១-៣. តើមនុស្សសួរសំនួរអ្វីខ្លះអំពីសេចក្ដីស្លាប់? តើសាសនាផ្សេងៗឆ្លើយដូចម្ដេច?

អស់រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ មនុស្សបានឆ្ងល់សំនួរដូចខាងលើនេះ។ សំនួរទាំងនេះគឺសំខាន់។ មិនថាយើងជាអ្នកណាក៏ដោយឬរស់នៅកន្លែងណាក៏ដោយ ក៏សំនួរទាំងនេះទាក់ទងនឹងយើងម្នាក់ៗដែរ។

^២ ក្នុងជំពូកមុន យើងបានរៀននូវមូលហេតុដែលយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះយេស៊ូបានផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យយើងទទួលបានជីវិតជារៀងរហូត។ យើងក៏បានរៀនអំពីបទទំនាយមួយក្នុងព្រះគម្ពីរដែលប្រាប់ថានឹងមានគ្រាដែល«គ្មានសេចក្ដីស្លាប់»ទៀតឡើយ។ (វិវរណៈ ២១:៤) ឥឡូវនេះ មុនដែលគ្រានោះមកដល់ យើងនៅតែស្លាប់នៅឡើយ។ ស្ដេចសាឡូម៉ូន អ្នកប្រាជ្ញមួយអង្គបានមានបន្ទូលថា៖ «មនុស្សដែលរស់ គេដឹងថាខ្លួននឹងស្លាប់ជាមិនខាន»។ (សាស្ដា ៩:៥) ធម្មតាយើងខំរស់ឲ្យបានយូរបំផុត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ យើងនៅតែឆ្ងល់ថាតើអ្វីនឹងកើតឡើងដល់យើងពេលដែលស្លាប់?

^៣ នៅពេលដែលមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់ទៅ នោះធ្វើឲ្យយើងពិបាកចិត្ដខ្លាំងណាស់។ ពេលនោះ យើងក៏ប្រហែលជាឆ្ងល់ថា តើអ្វីបានកើតឡើងដល់គាត់? តើគាត់កំពុងតែរងទុក្ខឬ? តើគាត់កំពុងតែមើលថែរក្សាខ្ញុំទេ? តើយើងអាចជួយគាត់បានឬទេ? តើខ្ញុំអាចជួបគាត់ម្ដងទៀតទេ? សាសនាផ្សេងៗឆ្លើយខុសៗគ្នា។ សាសនាខ្លះបង្រៀនថា ប្រសិនបើយើងធ្វើអំពើល្អ នោះពេលយើងស្លាប់យើងឡើង ទៅស្ថានសួគ៌តែបើយើងធ្វើអំពើអាក្រក់វិញយើងស្លាប់ទៅចូលស្ថាននរករងទុក្ខក្នុងភ្លើង។ សាសនាឯទៀតបង្រៀនថា ពេលដែលមនុស្សស្លាប់ពួកគេកើតក្នុងសុគតិភពដើម្បីនៅជាមួយនឹងជីដូនជីតា។ រីឯសាសនាផ្សេងទៀតបង្រៀនថាមនុស្សស្លាប់ស្ថិតក្នុងភពមួយផ្សេងទៀតរង់ចាំការជំនុំជំរះ ហើយបន្ទាប់មកពួកគេចាប់ជាតិ។

៤. តើសាសនាជាច្រើនបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីសេចក្ដីស្លាប់?

^៤ សាសនាទាំងនោះបង្រៀនអ្វីមួយដូចៗគ្នាទាំងអស់ គឺពេលដែលរូបកាយស្លាប់ទៅ មានអ្វីមួយទៀតចេញពីរូបកាយបន្ដរស់នៅ។ សាសនាស្ទើរតែទាំងអស់ មិនថានៅសម័យបុរាណឬនៅសម័យនេះក៏ដោយ ក៏នៅបង្រៀនថា យើងនឹងរស់ជារៀងរហូតដោយអាចមើលឃើញ ស្ដាប់ឮ ហើយគិតពិចារណាបាន។ ប៉ុន្ដែគំនិត ចក្ខុវិញ្ញាណ និងវិញ្ញាណបួនទៀតរបស់យើងគឺជាប់ទាក់ទងនឹងដំណើរការនៃខួរក្បាល។ នៅពេលដែលយើងស្លាប់ទៅ ខួរក្បាលរបស់យើងឈប់មានដំណើរការហើយ។ ដូច្នេះតើយើងអាចបន្ដរស់ដូចម្ដេចបាន? ការចងចាំនិងវិញ្ញាណទាំងប្រាំរបស់យើងឈប់ដំណើរការនៅពេលដែលខួរក្បាលរបស់យើងឈប់មានដំណើរការ។

