើដំណើរចូលជ្រៅក្នុងស្រុកកាណាន ហើយផ្លូវដែលឆ្ពោះទៅស្រុកត្បូងក្នុងស្រុកកាណាននោះកាន់តែពិបាកជាង។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦២) នៅតាមផ្លូវ រេបិកាទំនងជាបានឃើញសត្វចៀម ហើយនៅទីនោះជាតំបន់ដាច់ស្រយាល និងមិនសូវមានទឹកសម្រាប់ធ្វើស្រែចម្ការទេ។ យ៉ាងណាក្ដី នៅមានដីដែលមានស្មៅអាចចិញ្ចឹមសត្វបានច្រើន។ បុរសវ័យចំណាស់ដែលជាអ្នកនាំផ្លូវ គាត់ស្គាល់ភូមិសាស្ដ្រយ៉ាងច្បាស់។ គាត់រំភើបចិត្ដចង់ប្រាប់ដំណឹងល្អដល់ម្ចាស់របស់គាត់ខ្លាំងណាស់ថារេបិកានឹងទៅជាប្រពន្ធរបស់អ៊ីសាក! ចំណែកឯរេបិកាច្បាស់ជាឆ្ងល់ថា តើជីវិតនាងនឹងទៅជាយ៉ាងណានៅស្រុកដែលនាងកំពុងទៅនោះ? តើអ៊ីសាកដែលជាកូនកំលោះរបស់នាងមានលក្ខណៈបែបណា? ពួកគេទាំងពីរនាក់មិនដែលជួបគ្នាសោះ! តើពេលអ៊ីសាកឃើញរេបិកា គាត់នឹងពេញចិត្ដនាងទេ? ហើយតើរេបិកានឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះគាត់?

នៅប្រទេសជាច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ ការរៀបចំគូស្រករឲ្យកូនមើលទៅប្រហែលជារឿងចម្លែកណាស់។ ប៉ុន្ដែនៅប្រទេសផ្សេងទៀត ការរៀបចំដូចនោះគឺជារឿងធម្មតា។ ទោះជាអ្នកមានវប្បធម៌បែបណាក៏ដោយ អ្នកប្រហែលជាយល់ស្របថារេបិកាមិនដឹងថាជីវិតរបស់នាងនឹងទៅជាយ៉ាងណាទេ។ យ៉ាងណាក្ដី នាងជាស្ដ្រីម្នាក់ដែលមានជំនឿនិងចិត្ដក្លាហានយ៉ាងអស្ចារ្យ។ ពេលយើងជួបការផ្លាស់ប្ដូរក្នុងជីវិត យើងត្រូវការគុណសម្បត្ដិទាំងពីរនោះ។ ស្ដីអំពីជំនឿ រេបិកាក៏មានគុណសម្បត្ដិឯទៀតដែរ។

«ខ្ញុំនឹងដងឲ្យអូដ្ឋរបស់លោកផឹក»

នៅថ្ងៃមួយ អ្វីដែលរេបិកាតែងតែធ្វើជាធម្មតាបានផ្លាស់ប្ដូរជីវិតនាងទាំងស្រុង។ នាងបានធំឡើងនៅស្រុកហារ៉ាន ជាក្រុងមួយក្នុងតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ។ ឪពុកម្ដាយរបស់នាងគឺខុសប្លែកពីមនុស្សភាគច្រើននៅស្រុកហារ៉ាន។ ពួកគាត់មិនបានគោរពបូជាព្រះស៊ីនដែលជាព្រះនៃព្រះច័ន្ទទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះរបស់ពួកគាត់គឺព្រះយេហូវ៉ា។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៥០

រេបិកាធំឡើងជាស្ដ្រីម្នាក់ដ៏សែនស្អាត តែនាងមិនមែនជាមនុស្សសោះអង្គើយ ឬគិតតែពីរូបសម្ផស្សរបស់ខ្លួនឡើយ។ នាងជាស្ដ្រីដែលមានកម្លាំងនិងមានចិត្ដក្លាហាន ហើយរក្សាសីលធម៌ខ្ពស់ក្នុងការរស់នៅ។ ថ្វីត្បិតតែក្រុមគ្រួសារនាងធូរធារល្មមដើម្បីមានអ្នកបម្រើច្រើនក្ដី តែឪពុកម្ដាយរបស់រេបិកាមិនបានទម្រើសនាង ឬចាត់ទុកនាងដូចជាព្រះនាងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងបានត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំឲ្យចេះធ្វើការនឿយហត់។ ដូចស្ដ្រីជាច្រើននៅសម័យនោះ រេបិកាត្រូវធ្វើកិច្ចការផ្ទះជាច្រើន រួមទាំងដងទឹកសម្រាប់ក្រុមគ្រួសារផងដែរ។ នៅពេលល្ងាច នាងតែងលីក្អមសម្រាប់ដាក់ទឹកហើយដើរឆ្ពោះទៅអណ្ដូងទឹក។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:១១, ១៥, ១៦

