„W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie. Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku” (RZYM. 12:10).

1, 2. (a) Jakiej zachęty udziela Paweł w Liście do Rzymian? (b) Na jakie pytania teraz odpowiemy?

W LIŚCIE do Rzymian apostoł Paweł podkreśla, że jako chrześcijanie musimy się nawzajem miłować. Przypomina, iż miłość ta ma być „bez obłudy”. Pisze też o „miłości braterskiej”, która powinna iść w parze z „tkliwym uczuciem” (Rzym. 12:9, 10a).

² Oczywiście miłość braterska to coś więcej niż tylko żywienie do kogoś serdecznych uczuć. Muszą się one przejawiać w konkretnych czynach. Przecież nikt się nie dowie o naszej miłości i tkliwych uczuciach, jeśli ich jakoś nie wyrazimy. Dlatego Paweł zachęca: „Przodujcie w okazywaniu sobie nawzajem szacunku” (Rzym. 12:10b). Na czym polega okazywanie szacunku? Dlaczego w kontaktach z braćmi musimy w tym przodować? I jak to robić?

Czym jest szacunek

3. Jakie znaczenie kryją w sobie hebrajskie i greckie słowa tłumaczone w Biblii na „szacunek”?

³ Podstawowe hebrajskie słowo tłumaczone na „szacunek” dosłownie oznacza „ciężar”. A zatem szacunek okazuje się osobie uważanej za znaczną, ważną. Ten sam hebrajski wyraz jest też często oddawany jako „chwała”, co jeszcze lepiej ukazuje, jakim poważaniem darzy się taką osobę (Rodz. 45:13). Używany w Biblii grecki odpowiednik słowa „szacunek” kryje w sobie myśl nie tylko o „poważaniu”, ale także o „wartości”, o „drogocenności”. Osoby, które szanujemy, rzeczywiście są dla nas cenne i wartościowe.

4, 5. Na czym polega szczery szacunek? Unaocznij to przykładem.

⁴ Na czym polega szczery szacunek? Wszystko zaczyna się od tego, jak patrzymy na innych. A to z kolei wpływa na nasz sposób odnoszenia się do nich. Inaczej mówiąc, aby traktować brata z szacunkiem, najpierw musimy się na niego odpowiednio zapatrywać.

⁵ Czy chrześcijanin mógłby okazywać drugim prawdziwy szacunek, gdyby nie wypływał on z serca? (3 Jana 9, 10). Tak jak roślina może się pięknie rozwijać tylko wtedy, gdy się zakorzeni w dobrej glebie, tak szacunek może być szczery i trwały tylko wtedy, gdy wyrasta na gruncie respektu żywionego w głębi duszy. Pozorny szacunek, niewynikający ze szczerych uczuć, prędzej czy później zanika niczym roślina na marnej glebie. Nic więc dziwnego, że Paweł poprzedził swą zachętę dotyczącą szacunku dobitnym wezwaniem: „Miłość wasza niech będzie bez obłudy” (Rzym. 12:9; odczytaj 1 Piotra 1:22).

Szanuj bliźnich, stworzonych „na podobieństwo Boże”

6, 7. Dlaczego musimy mieć respekt dla drugich?

⁶ Ponieważ to, co żywimy w sercu, jest kluczem do okazywania szacunku, nigdy nie powinniśmy tracić z oczu biblijnych  powodów, dla których zasługują na niego wszyscy nasi bracia. Omówmy teraz dwa takie powody.

