Je kind accepteert gewoon geen nee. Zodra hij * nee te horen krijgt, wordt hij onhandelbaar en stelt hij je geduld tot het uiterste op de proef. Wat je ook doet of zegt, hij is niet te kalmeren, en uiteindelijk denk je dat je maar beter kunt toegeven. Voor de zoveelste keer wordt een resoluut nee een wanhopig, met tegenzin gegeven ja.

Het is mogelijk dit patroon te doorbreken. Maar bekijk eerst eens waarom het eigenlijk belangrijk is om nee te zeggen.

Nee zeggen is niet gemeen. Sommige ouders zijn het daar niet mee eens en zeggen misschien dat je met een kind moet redeneren of zelfs onderhandelen. Ze vinden dat je beter geen nee kunt zeggen omdat je kind dan een hekel aan je kan krijgen.

Het is waar dat een kind in eerste instantie teleurgesteld kan zijn als het nee te horen krijgt. Maar hij leert wel een belangrijke les, namelijk dat er in het echte leven grenzen zijn waaraan iedereen zich moet houden. Als je toegeeft, wordt je gezag ondermijnd. In feite leer je je kind om je te manipuleren en elke keer dat hij iets wil te gaan zeuren. Na een tijdje zal hij dan minder respect voor je krijgen. Want hoeveel respect kan een kind opbrengen voor een ouder die makkelijk te manipuleren is?

Nee zeggen bereidt een kind voor op de puberteit en volwassenheid. Hij leert hoe belangrijk het is om nee tegen zichzelf te zeggen. Als een kind die waardevolle les leert, zal hij in de puberteit minder snel toegeven als hij onder druk gezet wordt om drugs te nemen of seks te hebben.

Nee zeggen bereidt een kind ook voor op de volwassenheid. „Je krijgt niet altijd wat je wilt”, schrijft David Walsh. „We bewijzen onze kinderen dus helemaal geen dienst wanneer we hen laten geloven dat alles wat ze willen hun op een zilveren presenteerblaadje wordt aangeboden.” *

Kijk naar de lange termijn. Je wilt dat je kind een verstandige, emotioneel stabiele volwassene wordt. Maar dat bereik je niet als je hem alles geeft waar hij om vraagt. De Bijbel zegt dat iemand die van jongs af aan verwend wordt, „in zijn latere leven zelfs een ondankbare [zal] worden” (Spreuken 29:21). Bij een goede opvoeding hoort dus nee zeggen. Daarmee beschadig je je kind niet maar help je hem juist. — Bijbels principe: Spreuken 19:18.

Wees resoluut. Je kind is niet je gelijke. Het is dus niet nodig om in discussie te gaan alsof je de goedkeuring van je kind nodig hebt. Als kinderen ouder worden, moeten ze natuurlijk wel het verschil tussen goed en kwaad leren (Hebreeën 5:14). Het is dus niet verkeerd om met een kind te redeneren. Maar ga met kleine kinderen geen eindeloze discussies aan over waarom het antwoord nee is. Hoe meer je met je kind discussieert, hoe eerder hij je nee zal opvatten als een vraag in plaats van een beslissing. — Bijbels principe: Efeziërs 6:1.

Houd voet bij stuk. Je kind kan je vastberadenheid testen door te gaan zeuren en huilen. Wat kun je doen als dat thuis gebeurt? „Schep afstand tussen jezelf en het kind”, adviseert het boek Loving Without Spoiling. „Zeg: ’Als je wilt zeuren, moet je dat zelf weten, maar ik wil het niet horen. Ga maar naar je kamer en blijf daar tot je weer normaal kunt doen.’ ” Misschien vind je het eerst moeilijk om voet bij stuk te houden en heeft je kind ook moeite het te accepteren. Maar waarschijnlijk zal hij zich niet lang verzetten als hij merkt dat je meent wat je zegt. — Bijbels principe: Jakobus 5:12.

Wees redelijk. Zeg niet gewoon nee om je als ouder te laten gelden. De Bijbel zegt: „Laat uw redelijkheid aan alle mensen bekend worden” (Filippenzen 4:5). Er zijn momenten waarop je ja tegen je kind kunt zeggen, zolang je maar niet toegeeft aan zeuren en de vraag van je kind redelijk is. — Bijbels principe: Kolossenzen 3:21.