នៅល្ងាចមួយ ក្រោយពីនាងដងទឹករួច ស្រាប់តែមានបុរសវ័យចាស់ម្នាក់រត់មកជួបនាង ហើយនិយាយថា៖ «សូមឲ្យខ្ញុំសុំទឹកពីក្អមនាងផឹកបន្ដិចសិន»។ ពាក្យសុំរបស់បុរសនោះពិតជាគួរសមនិងថ្លៃថ្នូរណាស់! រេបិកាបានឃើញថាបុរសនោះធ្វើដំណើរមកពីឆ្ងាយ។ ដូច្នេះ នាងប្រញាប់ដាក់ទឹកចុះឲ្យគាត់ពិសា។ បុរសនោះមិនមែនពិសាបន្ដិចម្ដងៗទេ តែគាត់លើកអកទឹកត្រជាក់ឆ្ងាញ់នោះតែម្ដង។ នាងក៏កត់សម្គាល់ដែរថា បុរសនោះមានសត្វអូដ្ឋ១០ដែលលត់ជង្គង់នៅក្បែរនោះ ហើយឃើញថាស្នូកដែលដាក់ទឹកឲ្យអូដ្ឋផឹកនោះមិនទាន់មានទឹកនៅឡើយទេ។ នាងឃើញបុរសនោះមើលមកនាងដោយចិត្ដសប្បុរសនិងដោយយកចិត្ដទុកដាក់ ដូច្នេះនាងក៏ចង់បង្ហាញចិត្ដសប្បុរសចំពោះគាត់តាមដែលអាចធ្វើបាន។ នាងក៏និយាយថា៖ «ខ្ញុំនឹងដងឲ្យអូដ្ឋរបស់លោកផឹកទាល់តែឆ្អែតដែរ»។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:១៧-១៩

សូមកត់សម្គាល់ថារេបិកាមិនគ្រាន់តែដងទឹកឲ្យអូដ្ឋទាំង១០នោះផឹកប៉ុណ្ណោះទេ តែនាងដងឲ្យពួកវាផឹកទាល់តែឆ្អែត។ ជាធម្មតា សត្វអូដ្ឋមួយក្បាលដែលស្រែកទឹកខ្លាំង វាប្រហែលជាផឹកទឹកអស់ជាង៩៥លីត្រ! ដូច្នេះបើអូដ្ឋ១០ដែលស្រេកទឹកខ្លាំង រេបិកាច្បាស់ជាត្រូវដងទឹកឲ្យពួកវាផឹកអស់រាប់ម៉ោងឯណោះ។ ប៉ុន្ដែ តាមមើលទៅសត្វអូដ្ឋទាំងនោះទំនងជាមិនស្រេកទឹកខ្លាំងទេ។ * ក៏ប៉ុន្ដែ ពេលដែលរេបិកាសុំដងទឹកឲ្យអូដ្ឋទាំងនោះផឹក តើនាងបានដឹងថាពួកវាមិនសូវស្រេកទឹកឬទេ? នាងមិនបានដឹងទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ នាងស្ម័គ្រចិត្ដធ្វើកិច្ចការដ៏នឿយហត់នោះដោយចិត្ដរំភើប ដើម្បីបង្ហាញការរាក់ទាក់ចំពោះបុរសវ័យចាស់ដែលនាងមិនស្គាល់។ បុរសនោះក៏យល់ព្រមឲ្យនាងដងទឹកឲ្យសត្វអូដ្ឋផឹក។ រួចមក គាត់តាមមើលនាងយ៉ាងយកចិត្ដទុកដាក់ កាលដែលនាងរត់ទៅរត់មកដងទឹកចាក់ទៅក្នុងស្នូកឲ្យសត្វអូដ្ឋផឹក។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:២០, ២១

