Ik ben geboren in Ciudad Mante, een stad in een prachtig deel van de staat Tamaulipas (Mexico). De meeste inwoners zijn heel gul en vriendelijk. Maar helaas was het gebied vanwege georganiseerde misdaad erg gevaarlijk.

Ik was de tweede van vier jongens. Mijn ouders lieten me dopen in de katholieke kerk, en als kind zong ik bij het parochiekoor. Ik wilde God tevredenstellen want ik was doodsbang dat hij me zou veroordelen en dat ik eeuwig in de hel zou branden.

Toen ik vijf was, liet mijn vader ons in de steek. Dat maakte me erg verdrietig en er ontstond een grote leegte in mijn hart. Ik kon niet begrijpen dat hij ons verlaten had, terwijl we zo veel van hem hielden. Mijn moeder maakte lange dagen om voor ons te kunnen zorgen.

Ik greep mijn kans en spijbelde om met oudere kinderen rond te kunnen hangen. Ze leerden me te schelden, roken, stelen en vechten. Omdat ik graag de baas speelde, deed ik aan boksen, worstelen en vechtsport. Ook leerde ik hoe ik wapens moest gebruiken. Ik werd een gewelddadige tiener. Ik was vaak betrokken bij vuurgevechten en meerdere keren werd ik op straat voor dood achtergelaten, onder het bloed. Wat een verdriet bezorgde ik mijn moeder als ze me zo vond en me snel naar het ziekenhuis moest brengen!

Toen ik 16 was, kwam Jorge, een jeugdvriend, op bezoek. Hij vertelde ons dat hij een Getuige van Jehovah was en dat hij een belangrijke boodschap voor ons had. Hij legde uit wat hij geloofde en gebruikte daar de Bijbel bij. Die had ik nog nooit gelezen, en ik vond het interessant om meer te weten te komen over Gods naam en zijn voornemen. Jorge vroeg of we de Bijbel met hem wilden onderzoeken. Dat wilden we wel.

Ik was enorm opgelucht toen ik de waarheid over het hellevuur ontdekte — dat het geen Bijbelse lering is (Psalm 146:4; Prediker 9:5). Toen ik dat eenmaal wist, had ik geen ziekelijke angst meer voor God. Ik begon hem juist te zien als een liefdevolle Vader die het beste voor zijn kinderen wil.

 Door het bestuderen van de Bijbel begon ik in te zien dat ik mijn persoonlijkheid moest veranderen. Ik moest nederiger worden en stoppen met mijn gewelddadige gedrag. De raad in 1 Korinthiërs 15:33 heeft me geholpen. Daar staat dat slechte omgang ‘nuttige gewoonten bederft’. Ik besefte dat ik, als ik mijn persoonlijkheid wilde veranderen, niet meer kon omgaan met mensen die een slechte invloed op me hadden. Dus verving ik mijn oude vrienden door vrienden uit de ware christelijke gemeente — personen die hun meningsverschillen niet met geweld, maar aan de hand van Bijbelse principes oplosten.

Nog een Bijbelgedeelte dat een grote impact op me had, was Romeinen 12:17-19. Daar staat: ‘Vergeldt niemand kwaad met kwaad. (...) Zijt indien mogelijk, voor zover het van u afhangt, vredelievend jegens alle mensen. Wreekt uzelf niet, (...) want er staat geschreven: “Aan mij is de wraak; ik wil vergelden, zegt Jehovah.”’ Ik legde me erbij neer dat Jehovah op zijn eigen manier en op zijn eigen tijd een eind aan onrecht zal maken. Beetje bij beetje liet ik mijn gewelddadige leven los.

Ik zal nooit vergeten wat er gebeurde toen ik op een avond onderweg was naar huis. Een groep jongeren uit een rivaliserende bende van vroeger viel me aan. De leider sloeg me op mijn rug en riep: ‘Verdedig jezelf!’ Ik deed een schietgebedje en vroeg Jehovah of hij me wilde helpen de aanval te ondergaan. Hoewel ik het liefst wraak wilde nemen, lukte het me om weg te komen. De dag daarna kwam ik de bendeleider weer tegen. Hij was alleen. Ik voelde de woede in me opborrelen, maar ik bad weer tot Jehovah en smeekte of hij me wilde helpen me te beheersen. Tot mijn verbazing kwam de jongen naar me toe en zei: ‘Vergeef me alsjeblieft voor wat er gisteravond is gebeurd. Eerlijk gezegd wil ik net als jij zijn. Ik wil ook Bijbelles.’ Wat was ik blij dat ik mijn woede onder controle had gehouden! Daardoor ging ook hij de Bijbel bestuderen.

Helaas ging er op dat moment niemand anders uit ons gezin door met het bestuderen van de Bijbel. Toch nam ik me voor te blijven studeren en me door niets of niemand te laten tegenhouden. Ik wist dat als ik regelmatig met aanbidders van God zou omgaan, mijn emotionele wonden zouden helen en ik de familie zou krijgen die ik nodig had. Ik bleef vorderingen maken en in 1991 werd ik gedoopt als een van Jehovah’s Getuigen.

Vroeger was ik verbitterd, dominant en gewelddadig. Maar Gods Woord heeft mijn leven compleet veranderd. Nu vertel ik iedereen die wil luisteren over de Bijbel. En ik heb het voorrecht om al 23 jaar fulltimeprediker te zijn.

Ik heb een tijdje vrijwilligerswerk gedaan op het bijkantoor van Jehovah’s Getuigen in Mexico. Daar ontmoette ik de energieke Claudia, ook een Getuige, en in 1999 trouwden we. Ik ben heel blij dat Jehovah me heeft gezegend met zo’n lieve vrouw!

We dienden samen in de Mexicaanse Gebarentaalgemeente en vertelden dove mensen over Jehovah. Een tijd later werden we gevraagd om naar Belize te verhuizen om de mensen in dat land over de Bijbel te vertellen. Ons leven is hier veel eenvoudiger, maar we hebben alles wat ons hartje begeert. We zouden het voor geen goud willen veranderen.

Na verloop van tijd ging mijn moeder weer verder met Bijbelles, en korte tijd later werd ze gedoopt. Mijn oudste broer, zijn vrouw en hun kinderen zijn inmiddels ook Getuigen. Zelfs enkele van mijn vroegere vrienden, die ik over Gods Koninkrijk had verteld, zijn nu aanbidders van Jehovah.

Helaas zijn enkele van mijn familieleden overleden, omdat ze hun gewelddadige karakter niet hadden veranderd. Als ik niet veranderd was, was het met mij waarschijnlijk net zo afgelopen. Ik ben dankbaar dat Jehovah me tot zich heeft getrokken en ook tot zijn aanbidders, die me op een geduldige en vriendelijke manier hebben geleerd Bijbelse principes toe te passen.