៥, ៦. តើព្រះគម្ពីរបង្រៀនយ៉ាងណាអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់?

^៥ អ្វីដែលកើតឡើងចំពោះយើងពេលដែលស្លាប់មិនមែនជារឿងអាថ៌កំបាំងចំពោះព្រះយេហូវ៉ាឡើយ ដ្បិតទ្រង់បានបង្កើតខួរក្បាលយើង។ ទ្រង់ជ្រាបនូវការពិត ហើយក៏ពន្យល់នូវស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់តាមរយៈព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនយ៉ាងជាក់ច្បាស់ថា នៅពេលដែលមនុស្សស្លាប់ពួកគេក៏សូន្យទៅ។ សេចក្ដីស្លាប់គឺផ្ទុយពីជីវិត។ មនុស្សស្លាប់ពុំអាចមើលឃើញ ស្ដាប់ឮ ឬគិតបានឡើយ។ ក្រោយរូបកាយស្លាប់ទៅ គ្មានផ្នែកណាមួយសោះដែលបន្ដរស់។ យើងគ្មានព្រលឹងអមតៈឬវិញ្ញាណអមតៈនោះទេ។ *

^៦ ក្រោយស្ដេចសាឡូម៉ូនបានបញ្ជាក់ថាមនុស្សរស់ដឹងថាពួកគេនឹងស្លាប់ជាមិនខាន នោះ ទ្រង់បានសរសេរថា៖ «មនុស្សស្លាប់ឥតដឹងអ្វីឡើយ»។ ស្ដេចសាឡូម៉ូនក៏បានពន្យល់ថែមទៀតថា មនុស្សស្លាប់មិនអាចស្រឡាញ់ឬក៏ស្អប់អ្នកណាឡើយ ហើយ«នៅក្នុង[ផ្នូរ] . . . គ្មានការធ្វើ គ្មានការគិតគូរ គ្មានដំរិះ ឬប្រាជ្ញាឡើយ»។ (សាស្ដា ៩:៥, ៦, ១០, កំណែជាអក្សរទ្រេត) ស្រដៀងគ្នាដែរ ទំនុកដំកើង ១៤៦:៤ប្រាប់ថា នៅពេលដែលមនុស្សស្លាប់«អស់ទាំងគំនិតរបស់គេក៏សូន្យបាត់ទៅ»។ យើងគ្មានជីវិតអមតៈឡើយ ហើយក៏មិនបន្ដរស់ក្រោយពីរូបកាយស្លាប់ដែរ។ ជីវិតរបស់យើងគឺដូចជាភ្លើងទៀន។ នៅពេលភ្លើងនោះរលត់ វាមិនធ្វើដំណើរទៅកន្លែងផ្សេងទៀតនោះទេ។ វាគ្រាន់តែរលត់បាត់ទៅ។

៧. តើព្រះយេស៊ូបានពន្យល់ថាសេចក្ដីស្លាប់គឺដូចជាអ្វី?