⁷ W odróżnieniu od innych ziemskich stworzeń ludzie zostali uczynieni „na podobieństwo Boże” (Jak. 3:9). Dzięki temu przejawiamy takie zbożne przymioty, jak miłość, mądrość i sprawiedliwość. Co jeszcze otrzymaliśmy od naszego Stwórcy? Psalmista oświadczył: „Jehowo, (...) ty, którego dostojeństwo jest wychwalane nad niebiosa! (...) Uczyniłeś go [człowieka] niewiele mniejszym od podobnych do Boga, a potem ukoronowałeś go chwałą i wspaniałością [„godnością”, Biblia poznańska]” (Ps. 8:1, 4, 5; 104:1) *. Ludzie zostali przez Boga ukoronowani, niejako przystrojeni, pewną miarą godności, chwały i szacunku. Kiedy więc szanujemy czyjąś godność, tym samym uznajemy, że jest ona darem od Jehowy. Skoro więc istnieją powody, by mieć respekt dla wszystkich ludzi, o ileż bardziej powinniśmy respektować współwyznawców! (Jana 3:16; Gal. 6:10).

Należymy do jednej rodziny

8, 9. O jakim powodzie darzenia się wzajemnym respektem wspomniał Paweł?

⁸ O innym powodzie darzenia drugich szacunkiem wspomniał Paweł. Zachętę do okazywania go poprzedził słowami: „W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie”. Greckie wyrażenie przetłumaczone na „tkliwe uczucie” odnosi się do silnej więzi jednoczącej rodzinę, w której panuje miłość i której członkowie nawzajem się wspierają. Używając tego wyrażenia, Paweł podkreślił, że relacje w zborze powinny być tak trwałe i przyjazne, jak w zespolonej rodzinie (Rzym. 12:5). Ponadto pamiętajmy, że słowa te apostoł skierował do chrześcijańskich pomazańców, a wszyscy oni zostali usynowieni przez jednego Ojca, Jehowę. Zatem pierwsi chrześcijanie w pewnym szczególnym sensie rzeczywiście byli dla siebie bliską rodziną. Mieli więc niezwykle istotny powód, by darzyć się respektem. To samo dotyczy dzisiejszych pomazańców.

⁹ A jak rzecz się ma z „drugimi owcami”? (Jana 10:16). Chociaż Bóg jeszcze nie zalicza ich do swoich dzieci, słusznie mogą nazywać siebie braćmi i siostrami, gdyż tworzą zjednoczoną ogólnoświatową rodzinę chrześcijańską (1 Piotra 2:17; 5:9). Kiedy więc osoby należące do drugich owiec w pełni rozumieją, jakie znaczenie kryje się za słowami „brat” i „siostra”, zyskują ważny powód, by współwyznawców darzyć szczerym respektem (odczytaj 1 Piotra 3:8).

Dlaczego szacunek jest tak ważny?

10, 11. Dlaczego okazywanie innym szacunku jest takie ważne?

¹⁰ Dlaczego szczery szacunek dla drugich jest tak ważny? Ponieważ okazując go naszym braciom i siostrom, wydatnie przyczyniamy się do pomyślności i jedności całego zboru.

¹¹ Oczywiście mamy świadomość, że bliska więź z Jehową i wsparcie Jego ducha to dwa najważniejsze źródła duchowych sił (Ps. 36:7; Jana 14:26). Ale pokrzepieni czujemy się również wtedy, gdy cenią nas współwyznawcy (Prz. 25:11). Kiedy okazują nam wdzięczność i respekt, przyczyniają się do naszego zbudowania. Dzięki temu mamy dodatkowe siły do radosnego i zdecydowanego kroczenia drogą prowadzącą do życia. Z pewnością nieraz osobiście tego doświadczyłeś.

12. Jak każdy z nas może się przyczyniać do rozwijania w zborze atmosfery ciepła i miłości?

 ¹² Wiedząc, że potrzebujemy uznania drugich, Jehowa słusznie zachęca nas w swoim Słowie, byśmy ‛przodowali w okazywaniu sobie nawzajem szacunku’ (Rzym. 12:10; odczytaj Mateusza 7:12). Wszyscy chrześcijanie, którzy biorą do serca tę ponadczasową radę, przyczyniają się do rozwijania w zborze atmosfery ciepła i miłości. Warto więc czasem zapytać siebie: „Kiedy ostatnio jakimś słowem bądź czynem wyraziłem szczery szacunek dla brata lub siostry?” (Rzym. 13:8).