រេបិកាជាមនុស្សឧស្សាហ៍និងមានចិត្ដទូលាយ

គំរូរបស់រេបិកាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងមកលើយើងនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ យើងរស់នៅក្នុងគ្រាដែលមនុស្សគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួនខ្លាំងបំផុត។ ដូចទំនាយបានប្រាប់ទុកជាមុនថាមនុស្សនឹង«ស្រឡាញ់តែខ្លួនឯង» ហើយមិនព្រមលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួនដើម្បីអ្នកឯទៀតទេ។ (ធីម៉ូថេទី២ ៣:១-៥) ប៉ុន្ដែ ស្ដ្រីវ័យក្មេងនៅសម័យបុរាណនោះបានលះបង់ប្រយោជន៍ខ្លួន ដោយរត់ទៅរត់មកដើម្បីដងទឹកពីអណ្ដូង។ ដូច្នេះ គ្រិស្ដសាសនិកដែលចង់យកឈ្នះចិត្ដគំនិតដែលគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន ពួកគេគួររំពឹងគិតអំពីគំរូរបស់រេបិកាក្នុងគម្ពីរ។

រេបិកាច្បាស់ជាបានដឹងថាបុរសវ័យចាស់នោះកំពុងសម្លឹងមើលនាង។ គាត់មើលនាងមិនមែនក្នុងលក្ខណៈមិនសមរម្យណាមួយឡើយ តែដោយការកោតស្ងើច និងដោយចិត្ដរីករាយវិញ។ ពេលរេបិកាដងទឹករួចហើយ គាត់ឲ្យគ្រឿងអលង្ការជាច្រើនដ៏មានតម្លៃដល់នាង! រួចគាត់សួរនាងថា៖ «នាងជាកូនអ្នកណាសូមប្រាប់ខ្ញុំផង ហើយនៅផ្ទះឪពុកនាង តើមានកន្លែងណាល្មមឲ្យខ្ញុំស្នាក់នៅបានឬទេ?»។ ពេលនាងប្រាប់គាត់អំពីក្រុមគ្រួសាររបស់នាង គាត់ត្រេកអរខ្លាំងណាស់។ រួចមក នាងបន្ដនិយាយដោយចិត្ដរំភើបទៀតថា៖ «នៅផ្ទះខ្ញុំមានចំបើងនឹងស្មៅជាបរិបូរ ហើយកន្លែងសំរាប់ស្នាក់នៅក៏មានដែរ»។ នេះជាការអញ្ជើញដ៏សប្បុរសខ្លាំងណាស់ ពីព្រោះមានអ្នករួមដំណើរដែលមកជាមួយនឹងបុរសវ័យចាស់នោះដែរ។ រួចមក នាងក៏រត់ទៅមុនពួកគេ ដើម្បីប្រាប់ម្ដាយរបស់នាងអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើង។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:២២-២៨, ៣២

រេបិកាច្បាស់ជាបានត្រូវអប់រំឲ្យចេះទទួលអ្នកឯទៀតយ៉ាងរាក់ទាក់។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ យើងមិនសូវឃើញមានមនុស្សដែលមានគុណសម្បត្ដិដូចនេះទេ។ នេះជាមូលហេតុមួយទៀតដែលយើងគួរយកតម្រាប់ជំនឿរបស់ស្ដ្រីវ័យក្មេងនេះដែលមានចិត្ដសប្បុរស។ ជំនឿលើព្រះគួរធ្វើឲ្យយើងទទួលអ្នកឯទៀតយ៉ាងរាក់ទាក់ ពីព្រោះព្រះយេហូវ៉ាមានចិត្ដទូលាយ លោកសប្បុរសចំពោះមនុស្សទាំងអស់ ហើយលោកចង់ឲ្យអ្នកដែលគោរពប្រណិប័តន៍លោកធ្វើដូច្នេះដែរ។ ពេលយើងបង្ហាញចិត្ដទូលាយចំពោះមនុស្សឯទៀត សូម្បីតែចំពោះអ្នកដែលមិនអាចឲ្យយើងវិញ នោះយើងដឹងថាបិតានៅស្ថានសួគ៌ពេញចិត្ដនឹងយើង។—ម៉ាថាយ ៥:៤៤-៤៦; ពេត្រុសទី១ ៤:៩

