1, 2. (a) Dlaczego jesteśmy w stanie rozwinąć nową osobowość? (b) O jakich aspektach nowej osobowości wspomina Kolosan 3:10-14?

„NOWA OSOBOWOŚĆ”. W Piśmie Świętym w Przekładzie Nowego Świata wyrażenie to występuje dwa razy (Efez. 4:24; Kol. 3:10). Odnosi się ono do osobowości „stworzonej według woli Bożej”. Rozwinięcie jej leży w zasięgu naszych możliwości. Dlaczego tak twierdzimy? Ponieważ Jehowa stworzył ludzi na swój obraz, dzięki czemu możemy odzwierciedlać Jego wspaniałe cechy (Rodz. 1:26, 27; Efez. 5:1).

² Z powodu niedoskonałości odziedziczonej po naszych prarodzicach ulegamy złym pragnieniom. W dużym stopniu może na nas wpływać również nasze otoczenie. Jednak dzięki życzliwemu wsparciu Jehowy możemy się stać takimi, jakimi On oczekuje. Pomoże nam w tym przeanalizowanie kilku aspektów nowej osobowości, które pod natchnieniem opisał apostoł Paweł (odczytaj Kolosan 3:10-14). Zastanowimy się też, jak możemy je przejawiać w służbie.

3. Jaki jest jeden z aspektów nowej osobowości?

³ Po udzieleniu zachęty do przyodziania się w nową osobowość Paweł wskazał, że jej niezwykle ważnym aspektem jest bezstronność. Napisał: „Nie ma Greka ani Żyda, obrzezania ani nieobrzezania, cudzoziemca, Scyty, niewolnika, wolnego” (Kol. 3:11) *. Dlaczego wśród chrześcijan nie powinno być podziałów na tle rasowym, narodowościowym czy społecznym? Ponieważ prawdziwi naśladowcy Chrystusa ‛stanowią jedność’ (Gal. 3:28, KUL).

4. (a) Jak słudzy Jehowy powinni traktować innych? (b) Co może być wyzwaniem dla jedności wśród chrześcijan?

⁴ Osoby, które przyodziały się w nową osobowość, okazują szacunek współwyznawcom i ludziom spoza zboru — bez względu na ich pochodzenie społeczne czy rasę (Rzym. 2:11). W niektórych częściach świata może nie być to łatwe. Na przykład w RPA większość Świadków Jehowy nadal mieszka na obszarach w przeszłości wydzielonych dla poszczególnych ras — w zamożnych dzielnicach dla białych, osiedlach dla czarnoskórych albo na terenach, gdzie żyli Mulaci. Dlatego żeby zachęcić braci do ‛rozszerzania się’, w październiku 2013 roku Ciało Kierownicze rozpoczęło specjalny program, dzięki któremu bracia różnych ras mogą się ze sobą lepiej poznać (2 Kor. 6:13). Na czym on polega?

5, 6. (a) Jaki program wprowadzono w RPA, żeby wzmocnić jedność wśród braci? (Zobacz ilustrację tytułową). (b) Jakie rezultaty przyniósł ten program?

⁵ Zaplanowano, żeby dwa zbory, w których używa się innych języków i do których należą bracia z innych ras, mogły spotykać się w określone weekendy. Członkowie obydwu zborów wspólnie wyruszali do służby, uczestniczyli w zebraniach i gościli się nawzajem. W programie tym wzięły udział setki zborów, a do Biura Oddziału napłynęło wiele pozytywnych opinii, także od osób postronnych. Na przykład pewien duchowny powiedział: „Nie jestem Świadkiem Jehowy, ale muszę przyznać, że wasze głoszenie jest świetnie zorganizowane i nie ma u was barier rasowych”. A jak program ten wpłynął na samych Świadków?

