IZAJASZ wiernie wywiązuje się z roli proroka. Ogłoszone przez niego wyroki przeciwko dziesięcioplemiennemu królestwu Izraela już się spełniły. Teraz oznajmia, jaka przyszłość czeka Jerozolimę.

Miasto to zostanie zniszczone, a jego mieszkańcy pójdą do niewoli. Spustoszenie nie będzie jednak trwałe. Po jakimś czasie prawdziwe wielbienie Boga zostanie tam przywrócone. Właśnie takie jest główne przesłanie rozdziałów od 36 do 66. * Warto rozważyć ich treść, bo wiele zawartych tam proroctw na większą skalę spełnia się w naszych czasach lub ostatecznie urzeczywistni się w niedalekiej przyszłości. Ta część Księgi Izajasza zawiera też niezwykle ciekawe proroctwa dotyczące Mesjasza.

„OTO NADCHODZĄ DNI”

(Izajasza 36:1 do 39:8)

W 14 roku panowania króla Ezechiasza (732 p.n.e.) Judę najeżdżają Asyryjczycy. Jehowa obiecuje obronić Jerozolimę. Zagrożenie mija, gdy anioł Jehowy uśmierca 185 000 asyryjskich żołnierzy.

Ezechiasz zapada na śmiertelną chorobę. W odpowiedzi na jego modlitwę Jehowa uzdrawia go i przedłuża mu życie o 15 lat. Gdy władca Babilonu wysyła do Ezechiasza posłów z gratulacjami, ten nierozważnie pokazuje im cały swój skarbiec. Izajasz przedstawia królowi orędzie Jehowy, mówiąc: „Oto nadchodzą dni, gdy wszystko, co jest w twoim domu i co twoi praojcowie nagromadzili po dziś dzień, będzie zaniesione do Babilonu” (Izajasza 39:5, 6). Proroctwo to spełnia się przeszło 100 lat później.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

38:8 — Czym były „stopnie”, na których cofnął się cień? Ponieważ w VIII wieku p.n.e. zarówno w Egipcie, jak i w Babilonie używano zegarów słonecznych, mogło tu chodzić o stopnie takiego zegara, nabytego przez ojca Ezechiasza, Achaza. Albo mogły to być jakieś schody w pałacu, obok których stała kolumna rzucająca na nie coraz dłuższy cień i w ten sposób umożliwiająca mierzenie czasu.

Czego się możemy nauczyć:

36:2, 3, 22. Chociaż Szebnę usunięto ze stanowiska szafarza, pozostał on w służbie u króla i usługiwał swemu następcy jako sekretarz (Izajasza 22:15, 19). Gdybyśmy z jakiegoś powodu utracili posiadany przywilej w organizacji Jehowy, powinniśmy dalej Mu  służyć w takim zakresie, w jakim On nam pozwala.

37:1, 14, 15; 38:1, 2. W chwilach udręki mądrze jest zwracać się do Jehowy w modlitwie i bezgranicznie Mu ufać.

37:15-20; 38:2, 3. Gdy Jerozolimie zagrażali Asyryjczycy, Ezechiasz trapił się głównie tym, że jej zdobycie ściągnęłoby hańbę na imię Jehowy. A w obliczu śmiertelnej choroby, na którą zapadł, martwił się nie tylko o siebie. Bardzo niepokoiła go okoliczność, że jeśli umrze bezdzietnie, wpłynie to na ciągłość dynastii Dawidowej. Zastanawiał się też, kto poprowadzi walkę z Asyryjczykami. Podobnie jak Ezechiasz uważamy, że uświęcenie imienia Jehowy oraz urzeczywistnienie Jego zamierzenia są ważniejsze niż nasze wybawienie.

38:9-20. Z pieśni Ezechiasza wynika, że najistotniejsza w życiu człowieka jest możliwość wysławiania Jehowy.

„ZOSTANIE ODBUDOWANA”

(Izajasza 40:1 do 59:21)

Zaraz po zapowiedzeniu zburzenia Jerozolimy i uprowadzenia Izraelitów do niewoli w Babilonie Izajasz spisuje proroctwo dotyczące odrodzenia (Izajasza 40:1, 2). Jehowa zapewnił, że Jerozolima „zostanie odbudowana” (Izajasza 44:28). Wizerunki babilońskich bożyszczy będą zabrane jak „toboły” (Izajasza 46:1). Babilon ulegnie zagładzie. Wszystko to urzeczywistnia się dwa stulecia później.

