Em ça zuretên merivê pêşin Adem, ji malbetekê ne. Bi tebiyetî neferên malbetê gerekê hev hiz bikin û qedirê hev bizanibin, lê yazix îro meriv hev nefret dikin. Xwedê ev yek bona însanetê qirar nekiribû.

“Hevalê xwe weke xwe hiz bikî” (QANÛNA KAHÎNTIYÊ 19:18).

“Dijminêd xwe hiz bikin” (METTA 5:44).

Dîna xwe bidinê, wekî Xwedê derheqa hizkirinê Xebera xweda 1 Korintî 13:4-7-da çi dibêje:

“Hizkirin dûmikdirêj û şîrin e”.

Bifikire: Tu xwe ça texmîn dikî, gava meriv hindava teda sebir in, qenc in û ser şaşiyên te hêrs nakevin?

“Hizkirin hevsûdiyê nake”.

Bifikire: Tu xwe ça texmîn dikî, gava meriv teda dikevine şikê yan jî hevsûdiyê te dikin?

Hizkirin “ya xwe nagere”.

Bifikire: Tu xwe ça texmîn dikî, gava meriv hazir in nihêrandina te hildin hesab û ser ya xwe nasekinin?

Hizkirin “kînê najo”.

Bifikire: Xwedê hazir e bibaxşîne wan meriya, kîjan ku gunên xwe tobe dikin. “Ew heta xilazîyê hêrs nakeve, heta-hetayê kînê najo” (Zebûr 103:9). Evê yekê emê hingê fem bikin, çaxê merivê ku ji me xeyîdî ye, bibaxşîne me. Lema jî em gerekê hazir bin bibaxşînine wan meriya, kîjan ku me didine xeydandinê (Zebûr 86:5).

Hizkirin “dilê xwe li neheqiyê şa nake”.

Bifikire: Çaxê tiştek tê serê me, em naxwazin wekî meriv dilê xwe me şa kin. Lema em jî gerekê şa nebin çaxê meriv diçerçirin, hergê jî wana em dane xeydandinê.

Seva ku keremên Xwedê bistînin, em gerekê hemû cûre meriva hiz bikin. Mecalek ew e, wekî alîkariyê bidine wan, kîjan ku hewce ne.