Wyjdźcie z Babilonu!

W ośmioczęściowym cyklu omawiamy niezwykłą cechę Biblii — zawarte w niej proroctwa. Artykuły te pomogą znaleźć odpowiedzi na następujące pytania: Czy proroctwa biblijne to po prostu dzieło genialnych ludzkich umysłów? Czy raczej noszą znamiona Boskiego natchnienia? Na co wskazują dowody?

W POPRZEDNIM artykule z tego cyklu rozważyliśmy trzy proroctwa biblijne dotyczące potomków Abrahama. Jak potwierdzają dowody, tamte obietnice Boże spełniły się na starożytnym narodzie izraelskim, pochodzącym od tego patriarchy.

Starożytni Babilończycy byli kolejnym narodem, który zwłaszcza w VII wieku p.n.e. odegrał ważną rolę w historii biblijnej. Przeanalizujmy trzy zanotowane w Biblii proroctwa odnoszące się do Babilonu i zobaczmy, czy istnieje potwierdzenie ich Boskiego pochodzenia.

Prorok Mojżesz ostrzegł Izraelitów, że ‛jeśli zapomną o Jehowie, swym Bogu, i będą chodzić  za innymi bogami, i im służyć, i kłaniać się im, to na pewno zginą’ (Powtórzonego Prawa 8:19; 11:8, 9). Jednak Izraelici wielokrotnie buntowali się przeciwko Bogu, zwracając się do bożków (1 Królów 14:22-24).

Cierpliwość Boga w końcu się wyczerpała. Pozwolił, by Jego krnąbrni słudzy wpadli w ręce Babilończyków. Pod panowaniem króla Nebukadneccara (inaczej Nebukadreccara) wojska Babilonu ruszyły przeciw Izraelowi i obległy Jerozolimę. Czym wyróżniło się to oblężenie? Rozważmy, co na ten temat napisał prorok Jeremiasz jakieś 20 lat wcześniej (Jeremiasza 25:1).

Proroctwo 1: „Ponieważ [wy, Izraelici] nie byliście posłuszni moim słowom, oto ja [Bóg] posyłam (...) do Nebukadreccara, króla Babilonu, (...) i sprowadzę ich [Babilończyków] przeciwko tej ziemi i przeciwko jej mieszkańcom, i przeciwko wszystkim tym okolicznym narodom (...). I cała ta ziemia stanie się miejscem spustoszonym, dziwowiskiem, a narody te będą musiały służyć królowi Babilonu przez siedemdziesiąt lat” (Jeremiasza 25:8-11).

Spełnienie: Po dość długim oblężeniu Nebukadneccar w 607 roku p.n.e. splądrował Jerozolimę. Zdobył również inne miasta Judy, w tym Lachisz i Azekę (Jeremiasza 34:6, 7). Większość ocalałych uprowadził do Babilonu, gdzie przez 70 lat Żydzi przebywali w niewoli.

Co mówi historia?

● Według Biblii w okresie zniszczenia Jerozolimy królem Babilonu był Nebukadneccar. Istnienie tej postaci potwierdza archeologia. W jednym z florenckich muzeów znajduje się onyksowy medalion z inskrypcją, której fragment brzmi: „Ku czci Merodacha, swego pana, Nebukadneccar, król Babilonu, uczynił to za swego życia”. Nebukadneccar panował w latach 624-582 p.n.e.

● Jak czytamy w pewnej książce, wykopaliska i badania prowadzone na terenie dawnego Lachisz potwierdzają, iż „ostateczna zagłada miasta [Lachisz] miała tak gwałtowny przebieg, pożar, który objął całe miasto, szalał z taką niszczycielską siłą, że użyty na budowę wapień zamienił się w wapno” (J. A. Thompson, Biblia i archeologia, tłum. A. i K. Komorniccy).

Proroctwo 2: „Gdy się dopełni siedemdziesiąt lat w Babilonie, [Ja, Jehowa] zwrócę na was [żydowskich wygnańców] uwagę i potwierdzę wobec was swoje dobre słowo, sprowadzając was z powrotem na to miejsce [do ziemi judzkiej]” (Jeremiasza 29:10).

 Spełnienie: Po 70-letnim wygnaniu, trwającym od roku 607 do 537 p.n.e., żydowscy jeńcy zostali uwolnieni przez perskiego króla Cyrusa, który pozwolił im wrócić do ojczyzny i odbudować świątynię w Jerozolimie (Ezdrasza 1:2-4).

Co mówi historia?