Jehowa uczyni swego sługę „światłem narodów” (Izajasza 49:6). Babilońskie „niebiosa”, czyli czynniki rządzące, „rozwieją się jak dym”, a ich poddani „umrą jak zwykły komar”; lecz ‛pojmana córa syjońska rozluźni sobie więzy na szyi’ (Izajasza 51:6; 52:2). Jehowa tak oznajmia tym, którzy przychodzą do Niego i Go słuchają: „Chcę z wami zawrzeć trwające po czas niezmierzony przymierze co do wiernych przejawów lojalnej życzliwości wobec Dawida” (Izajasza 55:3). Kto żyje zgodnie z prawymi wymaganiami Bożymi, ten znajduje „niezwykłą rozkosz w Jehowie” (Izajasza 58:14). Natomiast przewinienia członków tego narodu ‛są powodem rozdziału między nimi a ich Bogiem’ (Izajasza 59:2).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

40:27, 28 — Dlaczego niejeden Izraelita mawiał: „Droga moja jest ukryta przed Jehową, a należna mi sprawiedliwość uchodzi uwagi mego Boga?” Niektórym Żydom przebywającym w Babilonie mogło się wydawać, że Jehowa nie widzi doznawanych przez nich krzywd. Przypomniano im jednak, że Babilon nie jest poza zasięgiem wzroku Stwórcy ziemi i że On się nie męczy ani nie nuży.

43:18-21 — Dlaczego powracającym wygnańcom powiedziano, by ‛nie wspominali rzeczy dawniejszych’? Nie chodziło o to, żeby zapomnieli dawne akty wyzwolenia, których dokonał Jehowa. Chciał On raczej, by Go wysławiali za „coś nowego”, czego mieli doświadczyć osobiście — na przykład za bezpieczny powrót do Jerozolimy, przypuszczalnie krótszą drogą przez pustynię. „Wielka rzesza”, która wyjdzie z „wielkiego ucisku”, również będzie mieć nowe i osobiste powody do wychwalania Jehowy (Objawienie 7:9, 14).

49:6 — Jak Mesjasz może być „światłem narodów”, skoro jego ziemska służba ograniczała się do synów Izraela? O Jezusie można tak powiedzieć ze względu na to, co się działo po jego śmierci. Słowa z Księgi Izajasza 49:6 odniesiono w Biblii do uczniów Jezusa (Dzieje 13:46, 47). W dobie obecnej namaszczeni chrześcijanie, wspomagani przez wielką rzeszę chwalców Boga, służą jako „światło narodów”, oświecając ludzi „aż po kraniec ziemi” (Mateusza 24:14; 28:19, 20).

53:10 — W jakim sensie Jehowie spodobało się zmiażdżyć swego Syna? Jako Bóg  empatii i współczucia, Jehowa niewątpliwie przeżywał udrękę, widząc cierpienia swego umiłowanego Syna. Z upodobaniem natomiast patrzył na jego ochocze posłuszeństwo oraz na wszystko, co miało zostać osiągnięte dzięki jego cierpieniom i śmierci (Przysłów 27:11; Izajasza 63:9).

53:11 — Dzięki jakiej wiedzy Mesjasz „udostępni wielu ludziom stan prawości”? Chodzi o wiedzę, którą zdobył, gdy przyszedł na ziemię jako człowiek i niezasłużenie cierpiał, a w końcu poniósł śmierć (Hebrajczyków 4:15). W ten sposób dostarczył potrzebną ofiarę okupu, żeby pomóc namaszczonym chrześcijanom oraz wielkiej rzeszy zyskać miano prawych w oczach Boga (Rzymian 5:19; Jakuba 2:23, 25).

56:6 — Kim są „cudzoziemcy” i w jakim sensie ‛trzymają się przymierza’ Jehowy? „Cudzoziemcy” to „drugie owce” Jezusa (Jana 10:16). Trzymają się nowego przymierza w tym sensie, że przestrzegają związanych z nim praw, w pełni podporządkowują się jego postanowieniom, spożywają ten sam pokarm duchowy co namaszczeni chrześcijanie oraz wspierają ich w głoszeniu o Królestwie i czynieniu uczniów.

Czego się możemy nauczyć:

40:10-14, 26, 28. Jehowa jest potężny i zarazem delikatny, jest wszechmocny i wszechmądry, a także odznacza się zrozumieniem daleko przekraczającym nasze możliwości intelektualne.

40:17, 23; 41:29; 44:9; 59:4. Sojusze polityczne oraz bożki są „nicością”. Pokładanie w nich ufności jest daremne.

42:18, 19; 43:8. Kto zamyka oczy na spisane Słowo Boga oraz uszy na Jego polecenia przekazywane za pośrednictwem „niewolnika wiernego i roztropnego”, ten jest duchowo ślepy i głuchy (Mateusza 24:45).

43:25. Jehowa zmazuje występki ze względu na samego siebie. Nasze oswobodzenie z niewoli grzechu i śmierci oraz uzyskanie życia nie jest tak ważne, jak uświęcenie imienia Jehowy.

44:8. Korzystamy ze wsparcia Jehowy, który jest mocny i niezachwiany jak potężna skała. Zawsze powinniśmy bez lęku dawać świadectwo o Jego boskości (2 Samuela 22:31, 32).

44:18-20. Popadnięcie w bałwochwalstwo stanowi oznakę, że serce jest zepsute. Nic nie powinno zająć w nim miejsca należnego Jehowie.