⁶ Z początku siostra o imieniu Noma, posługująca się językiem xhosa, obawiała się zaprosić do swojego skromnego domu białych braci ze zboru angielskiego. Ale gdy wyruszyła z nimi do służby i skorzystała z ich gościny, wykrzyknęła: „To są normalni ludzie, tacy jak my!”. Dlatego kiedy przyszła kolej, żeby jej zbór przyjął angielskojęzycznych braci, przygotowała posiłek i zaprosiła kilkoro z nich. Wśród jej gości znalazł się pewien biały starszy zboru. Noma powiedziała: „Duże wrażenie zrobiło na mnie to, że był gotowy siedzieć na małej plastikowej skrzynce”. Dzięki temu programowi wiele braci i sióstr nawiązało nowe przyjaźnie i pragnie dalej się rozszerzać.

7. Dlaczego istnieje potrzeba okazywania współczucia?

⁷ Dopóki żyjemy w szatańskim świecie, będziemy przechodzić próby. Musimy sobie radzić z brakiem pracy, poważnymi chorobami, prześladowaniami, skutkami klęsk żywiołowych, kradzieżą posiadanych dóbr czy innymi problemami. Żeby wspierać się nawzajem w trudnych  sytuacjach, powinniśmy przejawiać tkliwe współczucie, które pobudzi nas do życzliwego traktowania drugich (Efez. 4:32). Te aspekty nowej osobowości pomogą nam naśladować Boga i pokrzepiać innych (2 Kor. 1:3, 4).

8. Jakie efekty może przynieść okazywanie współczucia i życzliwości wszystkim członkom zboru? Podaj przykład.

⁸ Jak w jeszcze większym stopniu możemy okazywać względy pokrzywdzonym przez los i obcokrajowcom, którzy należą do naszego zboru? Powinniśmy się z nimi zaprzyjaźnić i pomóc im zrozumieć, że są cenni (1 Kor. 12:22, 25). Przeanalizujmy, co się przydarzyło Dannykarlowi, który przeprowadził się z Filipin do Japonii. Jako obcokrajowiec w pracy był traktowany gorzej niż miejscowi. Pewnego razu przyszedł na zebranie Świadków Jehowy. Opowiada: „Prawie wszyscy obecni byli Japończykami, ale bardzo ciepło mnie przyjęli, jakbyśmy znali się od dawna”. Bracia w dalszym ciągu okazywali życzliwość Dannykarlowi i to pomogło mu zrobić postępy duchowe. Został ochrzczony i obecnie usługuje jako starszy. Pozostali starsi uważają, że Dannykarl i jego żona Jennifer są błogosławieństwem dla zboru. Tak o nich mówią: „Są pionierami i prowadzą bardzo proste życie. Dają świetny przykład stawiania spraw Królestwa na pierwszym miejscu” (Łuk. 12:31).

9, 10. Jakie błogosławieństwa przynosi okazywanie współczucia w służbie? Podaj przykłady.

⁹ Znakomitą okazję ‛wyświadczania dobra wszystkim’ daje nam dzielenie się z innymi prawdą o Królestwie (Gal. 6:10). Wielu naszych braci współczuje imigrantom i dlatego stara się nauczyć ich języka (1 Kor. 9:23). Przynosi to wspaniałe rezultaty. Na przykład pionierka o imieniu Tiffany z Australii nauczyła się języka suahili, żeby pomagać w zborze posługującym się tym językiem w mieście Brisbane. Nauczenie się suahili było dla Tiffany wyzwaniem, ale wzbogaciło jej życie. Opowiada: „Jeśli chcesz mieć ekscytującą służbę, teren obcojęzyczny jest dla ciebie. To jak podróżowanie bez opuszczania swojego miasta. Przekonujesz się, czym jest międzynarodowa społeczność braci, i na własne oczy widzisz jej niezwykłą jedność”.