‹អ្នកត្រូវយកប្រពន្ធមកឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំ›

តើបុរសដែលនៅឯអណ្ដូងទឹកនោះជានរណា? គាត់ជាអ្នកបម្រើរបស់អាប្រាហាំ ហើយអាប្រាហាំជាប្អូនប្រុសជីតារបស់រេបិកា។ ហេតុនេះ បេធូអែលដែលជាឪពុករេបិកាបានទទួលស្វាគមន៍អ្នកបម្រើនោះឲ្យចូលក្នុងផ្ទះ។ អ្នកបម្រើនោះប្រហែលជាឈ្មោះអេលាស៊ើរ។ * ម្ចាស់ផ្ទះបានអញ្ជើញគាត់ឲ្យពិសាអាហារ តែគាត់បានបដិសេធថាគាត់មិនបរិភោគទេ រហូតទាល់តែគាត់បានប្រាប់អំពីមូលហេតុដែលគាត់មកទីនេះ។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៣១-៣៣) យើងអាចស្រមៃឃើញថាអេលាស៊ើរបានរៀបរាប់ដោយរំភើបចិត្ដ ដោយសារគាត់បានឃើញភ័ស្ដុតាងជាក់ស្ដែងដែលព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះរបស់គាត់បានឲ្យពរគាត់ចំពោះភារកិច្ចដ៏សំខាន់នេះ។ តើតាមរបៀបណា?

សូមស្រមៃគិតថាអេលាស៊ើរកំពុងរៀបរាប់រឿងរបស់គាត់ដោយចិត្ដរំភើបប្រាប់បេធូអែលដែលជាឪពុករេបិកា និងឡាបាន់ដែលជាបងប្រុសរបស់នាង។ ពួកគេស្តាប់គាត់និយាយយ៉ាងជក់ចិត្ដ។ គាត់ប្រាប់ពួកគេថាព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់ពរយ៉ាងច្រើនដល់អាប្រាហាំក្នុងស្រុកកាណាន ហើយថាអាប្រាហាំនិងសារ៉ាមានកូនប្រុសម្នាក់ឈ្មោះអ៊ីសាក ដែលជាអ្នកស្នងមត៌កទាំងអស់។ អាប្រាហាំបានចាត់អ្នកបម្រើនេះឲ្យធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់មួយ គឺគាត់ត្រូវរកប្រពន្ធឲ្យអ៊ីសាកក្នុងចំណោមសាច់ញាតិរបស់អាប្រាហាំ ដែលរស់នៅស្រុកហារ៉ាន។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៣៤-៣៨

អាប្រាហាំបានឲ្យអេលាស៊ើរស្បថថាគាត់នឹងមិនរកប្រពន្ធពីស្ដ្រីក្នុងស្រុកកាណានឲ្យអ៊ីសាកឡើយ។ ហេតុអ្វី? ពីព្រោះជនជាតិកាណានមិនគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ អាប្រាហាំដឹងថាព្រះយេហូវ៉ាមានបំណងដាក់ទោសពួកមនុស្សទាំងនោះដោយសារពួកគេបានប្រព្រឹត្ដអំពើអាក្រក់។ អាប្រាហាំមិនចង់ឲ្យអ៊ីសាកដែលជាកូនសំណព្វរបស់គាត់មានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមនុស្សទាំងនោះ ហើយធ្វើតាមរបៀបរស់នៅរបស់ពួកគេដែលប្រាសចាកសីលធម៌ឡើយ។ គាត់ក៏ដឹងដែរថាកូនប្រុសរបស់គាត់មានតួនាទីដ៏សំខាន់ក្នុងការសម្រេចសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះ។—លោកុប្បត្ដិ ១៥:១៦; ១៧:១៩; ២៤:២-៤

អេលាស៊ើរក៏បានប្រាប់ដែរថា ពេលគាត់ទៅដល់អណ្ដូងដែលនៅជិតស្រុកហារ៉ាន គាត់បានអធិដ្ឋានទៅព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់បានសុំព្រះយេហូវ៉ាជួយគាត់ឲ្យរកនារីម្នាក់សម្រាប់រៀបការជាមួយនឹងអ៊ីសាក។ តើតាមរបៀបណា? អេលាស៊ើរបានអធិដ្ឋានសុំព្រះឲ្យបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាស្ដ្រីណាដែលមកឯអណ្ដូងទឹក ហើយនាងមិនគ្រាន់តែឲ្យទឹកគាត់ផឹកប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ឲ្យទឹកសត្វអូដ្ឋរបស់គាត់ផឹកដែរ គឺស្ដ្រីនោះហើយដែលព្រះចង់ឲ្យរៀបការជាមួយនឹងអ៊ីសាក។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:១២-១៤) ដូច្នេះ តើអ្នកណាបានចេញមកឯអណ្ដូងទឹក ហើយធ្វើដូចដែលគាត់បានអធិដ្ឋានសុំ? គឺរេបិកា! សូមស្រមៃគិតថារេបិកាមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាទៅ ពេលនាងបានឮរឿងដែលអេលាស៊ើរបានរៀបរាប់ប្រាប់ក្រុមគ្រួសារនាង!

