^{Maskil*. Psalm Asafa+.} 78  Mój ludu, słuchaj mojego prawa*,nadstaw ucha na moje słowa.  ² Będę mówił, używając przysłów. Przedstawię dawne zagadki+.  ³ Rzeczy, o których słyszeliśmy i które znamy,opowiedzianych nam przez przodków+,  ⁴ nie ukryjemy przed ich potomkami. Przyszłemu pokoleniu opowiemy+o chwalebnych czynach Jehowy i o Jego sile+,o zdumiewających rzeczach, których dokonał+.  ⁵ Dał On przepis* Jakubowi,nadał prawo Izraelowi. Nakazał naszym przodkomopowiadać te rzeczy ich dzieciom+,  ⁶ żeby znało je przyszłe pokolenie —ci, którzy dopiero mają się urodzić+. Z kolei oni opowiedzą te rzeczy swoim dzieciom+.  ⁷ Wtedy one zaufają Bogu. Nie zapomną o Jego dziełach+,a będą przestrzegać Jego przykazań+.  ⁸ Dzięki temu nie będą jak ich przodkowie —pokolenie uparte i buntownicze+,pokolenie o niestałym* sercu+,pokolenie, które* nie było wierne Bogu.  ⁹ Efraimici byli uzbrojeni w łuki,ale wycofali się w dniu bitwy. ¹⁰ Nie dotrzymali przymierza zawartego z Bogiem+i nie chcieli przestrzegać Jego prawa+. ¹¹ Zapomnieli też o tym, czego dokonał+,o Jego zdumiewających dziełach, które im pokazał+. ¹² W ziemi egipskiej, w okolicach Coanu+,Bóg dokonywał na oczach ich przodków niezwykłych rzeczy+. ¹³ Rozdzielił morze, żeby mogli przejść,i sprawił, że wody stanęły niczym ściana*+. ¹⁴ W dzień prowadził ich obłokiem,a przez całą noc światłem ognia+. ¹⁵ Rozszczepiał skały na pustkowiu. Dawał im pić do woli, jak gdyby pili z głębin+. ¹⁶ Ze skały wyprowadzał strumieniei sprawiał, że woda spływała jak rzeka+. ¹⁷ Ale oni dalej grzeszyli przeciw Niemu,buntując się na pustyni przeciw Najwyższemu+. ¹⁸ W swoim sercu rzucali Bogu wyzwanie*+,domagając się jedzenia, na które mieli ochotę*. ¹⁹ Narzekali więc na Boga,mówili: „Czy Bóg potrafi zastawić stół na pustkowiu?”+. ²⁰ Uderzył w skałę,tak iż woda popłynęła strumieniami+. A mimo to pytali: „Czy potrafi nam dać również chlebaalbo zapewnić swojemu ludowi mięso?”+. ²¹ Gdy Jehowa ich usłyszał, bardzo się rozgniewał+. Ogień+ zapłonął przeciw Jakubowii gniew Boży rozpalił się przeciw Izraelowi+. ²² Bo nie pokładali wiary w Bogu+,nie ufali, że potrafi ich wybawić. ²³ Dlatego wydał nakaz pochmurnemu niebu w górzei otworzył drzwi niebios. ²⁴ Niczym deszcz zsyłał im do jedzenia mannę,dawał im zboże nieba+. ²⁵ Ludzie jedli chleb mocarzy*+,Bóg karmił ich do syta+. ²⁶ Wzbudził na niebie wiatr wschodnii swoją mocą wzbudził wiatr południowy+. ²⁷ Zesłał im tak dużo mięsa jak prochu. Zesłał tyle ptaków, ile jest piasku na brzegu morza. ²⁸ Sprawił, że spadły na Jego obóz,dookoła Jego namiotów. ²⁹ Ludzie jedli, wręcz się obżerali. Dał im to, czego pragnęli+. ³⁰ Ale zanim jeszcze zaspokoili swoje pragnienie,gdy jeszcze mieli jedzenie w ustach, ³¹ Bóg bardzo się na nich rozgniewał+. Zabił najsilniejszych spośród nich+,powalił młodych Izraela. ³² Mimo to nadal grzeszyli+i nie wierzyli Jego zdumiewającym dziełom+. ³³ Bóg zakończył więc ich dni, jakby były tylko tchnieniem+,ich lata zakończył nagłymi trwogami. ³⁴ Ilekroć zaczynał ich uśmiercać, szukali Go+,wracali i lgnęli do Niego, ³⁵ pamiętając, że Bóg jest ich Skałą+i że Najwyższy Bóg jest ich Wykupicielem*+. ³⁶ Próbowali Go jednak zwieść swoimi ustamii okłamywali Go swoim językiem. ³⁷ Ich serce nie było niezłomne wobec Niego+i nie byli wierni Jego przymierzu+. ³⁸ Ale On był miłosierny+,przebaczał* ich przewinienie i ich nie niszczył+. Często powstrzymywał złość+,nie wzbudzał całego swego gniewu. ³⁹ Bo pamiętał, że są ciałem+,wiatrem, który powieje i nie wraca*. ⁴⁰ Jakże często buntowali się przeciw Niemu na pustkowiu+i na pustyni sprawiali Mu przykrość!