^៧ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទធ្លាប់មានបន្ទូលអំពីស្ថានភាពមនុស្សស្លាប់។ ទ្រង់មានបន្ទូលដូច្នេះពេលដែលឡាសារ សំឡាញ់របស់ទ្រង់បានស្លាប់។ ព្រះយេស៊ូបានមានបន្ទូលទៅកាន់សិស្សរបស់ទ្រង់ថា៖ «ឡាសារជាសំឡាញ់យើង គាត់បានដេកលក់ទៅហើយ»។ សិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូបាននឹកស្មានថា ទ្រង់ចង់មានបន្ទូលថាឡាសារកំពុងតែសំរាកដើម្បីអាចជាពីជំងឺ។ ប៉ុន្ដែពួកគេបានស្មានខុស។ ព្រះយេស៊ូបានពន្យល់ថា៖ «ឡាសារស្លាប់ហើយ»។ (យ៉ូហាន ១១:១១-១៤) សូមកត់សម្គាល់ថា ព្រះយេស៊ូបានប្រៀបធៀបសេចក្ដីស្លាប់ទៅនឹងការដេកលក់។ ឡាសារមិនបានទៅស្ថានសួគ៌ឬនៅក្នុងភ្លើងនរកទេ។ គាត់មិនបានជួបនឹងពួកទេវតាឬជីដូនជីតាឡើយ។ ឡាសារមិនបានចាប់ជាតិជាមនុស្សផ្សេងទៀតឡើយ។ គាត់បានស្លាប់ ហើយស្ថិតក្នុងសភាពមួយដូចជាកំពុងតែដេកលក់ស្កប់ស្កល់ដោយមិនយល់សប្ដិឡើយ។ បទគម្ពីរឯទៀតក៏ប្រៀបធៀបសេចក្ដីស្លាប់ទៅនឹងការដេកលក់ដែរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលសិស្សម្នាក់របស់ព្រះយេស៊ូឈ្មោះស្ទេផានត្រូវបានគេគប់ថ្មសំឡាប់នោះ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថាគាត់«ក៏ដេកលក់ទៅ»។ (កិច្ចការ ៧:៦០) ស្រដៀងគ្នាដែរ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា អ្នកខ្លះនៅសម័យរបស់គាត់បាន«ដេកលក់ទៅហើយ»ឬស្លាប់ទៅ។—កូរិនថូសទី១ ១៥:៦

៨. ហេតុអ្វីយើងដឹងថា ព្រះគ្មានគោលបំណងឲ្យមនុស្សស្លាប់នោះ?

 ^៨ តើគោលបំណងដើមរបស់ព្រះចង់ឲ្យមនុស្សស្លាប់ទេ? មិនមែនទេ! ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើតមនុស្សឲ្យរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដី។ ដូចដែលយើងបានរៀនក្នុងជំពូកមុន ព្រះបានដាក់មនុស្សដំបូងក្នុងសួនមនោរម្យមួយ។ ទ្រង់ប្រទានពរឲ្យពួកគេមានសុខភាពគ្រប់ល័ក្ខណ៍។ ព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យពួកគេទទួលតែសេចក្ដីល្អទេ។ តើមាតាឬបិតាណាម្នាក់ដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចង់ឲ្យកូនរបស់គាត់ចាស់ជរា ឈឺចាប់ ហើយស្លាប់ទេ? ពិតជាមិនចង់ទេ! ព្រះយេហូវ៉ាក៏ស្រឡាញ់កូនរបស់ទ្រង់ដែរ ហើយក៏សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យពួកគេរស់ជារៀងរហូតនៅផែនដីដោយមានសុភមង្គល។ ស្ដីអំពីមនុស្សជាតិ ព្រះគម្ពីរប្រាប់ថា៖ «[ព្រះយេហូវ៉ា]ក៏ធ្វើឲ្យចិត្ដគេសង្ឃឹមដល់អស់កល្បទៅមុខ»។ (សាស្ដា ៣:១១) ព្រះបានបង្កើតយើងឲ្យមានបំណងប្រាថ្នារស់ជារៀងរហូត ហើយក៏បានផ្ដល់លទ្ធភាពឲ្យរស់ជារៀងរហូតដូចជាចិត្ដប៉ង។

៩. តើព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បំរាមអ្វីលើអ័ដាម? ហេតុអ្វីបានជាបង្គាប់នេះមិនពិបាកធ្វើតាម?