46:10, 11. Jehowa potrafi sprawić, by ‛jego zamiar się ostał’, czyli się urzeczywistnił, co stanowi niepodważalny dowód Jego boskości.

48:17, 18; 57:19-21. Jeżeli szukamy wybawienia u Jehowy, zbliżamy się do Niego oraz zważamy na Jego przykazania, to nasz pokój stanie się tak obfity jak wody w rzece, a nasze prawe uczynki będą niezliczone niczym fale morskie. Ci, którzy nie zwracają uwagi na Słowo Boga, przypominają „wzburzone morze”. Nie zaznają pokoju.

52:5, 6. Babilończycy doszli do błędnego wniosku, iż prawdziwy Bóg jest słaby. Nie chcieli uznać, że naród izraelski poszedł do niewoli, bo Jehowa był z niego niezadowolony. Gdy kogoś spotyka nieszczęście, mądrze jest unikać wyciągania pochopnych wniosków co do jego przyczyny.

52:7-9; 55:12, 13. Mamy co najmniej trzy powody, by z radością głosić o Królestwie i czynić uczniów. Nasze stopy są „pełne wdzięku” dla pokornych osób odczuwających głód duchowy. Widzimy Jehowę „oko w oko”, czyli nawiązujemy z Nim bliską więź. A ponadto cieszymy się dobrobytem duchowym.

52:11, 12. Jeżeli chcemy być godni troszczyć się o „sprzęty Jehowy” — a więc o wszystko, co On dał, byśmy mogli pełnić świętą służbę — musimy być czyści pod względem duchowym i moralnym.

 58:1-14. Obłudna pobożność i prawość są daremne. Prawdziwi chwalcy Boga nie mogą szczędzić wyrazów szczerego oddania dla Niego i czynów świadczących o miłości braterskiej (Jana 13:35; 2 Piotra 3:11).

59:15b-19. Jehowa obserwuje ludzi i w stosownym czasie podejmuje niezbędne działania.

‛STANIE SIĘ PIĘKNĄ KORONĄ’

(Izajasza 60:1 do 66:24)

W Księdze Izajasza 60:1 tak nawiązano do odrodzenia religii prawdziwej zarówno w starożytności, jak i w naszych czasach: „Powstań, niewiasto, świeć, gdyż przyszło twe światło i zajaśniała nad tobą chwała Jehowy”. Syjon ‛stanie się w ręku Jehowy piękną koroną’ (Izajasza 62:3).

Izajasz modli się do Jehowy w imieniu swych rodaków, którzy na wygnaniu w Babilonie okażą skruchę (Izajasza 63:15 do 64:12). Ukazuje kontrast między prawdziwymi a fałszywymi sługami Boga, po czym oznajmia, jak Jehowa pobłogosławi tym, którzy Mu służą (Izajasza 65:1 do 66:24).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

61:8, 9 — Czym jest „przymierze trwające po czas niezmierzony” i kto jest „potomstwem”? Chodzi o nowe przymierze, które Jehowa zawarł z namaszczonymi chrześcijanami. „Potomstwem” są „drugie owce” — miliony ludzi, którzy przychylnie zareagowali na orędzie głoszone przez pomazańców (Jana 10:16).

63:5 — Jak Boga ‛wspiera jego złość’? Jehowa nie okazuje niekontrolowanych emocji, lecz tylko słuszne oburzenie. Odczuwana przezeń złość ‛wspiera’ Go, pobudzając do wykonania sprawiedliwych wyroków.

Czego się możemy nauczyć:

64:6. Niedoskonali ludzie nie zdołają sami siebie wybawić. Gdy chodzi o przebłaganie za grzechy, ich prawe uczynki nie są warte więcej niż pobrudzone szaty (Rzymian 3:23, 24).

65:13, 14. Jehowa błogosławi swym wiernym sługom, hojnie zaspokajając ich potrzeby duchowe.

66:3-5. Jehowa nienawidzi obłudy.

„Wielce się radujcie”

Proroctwa o odrodzeniu niewątpliwie bardzo pokrzepiały wiernych żydowskich wygnańców przebywających w Babilonie. Jehowa powiedział do nich: „Wielce się radujcie i weselcie na zawsze z tego, co stwarzam, bo oto ja stwarzam Jerozolimę jako powód do radości, a jej lud jako powód do radosnego uniesienia” (Izajasza 65:18).

My również żyjemy w okresie, gdy ciemność spowija ziemię, a gęsty mrok — narody (Izajasza 60:2). Nastały „krytyczne czasy trudne do zniesienia” (2 Tymoteusza 3:1). Dlatego zbawcze orędzie Jehowy zawarte w Księdze Izajasza również nas bardzo podnosi na duchu (Hebrajczyków 4:12).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 8]

Czy znasz główny powód, dla którego Ezechiasz modlił się o wybawienie od Asyryjczyków?

[Ilustracja na stronie 11]

„Jakże pełne wdzięku są na górach stopy tego, kto przynosi dobrą nowinę!”