ពេលឮអំពីអ្វីដែលអេលាស៊ើរប្រាប់ នោះបេធូអែលនិងឡាបាន់បានរំភើបចិត្ដយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេនិយាយថា៖ «ការនេះសំរេចតែពីព្រះយេហូវ៉ាទេ»។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏ព្រមលើករេបិកាឲ្យអ៊ីសាក។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៥០-៥៤) ប៉ុន្ដែ តើនេះមានន័យថាពួកគេមិនចាំបាច់សួរយោបល់ពីរេបិកាទេ?

ប៉ុន្មានសប្ដាហ៍មុននោះ អេលាស៊ើរបានសួរអាប្រាហាំថា៖ ‹ចុះបើស្ដ្រីនោះមិនព្រមមកតាមខ្ញុំ?›។ អាប្រាហាំឆ្លើយថា៖ «នោះឯងនឹងបានរួចពីសម្បថ ដែលអញឲ្យឯងស្បថនេះ»។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៣៩, ៤១) ដូច្នេះ បេធូអែលមិនបង្ខំចិត្ដរេបិកាទេ តែគាត់ទុកឲ្យនាងសម្រេចចិត្ដ។ អេលាស៊ើរសប្បាយចិត្ដណាស់ដែលភារកិច្ចរបស់គាត់បានសម្រេច ដូច្នេះគាត់សួរបេធូអែលថា តើគាត់អាចនាំរេបិកាទៅស្រុកកាណានភ្លាមៗបានទេ? ប៉ុន្ដែ ក្រុមគ្រួសារបេធូអែលចង់ឲ្យនាងស្នាក់នៅជាមួយនឹងពួកគេយ៉ាងហោចណាស់១០ថ្ងៃទៀតដែរ។ ម៉្លោះហើយ ពួកគេសម្រេចគ្នាថា៖ «ចាំយើងហៅនាងមកសួរសិន»។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៥៧

នេះគឺជាការសម្រេចចិត្ដដ៏ពិបាកក្នុងជីវិតរបស់រេបិកា។ តើនាងនឹងឆ្លើយយ៉ាងណា? តើនាងនឹងធ្វើខ្លួនគួរឲ្យអាណិតដោយអង្វរឪពុកនិងបងប្រុសកុំឲ្យនាងទៅស្រុកដែលនាងមិនស្គាល់ឬទេ? ឬមួយក៏នាងនឹងចាត់ទុកការរួមចំណែកក្នុងរឿងដែលព្រះយេហូវ៉ាកំពុងដឹកនាំថាជាឯកសិទ្ធិវិញ? ចម្លើយរបស់រេបិកាបានបង្ហាញអំពីអារម្មណ៍របស់នាងចំពោះការផ្លាស់ប្ដូរភ្លាមៗក្នុងជីវិត ដែលប្រហែលជាធ្វើឲ្យនាងព្រួយបារម្ភ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នាងឆ្លើយថា៖ ‹ខ្ញុំព្រមទៅ›។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៥៨

នាងពិតជាស្ដ្រីដែលបានទុកគំរូល្អមែន! នៅសព្វថ្ងៃនេះ ទំនៀមទម្លាប់ស្ដីអំពីការរើសគូស្រករប្រហែលជាខុសគ្នាពីសម័យនោះ តែយើងនៅតែអាចទាញមេរៀនយ៉ាងច្រើនពីគំរូរបស់រេបិកា។ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតចំពោះនាង មិនមែនជាចំណង់ចំណូលចិត្ដរបស់នាងទេ តែគឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជាព្រះរបស់នាងវិញ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ បណ្ដាំរបស់ព្រះនៅតែផ្ដល់ការណែនាំដ៏ល្អបំផុតចំពោះការជ្រើសរើសគូស្រករ ពោលគឺគួរជ្រើសរើសមនុស្សបែបណាមកធ្វើជាគូអនាគត និងរបៀបធ្វើជាប្ដីឬប្រពន្ធល្អ។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១៤, ១៥; អេភេសូរ ៥:២៨-៣៣) យើងគួរធ្វើតាមគំរូរបស់រេបិកា ហើយខំព្យាយាមធ្វើអ្វីដែលស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះ។