^៩ បើដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សស្លាប់? ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនេះ មុនដំបូងយើងត្រូវពិចារណាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅពេលមានបុរសតែម្នាក់និងស្ដ្រីតែម្នាក់នៅផែនដី។ ព្រះគម្ពីរពន្យល់ថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះទ្រង់ក៏ធ្វើឲ្យដីដុះគ្រប់អស់ទាំងដើមឈើដែលគួរពិចពិលរមឹលមើល ហើយសំរាប់ជាអាហារផង»។ (លោកុប្បត្ដិ ២:៩) ក៏ប៉ុន្ដែមានបំរាមមួយ។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់អ័ដាមថា៖ «ឯងនឹងស៊ីផ្លែឈើទាំងអស់ក្នុងសួនច្បារនេះបានតាមចិត្ដ តែឯត្រង់ដើមដឹងខុសត្រូវ នោះមិនត្រូវឲ្យឯងស៊ីផលឡើយ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងស៊ី នោះនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។ (លោកុប្បត្ដិ ២:១៦, ១៧) បង្គាប់នេះមិនមែនពិបាកធ្វើតាមឡើយ។  អ័ដាមនិងអេវ៉ាអាចបរិភោគពីដើមជាច្រើនឯទៀតដែលមានផ្លែ។ ប៉ុន្ដែបង្គាប់នេះបានទុកឱកាសឲ្យពួកគាត់បង្ហាញនូវកតញ្ញូធម៌ចំពោះអ្នកដែលបានប្រទានអ្វីៗទាំងអស់ដល់ពួកគាត់ រួមទាំងជីវិតគ្រប់ល័ក្ខណ៍ផងដែរ។ ការស្ដាប់បង្គាប់ក៏នឹងបង្ហាញថា ពួកគាត់គោរពនូវអំណាចរបស់ព្រះវរបិតា ហើយចង់ធ្វើតាមអ្វីដែលទ្រង់បានណែនាំដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់។

១០, ១១. (ក) តើអ្វីបាននាំឲ្យបុរសនិងស្ដ្រីដំបូងមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ? (ខ) ហេតុអ្វីនេះជារឿងធ្ងន់ធ្ងរម៉្លេះដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ?

 ^១០ គួរឲ្យស្ដាយណាស់ បុរសនិងស្ដ្រីដំបូងនោះបានសម្រេចចិត្ដមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ា។ សាតាំងបាននិយាយតាមរយៈសត្វពស់មួយក្បាលដោយសួរអេវ៉ាថា៖ «តើព្រះមានបន្ទូលហាមមិនឲ្យអ្នកបរិភោគផ្លែឈើណានៅក្នុងសួនច្បារមែនឬ?»។ អេវ៉ាបានតបឆ្លើយថា៖ «យើងបរិភោគអស់ទាំងផ្លែឈើនៅក្នុងសួនច្បារបាន តែត្រង់ដើមឈើ១ដែលនៅកណ្ដាលសួនច្បារនោះ ព្រះទ្រង់មានបន្ទូលថា ‹កុំឲ្យបរិភោគផ្លែនោះឡើយ ថែមទាំងកុំឲ្យពាល់ប៉ះផង ក្រែងលោស្លាប់› »។—លោកុប្បត្ដិ ៣:១-៣

^១១ សាតាំងបានតបថា៖ «អ្នកមិនស្លាប់ជាពិតមែនទេ។ ដ្បិតព្រះទ្រង់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ នោះភ្នែកអ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នកនឹងបានដូចជាព្រះដែរ ព្រមទាំងដឹងការខុសត្រូវផង»។ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៤, ៥) សាតាំងចង់ឲ្យអេវ៉ាជឿថា នាងនឹងទទួលផលប្រយោជន៍បើបរិភោគផ្លែដែលព្រះហាមនោះ។ យោងទៅតាមសំដីរបស់សាតាំង អេវ៉ានាងអាចសម្រេចចិត្ដដោយខ្លួនឯងថា អ្វីគឺល្អ អ្វីគឺអាក្រក់ ឬនាងអាចធ្វើតាមអំពើចិត្ដបាន។ សាតាំងក៏បានចោទប្រកាន់ថា ព្រះយេហូវ៉ាបានភូតកុហកអំពីលទ្ធផលដែលនាងនឹងទទួលបន្ទាប់ពីបរិភោគផ្លែឈើនោះ។ អេវ៉ាបានជឿសាតាំង។ ដូច្នេះ នាងក៏បានបេះផ្លែឈើនោះយកមកបរិភោគទៅ។ រួចមកនាងឲ្យផ្លែនោះដល់ប្ដី ហើយគាត់ក៏បានបរិភោគខ្លះដែរ។ ពួកគាត់មិនមែនប្រព្រឹត្ដដោយឥតដឹងថាខ្លួនខុសនោះទេ។ ពួកគាត់ដឹងថា អ្វីដែលបានប្រព្រឹត្ដគឺជាអ្វីដែលព្រះហាមតែម្ដង។ ដោយបរិភោគផ្លែឈើនោះ ពួកគាត់មិនស្ដាប់តាមដោយចេតនានូវបង្គាប់ដែលសមហេតុសមផលនិងស្រួលធ្វើតាមនេះ។ នោះក៏បានបង្ហាញថាពួកគាត់មើលងាយព្រះវរបិតានៅស្ថានសួគ៌ហើយអំណាចរបស់ទ្រង់។ ការមើលងាយមិនគោរពព្រះជាអ្នកបង្កើតដែលប្រកបដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដូច្នេះមិនអាចអត់ឱនទោសឲ្យបានទេ!

