Ismael, die in Mexico woont, besloot de hele Bijbel te lezen. Binnen een jaar had hij de Bijbel twee keer gelezen. Maar later werd hij blind. Een paar jaar daarna kwam Ángel, een Getuige, hem tegen en sprak met hem over Gods beloften. Ismael wilde graag meer weten, maar hij zei: ‘Ik ben blind, dus ik kan de Bijbel niet lezen.’

 Maar Ángel stelde hem gerust: ‘Geen probleem, ik ga je braille leren.’

‘Ken jij dan braille?’, vroeg Ismael.

‘Nee dat niet, maar ik ga het samen met jou leren’, antwoordde Ángel. Ismael kon niet geloven dat Ángel dat voor hem wilde doen. Maar Ángel ging naar huis, deed wat nazoekwerk over braille en bracht brailleletters aan op een stuk karton. Vervolgens leerde hij Ismael hoe je braille moet lezen. Al snel had Ismael het braille-alfabet geleerd, bezocht hij de vergaderingen en las hij onze braillepublicaties. Nu bestudeert Ángel de Bijbel met vier blinde personen. Ze praten graag over het paradijs waar ze weer zullen kunnen zien.

Viannei, een zusje van 14 dat in de Verenigde Staten woont, schrijft: ‘Bij maatschappijleer had de plaatsvervangende leraar het over religies. Hij vroeg ons er een paar te noemen, dus ik noemde Jehovah’s Getuigen. Mijn klasgenoten lachten me uit en zeiden dat we hun tijd verknoeien, dat we niets beters te doen hebben en dat ze onze lectuur weggooien. Zelfs de leraar zei onaardige dingen over ons.

Dus ging ik in gebed en vroeg Jehovah om kracht om getuigenis te geven. Ik vertelde mijn klasgenoten dat we niet naar de mensen toe gaan om hun tijd te verspillen,  maar omdat Jehovah ons stuurt om ze goede Bijbelse adviezen te geven. Ik vroeg ze geen lectuur weg te gooien; die zou hun leven kunnen veranderen en ze kunnen redden. De leraar bood zijn excuses aan en beloofde om de volgende keer de deur open te doen voor de Getuigen, te luisteren en lectuur te nemen. Maar ik geloofde hem niet.

Vier maanden later zag ik hem weer en tot mijn verbazing had hij studie. Na nog eens zes maanden kwam hij  me op school opzoeken om me te bedanken dat ik hem getuigenis had gegeven. Ik herkende hem niet eens omdat hij zijn haar had laten knippen en geen baard meer had. Hij is nu een ongedoopte verkondiger.’

Afgelopen jaar heeft Jehovah’s volk in Brazilië speciaal aandacht besteed aan het uitgestrekte Amazonegebied. Veel mensen daar hebben nog nooit de kans gehad om  het goede nieuws te horen. Met dat in gedachten gaf het Besturende Lichaam toestemming voor een speciale predikingscampagne van een jaar om de duizenden mensen te bereiken die in enkele van de meest geïsoleerde delen van dit gebied leven.

Het bijkantoor deed een oproep voor Koninkrijksverkondigers om gedurende dat jaar te prediken in 53 plaatsen verspreid langs het grote netwerk van waterwegen van de Amazone. In slechts vier maanden tijd gaven ruim 6500 verkondigers gehoor aan die oproep.

In de afgelegen plaats Anamã, waar geen verkondigers waren, verspreidden tien broeders en zusters in elf dagen ruim 12.500 stuks lectuur en begonnen er zo’n 200 Bijbelstudies. Die studies worden nu via de telefoon voortgezet. Tijdens hun verblijf hielden de broeders er ook vergaderingen. Op de laatste vergadering vóór hun vertrek waren ze blij 90 personen te kunnen verwelkomen. De volledige impact van deze campagne zal nog moeten blijken.

De afgelopen zes jaar zaten Jehizel en Mariana in Venezuela bij elkaar in de klas. Omdat Jehizel een Getuige is, werd ze vaak door Mariana belachelijk gemaakt. Mariana was ervan overtuigd dat Jehizel niet wist hoe je plezier maakt in het leven. Toen onze zuster op een dag nog meer negatieve commentaren kreeg, kwam ze op het idee om te zeggen: ‘Mariana, kijk eens op onze website, jw.org. Ga dan naar “Video’s zoeken” en klik op “Jongeren”.’

Die middag werd Jehizel door Mariana gebeld. Ze zei: ‘Ik weet nu waarom je dit allemaal doet.’

 Omdat Jehizel niet snapte wat ze bedoelde, vroeg ze: ‘Zit je me nu weer belachelijk te maken?’

‘Nee, dat zal ik nooit meer doen’, zei Mariana. ‘Dankzij jou besef ik dat wat ik zag als “plezier maken” eigenlijk de oorzaak is geweest van veel van mijn problemen.’ Er werden regelingen getroffen voor een geregelde Bijbelstudie met Mariana en ze bezoekt nu alle vergaderingen.

Gérole in Haïti werkte als secretaresse voor haar kerk. Ze vond het heel bijzonder dat de Getuigen al haar vragen met de Bijbel konden beantwoorden. Zij en haar dochter stemden in met Bijbelstudie. Geraakt door de  dingen die ze leerden, vroegen ze of ze twee keer per week konden studeren.

Na drie maanden gestudeerd te hebben, ging Gérole naar de pastoor van haar kerk en stelde hem vier vragen: ‘In welk jaar werd Jezus als Koning op de troon geplaatst? Waar gaan de goede mensen heen als ze doodgaan? Waar gaan de slechte mensen heen als ze doodgaan? Is Jezus gestorven aan een kruis of aan een paal?’ De pastoor zei dat hij alleen vraag twee en drie kon beantwoorden. Hij zei: ‘Jehovah’s Getuigen zeggen dat 144.000 personen naar de hemel gaan. Maar ik zeg dat iedereen die Gods wil doet naar de hemel gaat. En de slechte mensen, die zullen eeuwig branden in de hel.’ Toen ze hem vroeg waar ze dat in de Bijbel kon vinden, wist hij dat niet. Gérole was teleurgesteld maar was nu vastbeslotener dan ooit om door te gaan met haar Bijbelstudie. Ze liet zich uitschrijven uit haar kerk en zei dat ze in de drie maanden dat ze met de Getuigen studeerde, meer over de Bijbel had geleerd dan in de dertig jaar dat ze de kerkdiensten had bijgewoond. Gérole en haar dochter zijn onlangs gedoopt en hebben in hun dorp 23 Bijbelstudies opgericht.