Pierwszy List do Koryntian 2:1-16
Przypisy
Komentarze
tego świata: Lub „tego systemu rzeczy; tej epoki” (zob. komentarz do 1Ko 1:20).
mądrość Bożą wyrażoną w świętej tajemnicy: Chodzi o wszystko, co Bóg w swojej mądrości postanowił, żeby położyć kres buntowi, który rozpoczął się w Edenie, i żeby w całym wszechświecie zaprowadzić pokój i jedność (zob. Słowniczek pojęć, „Święta tajemnica”). Wyjawianie tej „świętej tajemnicy” (gr. mystérion; zob. komentarz do Mt 13:11) rozpoczęło się od proroctwa Jehowy z Rdz 3:15. Koncentruje się ona na Jezusie Chrystusie (Ef 1:9, 10; Kol 2:2). Obejmuje: tożsamość Jezusa jako obiecanego potomstwa, czyli Mesjasza, i jego rolę w Królestwie Bożym (Mt 13:11); wybór chrześcijan namaszczonych duchem (zarówno spośród Żydów, jak i ludzi z innych narodów), żeby byli współdziedzicami Chrystusa i razem z nim panowali w Królestwie (Łk 22:29, 30; Rz 11:25; Ef 3:3-6; Kol 1:26, 27); wyjątkową rolę tego zboru 144 000 pomazańców, którzy „zostali kupieni spośród ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka” (Obj 14:1, 4). Wszystkie te aspekty „świętej tajemnicy” mogą zrozumieć tylko osoby, które wnikliwie studiują Biblię.
mądrość ukrytą: Paweł nazwał „świętą tajemnicę” „mądrością ukrytą”, ponieważ jest ukryta przed „władcami tego świata” (1Ko 2:8). Bóg przez swojego ducha wyjawia ją swoim sługom, żeby mogli przekazywać ją innym ludziom.
wiekami: Lub „systemami rzeczy; epokami”. Użyty tu grecki wyraz aiòn, którego podstawowe znaczenie to „wiek”, może się odnosić do stanu rzeczy lub cech wyróżniających pewien okres. W tym kontekście odnosi się do różnych systemów, które pojawiały się w ciągu dziejów ludzkości od czasu buntu w Edenie (zob. Słowniczek pojęć, „System rzeczy”, i komentarz do 1Ko 10:11).
straciliby na palu: Lub „przybiliby do pala” (zob. komentarz do Mt 20:19 i Słowniczek pojęć, „Pal”; „Pal męki”).
Oko nie widziało, ucho nie słyszało: Pisma Hebrajskie nie zawierają dokładnie takiej wypowiedzi, jaką w tym wersecie przytoczył Paweł. Zapewne połączył on myśli z Iz 52:15 i 64:4. Ani Paweł, ani Izajasz nie pisali o przyszłych błogosławieństwach, które Jehowa przygotował dla swojego ludu. Paweł odniósł słowa Izajasza do błogosławieństw, których chrześcijanie w I w. już zaznawali. Obejmowały one duchowe oświecenie i zrozumienie „głębokich zagadnień związanych z Bogiem” (1Ko 2:10). Ludzie, którzy nie są usposobieni duchowo, nie cenią takich błogosławieństw. Ich ‛oko nie widzi’, czyli nie dostrzega duchowych prawd, a ‛ucho nie słyszy’, czyli nie rozumie takich spraw. Do ich serc nie dociera wiedza o tym, „co Bóg przygotował dla tych, którzy Go kochają”. Bóg przez swojego ducha wyjawia te cenne prawdy kobietom i mężczyznom, którzy tak jak Paweł są Mu oddani.
ducha świata: Paweł ma tutaj na myśli postawy i skłonności dominujące wśród ludzi w świecie oddalonym od Jehowy Boga. Ze względu na wszechobecny wpływ Szatana duch świata charakteryzuje się samolubstwem, niemoralnością oraz brakiem szacunku dla Jehowy i Jego prawych zasad (Ef 2:1-3; 1Jn 5:19). Duch ten jest przeciwieństwem ducha, który pochodzi od Boga, czyli ducha świętego (więcej informacji na temat użycia w Biblii słowa „duch”: zob. Słowniczek pojęć, „Duch”).