Konkretne zadanie dla każdego

13. (a) Zwłaszcza kto powinien przodować w okazywaniu szacunku? (b) Na co wskazują słowa Pawła z Rzymian 1:7?

¹³ Kto powinien przodować w okazywaniu szacunku? W Liście do Hebrajczyków Paweł opisuje chrześcijańskich starszych jako „tych, którzy wśród was przewodzą” (Hebr. 13:17). To prawda, że nadzorcy wiodą prym w różnych dziedzinach życia zboru. Jako pasterze z pewnością muszą też przodować w otaczaniu szacunkiem współwyznawców, w tym współstarszych. Kiedy na przykład tacy zamianowani bracia spotykają się, by omówić duchowe potrzeby zboru, okazują sobie nawzajem szacunek, uważnie słuchając każdej wypowiedzi i uwzględniając prezentowane w nich różne poglądy przy podejmowaniu ostatecznych decyzji (Dzieje 15:6-15). Pamiętajmy jednak, że apostoł Paweł skierował List do Rzymian nie tylko do starszych, ale do całego zboru (Rzym. 1:7). A zatem w szerszym zastosowaniu omawiana zachęta odnosi się do każdego z nas.

14. (a) Zilustruj różnicę między zwykłym okazywaniem szacunku a przodowaniem w tej dziedzinie. (b) Jakie pytanie warto sobie zadać?

¹⁴ Rozważmy jeszcze jeden aspekt rady Pawła. Zachęcał on współchrześcijan w Rzymie nie tylko do tego, by okazywali szacunek, ale by wręcz w tym przodowali. Na czym polega różnica? Zilustrujmy to przykładem. Czy grupę uczniów umiejących czytać nauczyciel zachęcałby do nauki czytania? Nie. Przecież oni już opanowali tę umiejętność. Chciałby raczej pomóc im ją ulepszać. Tak samo my darzymy się wzajemną miłością, która jest znakiem rozpoznawczym prawdziwych chrześcijan i która pobudza nas do przejawiania szacunku (Jana 13:35). Ale podobnie jak uczniowie  umiejący czytać nadal mogą rozwijać swą zdolność, tak my możemy robić postępy, przodując w okazywaniu szacunku (1 Tes. 4:9, 10). Jest to konkretne zadanie dla każdego z nas. Warto więc zapytać siebie: „Czy się z tego wywiązuję i szukam sposobności, by okazywać szacunek różnym członkom zboru?”.

Okazuj szacunek „maluczkiemu”

15, 16. (a) Kogo w zborze nie powinniśmy przeoczać i dlaczego? (b) Jak możemy sprawdzić, czy szczerym respektem darzymy wszystkich braci i siostry?

¹⁵ Gdy darzymy względami naszych współwyznawców, nie możemy przeoczać pewnej grupy. Słowo Boże mówi: „Kto okazuje łaskę maluczkiemu, ten pożycza Jehowie, a On mu odpłaci za jego postępowanie” (Prz. 19:17). Jak w praktyce stosować zasadę kryjącą się w tych słowach?

¹⁶ Zapewne przyznamy, że większość osób potrafi odnosić się z szacunkiem do ludzi zajmujących wyższą pozycję, ale niekiedy te same osoby znacznie mniej szanują ludzi o niższej pozycji, a nawet zupełnie ich lekceważą. Jednakże Jehowa postępuje zupełnie inaczej. Oznajmił: „Tych (...), którzy mnie szanują, i ja uszanuję” (1 Sam. 2:30; Ps. 113:5-7). Jehowa szanuje wszystkich, którzy Mu służą i darzą Go szacunkiem. Nie pogardza „maluczkimi” (odczytaj Izajasza 57:15; 2 Kron. 16:9). Niewątpliwie pragniemy naśladować Boga. Jeśli więc chcemy ocenić siebie pod tym względem, powinniśmy się zastanowić: „Jak traktuję tych, którzy nie piastują w zborze ważnych funkcji?” (Jana 13:14, 15). Odpowiedź na to pytanie ujawni, w jakim stopniu darzymy innych szczerym respektem (odczytaj Filipian 2:3, 4).