‹តើបុរសនោះជាអ្នកណា?›

ក្រុមគ្រួសាររបស់បេធូអែលបានឲ្យពរដល់រេបិកាដែលជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ រួចមក រេបិកានិងដេបូរ៉ាដែលជាមេដោះរបស់នាង ព្រមទាំងស្ដ្រីបម្រើខ្លះទៀតបានចេញដំណើរទៅជាមួយនឹងអេលាស៊ើរនិងពួកបុរសរបស់គាត់។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៥៩-៦១; ៣៥:៨) មិនយូរក្រោយមក ពួកគេបានធ្វើដំណើរយ៉ាងឆ្ងាយពីស្រុកហារ៉ាន។ ដើម្បីទៅដល់ទិសដៅ ពួកគេត្រូវធ្វើដំណើរប្រមាណ៨០០គីឡូម៉ែត្រ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រូវចំណាយពេលអស់បីសប្ដាហ៍ដែរ។ ការធ្វើដំណើរនោះប្រហែលជាមិនស្រួលទេ។ ទោះជារេបិកាធ្លាប់ឃើញសត្វអូដ្ឋច្រើនរាប់មិនអស់ក៏ពិតមែន តែយើងមិនអាចសន្និដ្ឋានថានាងពូកែជិះសត្វអូដ្ឋទេ។ គម្ពីរប្រាប់ថាក្រុមគ្រួសាររបស់នាងជាអ្នកគង្វាលចៀម មិនមែនជាអ្នកជំនួញដែលប្រើក្បួនសត្វអូដ្ឋនោះឡើយ។ (លោកុប្បត្ដិ ២៩:១០) ជាធម្មតាអ្នកដែលជិះសត្វអូដ្ឋលើកដំបូងច្រើនតែត្អូញត្អែរថាពិបាកជិះណាស់ ទោះជាជិះបានតែមួយភ្លែតក្ដី!

ផ្ទុយទៅវិញ រេបិកាផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើអនាគត ហើយយកចិត្ដទុកដាក់ស្តាប់អ្វីដែលអេលាស៊ើររៀបរាប់អំពីអ៊ីសាកនិងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់។ សូមស្រមៃថា នៅពេលល្ងាចកាលដែលពួកគេអង្គុយជុំវិញភ្នក់ភ្លើង បុរសវ័យចាស់នោះកំពុងនិយាយប្រាប់នាងអំពីសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអាប្រាហាំដែលជាសម្លាញ់របស់លោក។ ព្រះបានសន្យាថាពូជសន្យានឹងកើតមកពីវង្សត្រកូលរបស់អាប្រាហាំ ហើយពូជនោះនឹងផ្ដល់ពរដល់មនុស្សទាំងអស់។ ពេលរេបិកាឮអំពីរឿងនោះនាងច្បាស់ជារំភើបចិត្ដខ្លាំងណាស់ ដែលនាងដឹងថាសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះយេហូវ៉ានឹងត្រូវកើតឡើងតាមរយៈនាងនិងអ៊ីសាកដែលជាអនាគតប្ដីរបស់នាង!—លោកុប្បត្ដិ ២២:១៥-១៨