¹⁰ Zastanówmy się też nad przeżyciami pewnego małżeństwa z Japonii i ich córki, Sakiko. Opowiada ona: „W latach dziewięćdziesiątych często w służbie spotykaliśmy imigrantów z Brazylii. Kiedy pokazywaliśmy im wersety po  portugalsku, na przykład Objawienie 21:3, 4 czy Psalm 37:10, 11 i 29, uważnie słuchali, a czasem nawet płakali”. Ale wspomniana rodzina na tym nie poprzestała. „Gdy zobaczyliśmy, że są spragnieni prawdy”, wspomina Sakiko, „zaczęliśmy się uczyć portugalskiego”. Później rodzina ta przyczyniła się do powstania zboru portugalskiego i przez lata pomogła wielu imigrantom zostać sługami Jehowy. „Nauczenie się portugalskiego to był naprawdę duży wysiłek”, dodaje Sakiko, „ale błogosławieństwa daleko przewyższają poświęcenia. Jesteśmy za to bardzo wdzięczni Jehowie” (odczytaj Dzieje 10:34, 35).

11, 12. (a) Dlaczego musimy przyodziać się w nową osobowość z właściwych pobudek? (b) Co pomoże nam zachowywać uniżenie umysłu?

¹¹ Motywacją, żeby przyodziać się w nową osobowość, powinno być przynoszenie chwały Jehowie, a nie zyskanie uznania ludzi. Pamiętajmy, że duma doprowadziła do grzechu nawet doskonałe stworzenie duchowe (por. Ezech. 28:17). Grzesznym ludziom znacznie trudniej jest unikać pychy i wyniosłości. Ale przyodzianie się w uniżenie umysłu jest możliwe. Co nam w tym pomoże?

¹² Żeby zachować uniżenie umysłu, musimy codziennie rezerwować czas na rozmyślanie o tym, co przeczytaliśmy w Słowie Bożym (Powt. Pr. 17:18-20). Przede wszystkim powinniśmy analizować nauki Jezusa i wspaniały przykład jego pokornej służby (Mat. 20:28). Jezus był tak pokorny, że nawet umył apostołom nogi (Jana 13:12-17). Ponadto powinniśmy często modlić się o ducha świętego, żeby zwalczać wszelkie skłonności do myślenia, że jesteśmy lepsi od innych (Gal. 6:3, 4; Filip. 2:3).

13. Jakie korzyści przynosi pokora?

¹³ Odczytaj Przysłów 22:4. Jehowa oczekuje, że wszyscy Jego słudzy będą pokorni. Taka postawa przynosi wiele korzyści — na przykład pomaga nam zachowywać pokój i jedność w zborze. Ponadto jeśli rozwijamy pokorę, Jehowa obdarzy nas niezasłużoną życzliwością. Apostoł Piotr powiedział: „Wszyscy (...) jedni wobec drugich przepaszcie się uniżeniem umysłu, ponieważ Bóg przeciwstawia się wyniosłym, lecz pokornych obdarza niezasłużoną życzliwością” (1 Piotra 5:5).

14. Kto jest wzorem łagodności i cierpliwości?

¹⁴ W dzisiejszym świecie ludzie łagodni i cierpliwi często są uważani za słabych. Zupełnie niesłusznie! Te wspaniałe cechy przejawia najpotężniejsza Osoba we wszechświecie — Jehowa Bóg jest wzorem łagodności i cierpliwości (2 Piotra 3:9). Pomyślmy na przykład, jak za pośrednictwem aniołów odpowiadał, gdy Abraham i Lot zadawali Mu pytania (Rodz. 18:22-33; 19:18-21). Poza tym przez ponad 1500 lat tolerował nieposłuszny naród izraelski (Ezech. 33:11).

15. Jaki przykład łagodności i cierpliwości dał Jezus?

¹⁵ Również Jezus był „łagodnie usposobiony” (Mat. 11:29). Okazywał wielką cierpliwość, gdy widział słabości swoich uczniów. W trakcie ziemskiej służby musiał znosić niesłuszną krytykę ze strony przeciwników religijnych. Jednak pozostał łagodny i cierpliwy aż do bezprawnej egzekucji. Kiedy wisząc na palu męki, cierpiał przejmujący ból, modlił się  do Ojca, żeby wybaczył jego oprawcom, bo „nie wiedzą, co czynią” (Łuk. 23:34). Cóż za wspaniały przykład łagodności i cierpliwości mimo bólu i stresu! (Odczytaj 1 Piotra 2:21-23).