● Czy zgodnie z biblijnym proroctwem Izraelici rzeczywiście przebywali w Babilonie 70 lat? Oto wypowiedź Ephraima Sterna, jednego z czołowych archeologów izraelskich: „W latach 604-538 p.n.e. brak jakichkolwiek śladów osadnictwa. Przez cały ten okres ani jedno miasto zniszczone przez Babilończyków nie zostało ponownie zasiedlone”. Ów przedział czasowy, w którym brakuje dowodów osadnictwa albo ponownego zasiedlenia podbitego obszaru, odpowiada mniej więcej okresowi wygnania Izraelitów w latach 607-537 p.n.e. (2 Kronik 36:20, 21).

● Starożytne narody mezopotamskie pisały na glinianych tabliczkach. Pewien gliniany dokument, znany jako Cylinder Cyrusa, datowany jest na rok 539 p.n.e. — ten sam rok, w którym perski król Cyrus obalił imperium babilońskie. Inskrypcja głosi: „Ja jestem Cyrus, (...) król Babilonu”. Dalej czytamy: „Odesłałem do [poprzednio wspomnianych] świętych miast leżących po drugiej stronie Tygrysu, do świątyń, które od dawna leżały w ruinie, wizerunki, które tam ongiś były (...). Zgromadziłem również wszystkich ich dawnych mieszkańców i zwróciłem im ich dawne domostwa” (J. A. Thompson, Biblia i archeologia, tłum. A. i K. Komorniccy).

Ten świecki tekst harmonizuje z zapisanym jakieś 200 lat wcześniej proroctwem biblijnym zapowiadającym powrót żydowskich wygnańców do swego kraju.

Proroctwo 3: „Babilon, ozdoba królestw, piękno dumy Chaldejczyków, stanie się jak Sodoma i Gomora, gdy Bóg je zniszczył. Nigdy nie będzie zamieszkany” (Izajasza 13:19, 20).

Spełnienie: Wydarzenia przybrały zaskakujący obrót, kiedy w roku 539 p.n.e. potężne imperium babilońskie zostało podbite przez połączone siły Medów i Persów *. Babilon już nigdy nie odzyskał dawnej świetności, zaczął stopniowo podupadać i w końcu stał się pustkowiem „bez żadnego mieszkańca” (Jeremiasza 51:37).

Co mówi historia?

● Babilon do tego stopnia zniknął z powierzchni ziemi, że jak napisał uczony Tom Boiy, „między XVI a XVIII wiekiem historycy i podróżnicy z krajów zachodnich”, którzy znali symboliczne znaczenie tego miasta, mieli niemałe trudności z ustaleniem jego „dokładnego położenia”.

● W roku 1919 Henry Hall, kustosz Muzeum Brytyjskiego zajmujący się zabytkami egipskimi i asyryjskimi, opisał Babilon jako „bezładne rumowisko (...) przysypane piaskiem”.

Do jakich wniosków prowadzi spełnienie się tych biblijnych zapowiedzi? Znów potwierdziło się, że Biblia to Księga dokładnych proroctw. Orędzia dotyczące Judy i Babilonu ziściły się co do joty!

Jerozolima uległa zagładzie, ponieważ jej mieszkańcy nie wzięli sobie do serca Bożych ostrzeżeń i nie porzucili niegodziwego postępowania. Ale po przepowiedzianej 70-letniej niewoli babilońskiej Izraelici mogli powrócić do Jerozolimy. Starożytne miasto Babilon upadło w zapowiedziany wcześniej sposób i po dziś dzień jest niezamieszkane. To zaledwie kilka z wielu proroctw utrwalonych w Biblii.

W następnym numerze omówione zostaną wydarzenia z I wieku n.e., które stanowiły spełnienie proroctw spisanych z dużym wyprzedzeniem. Dzięki temu utwierdzimy się w przekonaniu o wiarygodności Biblii.

[Przypis]

[Diagram na stronach 12, 13]

[Patrz publikacja]

BABILON

ok. 732 p.n.e.: Izajasz przepowiada upadek Babilonu

p.n.e.

647 Jeremiasz wyznaczony na proroka

632 Babilon pokonuje Asyrię

625 Początek rządów Nebukadneccara

617 Daniel i Ezechiel zabrani do Babilonu

607 Zburzenie Jerozolimy przez Nebukadneccara

582 Koniec rządów Nebukadneccara

539 Babilon zdobyty przez Medów i Persów

537 Powrót żydowskich jeńców do Jerozolimy

Żydzi na 70-letnim wygnaniu w Babilonie

[Ilustracja na stronie 12]

„Listy z Lakisz” potwierdzają relację Jeremiasza o podbiciu Judy przez Babilończyków

[Ilustracja na stronie 13]

Cylinder Cyrusa, na którym opisano, jak ten władca pozwolił jeńcom wrócić do rodzinnych krajów

[Prawa własności do ilustracji, strona 13]

Strona 12, „list z Lakisz”: zdjęcie za uprzejmą zgodą British Museum; strona 13, Cylinder Cyrusa: © The Trustees of the British Museum