De Wätfru
Raufloden:
1. De Wätfru
sitt, aundre jäwen väl.
See denkjt no
un jleeft, de Gow, waut see jeft, es vejäfs.
Feelt sikj auleen
mank de Häad un weinich wieet.
Met meist nuscht en de Haunt
weet see nich, woo Gott daut doch ieet.
(KUA)
Un wan uk mau een bät,
bie Gott es daut väl.
Hee weet, daut du dien bastet jefst.
Wie denkjen soo aus hee.
Jäa, dien Opfa es scheen.
Hee leeft die, soo aus du nu best,
waut du jefst.
2. See denkjt aun don –
de Tiet, wua see noch väl deed,
aus daut nich schwoa wia,
wua see riewa haud un Gott mea jeef.
See lajcht daut Jelt nenn,
een dachet Licht schient bie Gott.
Aundre kjenn’ daut nich seen’,
doch äare Gow wia, waut Gott jefoll.
(KUA)
Un wan uk mau een bät,
bie Gott es daut väl.
Hee weet, daut du dien bastet jefst.
Wie denkjen soo aus hee.
Jäa, dien Opfa es scheen.
Hee leeft die, soo aus du nu best,
waut du jefst.
(BRIGJ)
Hee kaun aules seen’, hee kjant ons von benn’.
Hee sitt ons Hoat un weet krakjt, wäa wie sent.
Hee weet goot, waut wie kjenn’.
(KUA)
Un wan uk mau een bät,
bie Gott es daut väl.
Hee weet, daut du dien bastet jefst.
Wie denkjen soo aus hee.
Jäa, dien Opfa es scheen.
Hee leeft die, soo aus du nu best,
un waut du jefst.
Kaust du seen’, waut Jehova sitt?