16. Jak możemy przejawiać łagodność i cierpliwość?

¹⁶ A jak my możemy przejawiać łagodność i cierpliwość? O jednej możliwości wspomniał Paweł: „Dalej znoście jedni drugich i wspaniałomyślnie przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma powód do uskarżania się na drugiego. Jak Jehowa wspaniałomyślnie wam przebaczył, tak czyńcie i wy” (Kol. 3:13). Usłuchanie tej rady rzeczywiście wymaga okazywania łagodności i cierpliwości. Ale kiedy wybaczamy, przyczyniamy się do jedności w zborze.

17. Dlaczego łagodność i cierpliwość są tak ważne?

¹⁷ Okazywanie łagodności i cierpliwości nie jest dla chrześcijan sprawą osobistego wyboru — to istotny warunek naszego wybawienia (Mat. 5:5; Jak. 1:21). A co ważniejsze, gdy przejawiamy te cechy, przynosimy chwałę Jehowie i pomagamy innym stosować się do rad z Biblii (Gal. 6:1; 2 Tym. 2:24, 25).

18. Jaki jest związek między miłością i bezstronnością?

¹⁸ Wszystkie przymioty, o których do tej pory mówiliśmy, mają ścisły związek z miłością. Na przykład uczeń Jakub musiał skorygować braci, bo faworyzowali bogatych. Wskazał, że w ten sposób naruszają „prawo królewskie”: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie”. Dodał też: „Jeśli dalej kogoś stronniczo wyróżniacie, to popełniacie grzech” (Jak. 2:8, 9). Miłość sprawi, że nie będziemy nikogo dyskryminować z powodu wykształcenia, rasy czy statusu społecznego. Jednak nie możemy zachowywać jedynie pozorów — bezstronność musi się stać częścią naszej osobowości.

19. Dlaczego to takie ważne, żebyśmy przyodziali się w miłość?

¹⁹ Miłość jest też „cierpliwa i życzliwa” oraz „nie nadyma się” (1 Kor. 13:4). Musimy przejawiać cierpliwość, życzliwość i pokorę, jeśli w dalszym ciągu chcemy głosić o Królestwie (Mat. 28:19). Te same przymioty ułatwiają nam kontakty ze wszystkimi braćmi i siostrami w zborze. Jakie rezultaty daje okazywanie miłości? Sprzyja jedności w zborze, a to przynosi chwałę Jehowie i zachęca innych, żeby się do nas przyłączyli. Słusznie więc biblijny opis nowej osobowości kończy się ważnym stwierdzeniem: „A prócz tego wszystkiego przyodziejcie się w miłość, gdyż ona jest doskonałą więzią jedności” (Kol. 3:14).

20. (a) Jakie pytania powinniśmy sobie zadać i dlaczego? (b) Czego wyczekujemy?

²⁰ Każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „Co jeszcze mogę zrobić, żeby raz na zawsze zrzucić starą osobowość?”. Musimy żarliwie modlić się do Boga o pomoc, starać się zwalczać złe skłonności i zerwać z praktykami, które mogłyby nam uniemożliwić odziedziczenie Królestwa (Gal. 5:19-21). Powinniśmy też zapytać siebie: „Czy wciąż zmieniam swój sposób myślenia, żeby podobał się Jehowie?” (Efez. 4:23, 24). Ponieważ jesteśmy niedoskonali, przyodziewanie się w nową osobowość i praca nad nią to dla nas proces ciągły. Wyobraź sobie, jak wspaniałe będzie życie, kiedy wszyscy przyodzieją się w nową osobowość i będą doskonale odzwierciedlać przymioty Jehowy!