Szanuj innych, poświęcając im czas

17. Jak między innymi można przodować w okazywaniu szacunku i dlaczego tak odpowiadasz?

¹⁷ Jednym z podstawowych sposobów okazywania szacunku współwyznawcom jest poświęcanie im czasu. Dlaczego można tak powiedzieć? Jako chrześcijanie, mamy mnóstwo zajęć, a wywiązywanie się z licznych obowiązków teokratycznych pochłania wiele godzin. Nic więc dziwnego, że czas jest dla nas bardzo cenny. Rozumiemy też, że nie powinniśmy przesadnie absorbować braci i sióstr swoimi sprawami, i cieszymy się, gdy inni nie domagają się od nas poświęcania im nadmiernej ilości czasu.

18. Jak możemy okazywać gotowość do poświęcania innym czasu? (Zobacz ilustrację na stronie 18).

¹⁸ Wszyscy chrześcijanie — a zwłaszcza pasterze w zborach — muszą pamiętać, że gotowość do przerwania jakiegoś zajęcia i poświęcenia czasu współwyznawcy również jest dowodem respektu dla niego. W jakim sensie? Odkładając jakieś zajęcie, by znaleźć czas dla brata, mówimy mu niejako: „Jesteś dla mnie tak ważny, że wolę poświęcić czas tobie niż temu, co akurat robię” (Marka 6:30-34). I odwrotnie, jeśli nie chcemy przerwać jakiegoś zajęcia, możemy sprawić wrażenie, że dany brat nie wydaje nam się nikim ważnym. Oczywiście są sprawy, których nie można odłożyć. Ale nasza gotowość lub niechęć do poświęcenia komuś czasu wiele wyjawia, jeśli chodzi  o szacunek, jakim darzymy braci i siostry (1 Kor. 10:24).

Bądź zdecydowany przodować w okazywaniu szacunku

19. Jak jeszcze możemy okazywać drugim szacunek?

¹⁹ Istnieją jeszcze inne sposoby okazywania szacunku współwyznawcom. Na przykład oprócz poświęcania im czasu, powinniśmy też poświęcać im uwagę. Również pod tym względem Jehowa daje nam wzór. Psalmista Dawid powiedział: „Oczy Jehowy są zwrócone ku ludziom prawym, a jego uszy ku wołającym o pomoc” (Ps. 34:15). Staramy się naśladować Boga, kierując nasze ‛oczy i uszy’, czyli całą uwagę, ku braciom — zwłaszcza tym, którzy zwracają się do nas o pomoc. W ten sposób darzymy ich szacunkiem.

20. O czym chcemy pamiętać w kwestii okazywania szacunku?

²⁰ A zatem chcemy zawsze pamiętać, dlaczego powinniśmy pielęgnować w sercu respekt dla współwyznawców. Ponadto szukamy sposobności do wyprzedzania się w okazywaniu szacunku każdemu, również osobom z pozoru niewiele znaczącym. Czyniąc tak, będziemy umacniać panującą w zborze miłość braterską i jedność. Dlatego nie tylko zwyczajnie okazujmy szacunek drugim, ale w tym przodujmy. Czy jesteś zdecydowany tak właśnie czynić?

[Przypis]

Czy sobie przypominasz?

• Na czym polega szczery szacunek?

• Z jakich powodów chcemy szanować naszych współwyznawców?

• Dlaczego okazywanie sobie wzajemnego respektu jest takie ważne?

• Jak możemy w praktyce okazywać szacunek braciom i siostrom?

[Pytania do studium]

[Ilustracja na stronie 18]

Jak możemy okazywać szacunek współwyznawcom?