រេបិកាបង្ហាញចិត្ដរាបទាបជាគុណសម្បត្ដិដែលកម្ររកបាននិងមានតម្លៃណាស់

ដូចដែលបានរៀបរាប់នៅដើមអត្ថបទនេះ កាលដែលក្បួនសត្វអូដ្ឋបានមកដល់ស្រុកត្បូង ហើយថ្ងៃរៀបអស្ដង្គត រេបិកាបានឃើញបុរសម្នាក់កំពុងនៅឯវាល។ មើលទៅបុរសនោះកំពុងសញ្ជឹងគិត។ រួចមកនាង«ក៏លោតចុះពីលើអូដ្ឋ»ទោះជាសត្វអូដ្ឋប្រហែលជាមិនទាន់លុតជង្គង់ចុះក្ដី។ បន្ទាប់មក រេបិកាក៏សួរបុរសវ័យចាស់ថា៖ «អ្នកណាន៏ ដែលដើរកាត់វាលដំរង់មកឯយើងនោះ»។ ពេលនាងដឹងថាបុរសនោះជាអ៊ីសាក នាងក៏យកស្បៃមកបាំងមុខ។ (លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦២-៦៥) ហេតុអ្វីនាងធ្វើដូច្នេះ? ពីព្រោះនេះបង្ហាញថានាងច្បាស់ជាគោរពអនាគតប្ដីរបស់នាង។ ប៉ុន្ដែនៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សខ្លះប្រហែលជាគិតថាទំនៀមទម្លាប់បែបនោះហួសសម័យហើយ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បុរសនិងស្ដ្រីអាចរៀនអំពីចិត្ដរាបទាបរបស់រេបិកា។ យើងទាំងអស់គ្នាក៏ចង់មានគុណសម្បត្ដិដូចនាងដែរ។

អ៊ីសាកប្រហែលជាមានអាយុ៤០ឆ្នាំ។ ទោះជាសារ៉ាដែលជាម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ប្រហែលជាបីឆ្នាំទៅហើយក្ដី តែគាត់នៅតែកើតទុក្ខនៅឡើយ។ យ៉ាងនេះ យើងអាចដឹងថាអ៊ីសាកជាបុរសកក់ក្ដៅនិងប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។ នេះច្បាស់ជាពរមួយសម្រាប់អ៊ីសាកដែលមានប្រពន្ធជាមនុស្សឧស្សាហ៍ មានចិត្ដទូលាយ និងចិត្ដរាបទាប! ដូច្នេះ អ៊ីសាកនិងរេបិកាពិតជាសមគ្នាណាស់ មែនទេ? គម្ពីរប្រាប់យ៉ាងចំៗថា៖ ‹គាត់ស្រឡាញ់នាង›។—លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៧; ២៦:៨

ទោះបីជារេបិកាបានរស់នៅប្រហែលជា៣៩សតវត្សរ៍មុនក៏ដោយ តែគុណសម្បត្ដិរបស់នាងទាក់ទាញចិត្ដយើងឲ្យស្រឡាញ់នាង។ យើងច្បាស់ជាកោតស្ងើចនាងដោយសារនាងមានចិត្ដក្លាហាន ឧស្សាហ៍ព្យាយាម ចេះទទួលអ្នកឯទៀតយ៉ាងរាក់ទាក់ និងមានចិត្ដរាបទាប មែនទេ? ទោះបើយើងទាំងអស់គ្នាក្មេងចាស់ ប្រុសស្រី នៅលីវឬរៀបការហើយក្ដី យើងគួរយកតម្រាប់ជំនឿរបស់នាង!

^ វគ្គ 10 នៅពេលនោះជាពេលល្ងាចហើយ។ ក្នុងកំណត់ហេតុមិនបានរៀបរាប់ថារេបិកានៅឯអណ្ដូងទឹកអស់រាប់ម៉ោងនោះទេ។ ម្យ៉ាងទៀត កំណត់ហេតុមិនបានប្រាប់ថាក្រុមគ្រួសារនាងកំពុងដេកលក់នៅពេលដែលនាងបានដងទឹករួច ឬថាអ្នកណាម្នាក់ទៅរកនាងដោយសារបាត់នាងយូរពេកនោះឡើយ។

^ វគ្គ 15 ទោះជាក្នុងកំណត់ហេតុនេះគ្មានឈ្មោះអេលាស៊ើរក្ដី តែគាត់ទំនងជាអ្នកបម្រើដែលអាប្រាហាំបានចាត់ឲ្យទៅ។ នៅពេលមួយអាប្រាហាំមានបំណងឲ្យមត៌កទាំងអស់ទៅអេលាស៊ើរ ក្នុងករណីដែលគាត់គ្មានអ្នកស្នងត្រកូល។ ដូច្នេះអេលាស៊ើរច្បាស់ជាអ្នកបម្រើដែលមានវ័យចាស់ជាងគេ និងជាអ្នកដែលអាប្រាហាំទុកចិត្ដបំផុត។ ក្នុងអត្ថបទនេះក៏បានរៀបរាប់ថាអ្នកបម្រើនោះក៏មានលក្ខណៈដូចនោះដែរ។—លោកុប្បត្ដិ ១៥:២; ២៤:២-៤