១២. ដើម្បីជួយឲ្យយើងយល់នូវអារម្មណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ានៅពេលដែលអ័ដាមនិងអេវ៉ាសម្រេចចិត្ដប្រឆាំងទ្រង់ តើយើងអាចគិតអំពីអ្វី?

^១២ ជាឧទាហរណ៍: តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ប្រសិនបើកូនដែលអ្នក បានចិញ្ចឹម បែរជាមិនបង្ហាញការគោរពចំពោះអ្នក និងមិនព្រមស្ដាប់បង្គាប់អ្នកនោះ? អ្នកនឹងឈឺចិត្ដណាស់! បើដូច្នេះ សូមគិតអំពីព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់ឈឺព្រះទ័យប៉ុនណាដោយសារទាំងអ័ដាមទាំងអេវ៉ាបានសម្រេចចិត្ដប្រឆាំងទ្រង់នោះ។

១៣. តើព្រះយេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលយ៉ាងណាអំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះអ័ដាមពេលដែលគាត់ស្លាប់? តើនេះមានន័យយ៉ាងណា?

^១៣ ដោយសារអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនស្ដាប់បង្គាប់នោះ គ្មានហេតុត្រឹមត្រូវឲ្យព្រះយេហូវ៉ាទ្រទ្រង់ពួកគេឲ្យមានជីវិតជារៀងរហូតទេ។ ហេតុនេះពួកគេបានស្លាប់ ដូចទ្រង់បានមានបន្ទូល។ អ័ដាមនិងអេវ៉ាបានសូន្យទៅ ហើយពួកគេមិនបានទៅភពណាផ្សេងទៀតឡើយ។ យើងដឹងដូច្នេះដោយសារអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានមាន បន្ទូលប្រាប់អ័ដាមពេលដែលកាត់ទោសគាត់។ ព្រះបានមានបន្ទូលថា៖ «ឯង[នឹង]ត្រឡប់ទៅជាដីវិញ ពីព្រោះអញបានយកឯងពីដីមក ដ្បិតឯងជាធូលីដី ក៏ត្រូវត្រឡប់ទៅជាធូលីដីវិញ»។ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៩) ព្រះបានបង្កើតអ័ដាមពីធូលីដី។ (លោកុប្បត្ដិ ២:៧) មុនពេលនោះ អត់មានអ័ដាមទេ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថាអ័ដាមនឹងត្រឡប់ទៅជាដីវិញ បន្ទូលទ្រង់មានន័យថានឹងលែងមានអ័ដាមតទៅទៀត ដូចមុនបានបង្កើតគាត់ដែរ។ អ័ដាមនឹងមានសភាពដូចធូលីដីដែលព្រះបានប្រើដើម្បីបង្កើតគាត់ ពោលគឺគ្មានជីវិត។

១៤. ហេតុអ្វីយើងស្លាប់?

