1. Laiw God, duu süüst mij un duu kenst mij.

Wätst wen ik slåp un wen ik wåke dau.

Wätst wat ik wil, wat ik forneem in mijn härts.

Dat wat ik säg, woo ik gåe dau

wätst gans genau.

As ik nog klain in muterslijf wäir,

dijn oogen küüne mij dår in al sai’.

Dårweegen ik dau dij, Jehovaa, låwe

for dijn gaur weeg, for dijne arbëd

un dijn kraft.

Wat’s duu måkt häst, is dat doch soo bewunrig,

mijn härts is dankbår oiwer dij, lijb God.

An dijne starke hand hul ik mij fast, Her,

wen düüster nacht wek måls mij ängste däit.

Foir dij, mij God, is nischt forsteeke

of hoog im himel urer daip im meer,

sogår im graw kast duu mij werer fijne.

Mit dij, Jehovaa, is for mij

kain weeg tau swår.