człowiek cielesny: Lub „człowiek fizyczny”. W tym kontekście nie chodzi po prostu o człowieka z krwi i kości. Określenie „człowiek cielesny” (lub „człowiek fizyczny”) występuje tutaj w kontraście do wyrażenia „człowiek duchowy” z wersetu 15. Wskazuje to, że chodzi o osobę, która nie interesuje się sprawami duchowymi ani ich nie ceni. Użyte tu greckie słowo psychikòs pochodzi od słowa psyché, które w tym przekładzie czasami jest oddawane jako „dusza”. W Biblii psyché odnosi się na ogół do tego, co fizyczne, namacalne, widzialne i śmiertelne (zob. Słowniczek pojęć, „Dusza”). Dlatego „człowiek cielesny” to ktoś koncentrujący się w życiu na tym, co materialne, na cielesnych pragnieniach, które wypierają sprawy duchowe (zob. komentarz do 1Ko 2:15).
człowiek duchowy: Dosł. „duchowy”. Paweł przeciwstawia tutaj „człowieka duchowego” „człowiekowi fizycznemu”, o którym mowa w poprzednim wersecie (zob. komentarz do 1Ko 2:14). „Człowiek duchowy” ceni sprawy duchowe i pozwala, żeby kierował nim duch Boży. Uważa Boga za realną Osobę, dlatego stara się ‛być Jego naśladowcą’ (Ef 5:1). Chce patrzeć na sprawy tak jak On i żyć zgodnie z Jego zasadami. Potrafi wszystko rozsądzić, wyraźnie więc widzi niewłaściwe postępowanie „człowieka fizycznego”.
kto poznał umysł Jehowy?: Odpowiedź na to retoryczne pytanie brzmi: „Oczywiście nikt” (por. Rz 11:33, 34, gdzie Paweł cytuje ten sam werset — Iz 40:13). Dalej Paweł pisze: „Ale my mamy umysł Chrystusowy”. Ludzie nigdy w pełni nie zrozumieją wszystkich myśli Jehowy. Chrześcijanie mogą jednak lepiej poznać Boga, poznając ‛umysł Chrystusa’ i przyswajając sobie jego sposób myślenia, ponieważ jest on „obrazem niewidzialnego Boga” (Kol 1:15; zob. komentarz do słów my mamy umysł Chrystusowy w tym wersecie). W rzeczywistości im lepiej rozumieją sposób myślenia Chrystusa, tym lepiej rozumieją sposób myślenia Boga.
umysł Jehowy: Paweł cytuje tu Iz 40:13, gdzie w tekście hebrajskim pojawia się wyrażenie „duch Jehowy”. Najwyraźniej jednak cytuje z Septuaginty, w której użyto greckiego słowa nous, oznaczającego „umysł”, a nie „duch”. Inną sprawą jest to, że dostępne dziś manuskrypty Septuaginty, jak i Chrześcijańskich Pism Greckich zawierają wyrażenie „umysł Pana”, a nie „umysł Jehowy”. Istnieją jednak solidne podstawy, by sądzić, że w odpowiednich manuskryptach z I w. n.e. występowało imię Boże (zob. Dodatek A5 oraz Dodatek C1 i Dodatek C2).
Jehowy: W wersecie tym zacytowano słowa z Iz 40:13, gdzie w tekście hebrajskim pojawia się imię Boże wyrażone czterema spółgłoskami (w transliteracji na jęz. pol. JHWH) (zob. Dodatek C1 i Dodatek C2).
my mamy umysł Chrystusowy: Chrześcijanin może przyswoić sobie „umysł Chrystusowy”, kiedy poznaje sposób myślenia Jezusa — wnikliwie analizuje wszystkie aspekty jego osobowości, a następnie zaczyna patrzeć na sprawy tak jak on i naśladować jego przykład pokory i posłuszeństwa (1Pt 2:21). Dzięki temu można powiedzieć, że jego sposób myślenia odzwierciedla sposób myślenia Chrystusa, który z kolei odzwierciedla sposób myślenia Jehowy (Jn 14:9; Ef 4:23).