^១៤ អ័ដាមនិងអេវ៉ាអាចរស់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះបាន។ ប៉ុន្ដែពួកគាត់បានស្លាប់ ដោយសារបានសម្រេចចិត្ដមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះ ហើយទង្វើនេះជាអំពើបាប។ មូលហេតុដែលយើងស្លាប់គឺដោយសារបាបរបស់អ័ដាមនិងសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងដល់កូនចៅទាំងអស់របស់គាត់។ (រ៉ូម ៥:១២) បាបនោះគឺដូចជាជំងឺដ៏កាចសាហាវមួយដែលឆ្លងពីឪពុកម្ដាយដល់កូន ហើយគ្មានអ្នកណាអាចគេចរួចបានឡើយ។ សេចក្ដីស្លាប់ដែលជាលទ្ធផលពីបាបនោះ គឺជាបណ្ដាសាមួយ។ សេចក្ដីស្លាប់គឺជាសត្រូវយើង មិនមែនជាមិត្ដភក្ដិទេ។ (កូរិនថូសទី១ ១៥:២៦) យើងគួរមានកតញ្ញូធម៌យ៉ាងជ្រាលជ្រៅដែលព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់តម្លៃលោះដើម្បីសង្គ្រោះយើងឲ្យរួចពីសត្រូវដ៏អាក្រក់នេះ!

១៥. ពេលដែលដឹងការពិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់ ហេតុអ្វីនេះសម្រាលទុក្ខយើង?

^១៥ ការដឹងការពិតអំពីស្ថានភាពរបស់មនុស្សស្លាប់សម្រាលទុក្ខយើង។ ដូចដែលយើងបានរៀនហើយ មនុស្សស្លាប់មិនឈឺចាប់ខាងផ្លូវកាយឬខាងផ្លូវចិត្ដទេ។ គ្មានមូលហេតុឲ្យយើងខ្លាចពួកគេឡើយ ដ្បិតពួកគេធ្វើបាបយើងមិនបានទេ។ ពួកគេមិនត្រូវការយើងជួយ ហើយក៏មិនអាចជួយយើងបានដែរ។ យើងមិនអាចនិយាយជាមួយនឹងពួកគេ ហើយពួកគេមិនអាចនិយាយជាមួយយើងដែរ។ អ្នកដឹកនាំ សាសនាអះអាងដោយមិនពិតថា ពួកគេអាចជួយអ្នកដែលបានស្លាប់ ហើយអ្នកដែលជឿការអះអាងនោះឲ្យលុយពួកគេ។ ប៉ុន្ដែការដឹងការពិតការពារយើងមិនឲ្យអ្នកដែលបង្រៀនសេចក្ដីភូតភរនេះបោកបញ្ឆោតយើង។

១៦. តើអ្នកណាមានអានុភាពលើសាសនាជាច្រើន? តើដោយដូចម្ដេច?

^១៦ តើសាសនារបស់អ្នកយល់ស្របនឹងអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនអំពីមនុស្សស្លាប់ទេ? សាសនាភាគច្រើនមិនយល់ស្របទេ។ តើហេតុអ្វី? ពីព្រោះសេចក្ដីបង្រៀននៃសាសនាភាគច្រើនបានទទួលអានុភាពពីសាតាំង។ វាប្រើសាសនាមិនពិតដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សជឿថា ក្រោយរូបកាយស្លាប់ ពួកគេនឹងបន្ដរស់នៅក្នុងភពមួយផ្សេងទៀត។ នេះជាសេចក្ដីភូតភរមួយដែលសាតាំងគួបផ្សំនឹងសេចក្ដីភូតភរឯទៀតដើម្បីកុំឲ្យមនុស្សបំរើព្រះយេហូវ៉ា។ តើវាធ្វើនេះយ៉ាងដូចម្ដេច?

១៧. ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីបង្រៀនអំពីការធ្វើទារុណកម្មជារៀងរហូតបង្ខូចព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា?