+ ⁴¹ Raz po raz wystawiali Boga na próbę+i bardzo zasmucali* Świętego Izraela. ⁴² Nie pamiętali o Jego mocy*,o dniu, gdy wyratował* ich z rąk wroga+, ⁴³ o tym, jak pokazywał znaki w Egipcie+i dokonywał cudów w okolicach Coanu, ⁴⁴ ani o tym, jak zamienił kanały Nilu w krew+,tak iż nie dało się pić z tamtejszych strumieni. ⁴⁵ Nasłał na Egipcjan roje gzów, żeby ich pożarły+,i żaby mające sprowadzić na nich spustoszenie+. ⁴⁶ Ich plon dał żarłocznej szarańczy,owoc ich pracy — chmarom szarańczy+. ⁴⁷ Zniszczył ich winorośle gradem+,a ich sykomory bryłami gradu. ⁴⁸ Na pastwę gradu wydał ich zwierzęta juczne+,a ich stada — na pastwę piorunów*. ⁴⁹ Dał im odczuć swój wielki, płonący gniew,oburzenie, a także udrękę,zesłał oddziały aniołów sprowadzających nieszczęście. ⁵⁰ Utorował drogę swojemu gniewowi. Nie oszczędził im* śmierci,ale wydał ich* na pastwę zarazy. ⁵¹ W końcu zabił wszystkich pierworodnych Egiptu+,tych, którzy w namiotach Chama urodzili się jako pierwsi*. ⁵² Potem wyprowadził swój lud jak trzodę+i wiódł go jak stado po pustkowiu. ⁵³ Prowadził ich bezpieczniei nie czuli strachu+. Morze zakryło ich wrogów+. ⁵⁴ I przywiódł ich do swojej świętej ziemi+,tego górzystego regionu, który zdobył swą silną ręką*+. ⁵⁵ Ze względu na nich wypędził tamtejsze narody+,sznurem mierniczym przydzielił dziedzictwo plemionom Izraela+,osiedlił je w ich domach+. ⁵⁶ Ale oni wciąż rzucali wyzwania* Bogu Najwyższemu i się przeciw Niemu buntowali+,nie zwracali uwagi na Jego przypomnienia+. ⁵⁷ Odwracali się też od Niego i postępowali tak zdradliwie jak ich przodkowie+. Nie można było na nich polegać — tak jak na nienapiętym łuku+. ⁵⁸ Obrażali Boga swoimi świętymi wzniesieniami+i wzbudzali w Nim wielki gniew* swoimi bożkami+. ⁵⁹ Bóg to widział i bardzo się gniewał+,dlatego całkowicie odrzucił Izraela. ⁶⁰ W końcu porzucił przybytek w Szilo+,namiot, w którym wcześniej przebywał pośród ludzi+. ⁶¹ Pozwolił, żeby symbol Jego siły trafił do niewoli,a Jego dostojeństwo — w ręce wroga+. ⁶² Wydał swój lud na pastwę miecza+,bardzo się rozgniewał na swoją własność. ⁶³ Ogień pożarł Jego młodych mężczyzn,a Jego dziewczętom nie śpiewano pieśni weselnych*. ⁶⁴ Jego kapłani padli od miecza+,a wdowy po nich nie płakały+. ⁶⁵ Potem Jehowa obudził się jak ze snu+,niczym mocarz+ budzący się po wypiciu wina. ⁶⁶ I odparł wrogów+,sprowadził na nich trwałą hańbę. ⁶⁷ Bóg odrzucił namiot Józefa,nie wybrał plemienia Efraima. ⁶⁸ Ale wybrał plemię Judy+,górę Syjon, którą kocha+. ⁶⁹ Swoje sanktuarium uczynił tak trwałym jak niebo*+,jak ziemia, którą założył na zawsze+. ⁷⁰ Wybrał swojego sługę Dawida+i zabrał go od owczych zagród+, ⁷¹ od doglądania karmiących owiec. Powołał go, żeby pasł Jakuba, Jego lud+,i Izraela, Jego własność+. ⁷² On* pasł lud, mając nieskazitelne serce+,i umiejętnie go prowadził+.