^១៧ ដូចបានរៀនហើយនោះ សាសនាខ្លះបង្រៀនថា មនុស្សណាដែលធ្វើអំពើអាក្រក់នឹងទៅភពផ្សេងទៀតទទួលទារុណកម្មក្នុងភ្លើងជារៀងរហូតក្រោយគាត់ស្លាប់។ សេចក្ដីបង្រៀននេះបង្ខូចព្រះនាមព្រះ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះមួយអង្គដែលមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ ទ្រង់នឹងមិនធ្វើឲ្យមនុស្សឈឺចាប់ដូច្នេះឡើយ។ (យ៉ូហានទី១ ៤:៨) បើមានបុរសម្នាក់ប្រដៅកូនដោយយកដៃកូនដាក់ក្នុងអណ្ដាតភ្លើងពីព្រោះកូនមិនបានស្ដាប់បង្គាប់នោះ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះបុរសនោះ? តើអ្នកនឹងគោរពគាត់ទេ? តើអ្នកចង់រាប់អានគាត់ទេ? ប្រាកដជាមិនចង់រាប់អានហើយក៏មិនគោរពដែរ! អ្នកទំនងជាចាត់ទុកបុរសនោះជាមនុស្សសាហាវឃោរឃៅណាស់។ ប៉ុន្ដែសាតាំងចង់ឲ្យយើងជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាធ្វើទារុណកម្មមនុស្សក្នុងភ្លើងជារៀងរហូត!

១៨. តើសាសនាបង្រៀនសេចក្ដីភូតភរអ្វីដែលជាមូលដ្ឋាននៃការថ្វាយបង្គំមនុស្សស្លាប់?

^១៨ សាតាំងក៏ប្រើសាសនាខ្លះៗដើម្បីបង្រៀនថា ក្រោយមនុស្សស្លាប់ ពួកគេក្លាយទៅជាវិញ្ញាណ ហើយមនុស្សដែលនៅរស់ត្រូវគោរពហើយលើកកិត្ដិយសវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ។ យោងទៅតាមសេចក្ដីបង្រៀននេះ វិញ្ញាណរបស់មនុស្សស្លាប់ អាចទៅជាមិត្ដភក្ដិដ៏ល្អរបស់យើងឬសត្រូវដែលគួរឲ្យខ្លាច។ មនុស្សជាច្រើនជឿសេចក្ដីភូតភរនេះ។ ពួកគេខ្លាចមនុស្សស្លាប់ ហើយគោរពនិងថ្វាយបង្គំពួកគេទៀតផង។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគម្ពីរបង្រៀនថា មនុស្សស្លាប់ប្រៀបដូចជាមនុស្សកំពុងតែដេកលក់ ហើយយើងគួរថ្វាយបង្គំព្រះពិតតែមួយ គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលជាអ្នកបង្កើតនិងជាអ្នកទំនុកបំរុងយើង។—វិវរណៈ ៤:១១

១៩. តើការដឹងការពិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់ជួយឲ្យយើងយល់នូវសេចក្ដីបង្រៀនអ្វីទៀត?

^១៩ ការដឹងការពិតអំពីមនុស្សស្លាប់ជួយការពារអ្នកកុំឲ្យវង្វេងទៅតាមសេចក្ដីភូតភរដែលសាសនាបង្រៀន។ ម្យ៉ាងទៀត ការដឹងការពិតអំពីមនុស្សស្លាប់ក៏ជួយឲ្យអ្នកយល់នូវសេចក្ដីបង្រៀនឯទៀតក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ជាឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលអ្នកទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមិនចូលភពផ្សេងទៀតពេលដែលស្លាប់ នោះសេចក្ដីសន្យាអំពីជីវិតជារៀងរហូតក្នុងសួនមនោរម្យមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅជាងចំពោះអ្នក។

២០. ក្នុងជំពូកបន្ទាប់ តើនឹងពិចារណាសំនួរអ្វី?

^២០ នៅសម័យបុរាណ បុរសសុចរិតម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូបបានសួរថា៖ «បើមនុស្សស្លាប់ទៅ តើនឹងមានជីវិតរស់ឡើងទៀតឬ?»។ (យ៉ូប ១៤:១៤) តើមនុស្សដែលគ្មានជីវិតអាចត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញបានទេ? អ្វីដែលព្រះគម្ពីរបង្រៀនអំពីរឿងនេះជួយសម្រាលទុក្ខយើងខ្លាំងណាស់។ យើងនឹងរៀនអំពីរឿងនេះក្នុងជំពូកបន្ដបន្ទាប់។