Jezus przybył do Jerozolimy na Święto Poświęcenia (czyli Chanuka). Upamiętnia ono ponowne poświęcenie świątyni. Ponad 100 lat wcześniej syryjski król Antioch IV Epifanes zbudował ołtarz na wielkim ołtarzu w Bożej świątyni. Później synowie pewnego żydowskiego kapłana odbili Jerozolimę i ponownie poświęcili świątynię Jehowie. Od tamtej pory Żydzi co roku upamiętniają to wydarzenie podczas święta, które rozpoczyna się dnia 25 Kislew. Miesiąc ten przypada na część listopada i część grudnia.

Jest zima, więc nastał okres chłodów. Kiedy Jezus przechadza się w świątyni po kolumnadzie Salomona, otaczają go Żydzi i żądają: „Jak długo będziesz trzymał nas w niepewności? Jeśli jesteś Chrystusem, wyraźnie nam to powiedz” (Jana 10:22-24). Jak zareaguje Jezus? Odpowiada: „Już wam mówiłem, a jednak nie wierzycie”. Nie oświadczył im wprost, że jest Chrystusem, jak to zrobił, gdy rozmawiał przy studni z Samarytanką (Jana 4:25, 26). Jednak w gruncie rzeczy wyjawił swoją tożsamość, kiedy stwierdził: „Zanim Abraham zaczął istnieć, ja już byłem” (Jana 8:58).

Chce, żeby ludzie sami rozpoznali w nim Chrystusa przez porównanie jego czynów z tym, czego Chrystus miał dokonać według proroctw biblijnych. Właśnie dlatego wcześniej zobowiązał uczniów, aby nikomu nie mówili, że jest Mesjaszem. Ale teraz otwarcie oznajmia wrogo usposobionym Żydom: „Świadczą o mnie dzieła, których dokonuję w imieniu swojego Ojca. Ale wy nie wierzycie” (Jana 10:25, 26).

Dlaczego nie wierzą, że Jezus jest Chrystusem? On sam wyjaśnia: „Wy nie wierzycie, bo nie jesteście moimi owcami. Moje owce słuchają mojego głosu i ja je znam, a one idą za mną. Daję im życie wieczne i na pewno nie zginą ani nikt mi ich nie odbierze. Ci, których dał mi Ojciec, są cenniejsi niż wszystko inne”. Następnie wyjawia im, jak bliskie relacje łączą go z Ojcem: „Ja i Ojciec stanowimy jedno” (Jana 10:26-30). Jezus przebywa na ziemi, a jego Ojciec w niebie, więc nie może mu chodzić o to, że dosłownie stanowią jedno. Chodzi raczej o to, że panuje między nimi jedność i dążą do tego samego celu.

Żydzi, rozgniewani jego słowami, znowu chwytają za kamienie, żeby go zabić. Ale Jezus się ich nie boi. Mówi: „Na waszych oczach dokonałem w imieniu Ojca tylu dobrych rzeczy. Za którą z nich chcecie mnie ukamienować?”. Żydzi odpowiadają: „Nie chcemy cię ukamienować za coś dobrego, ale za bluźnierstwo. Bo (...) robisz z siebie boga” (Jana 10:31-33). Jezus nigdy nie podawał się za boga, więc skąd takie oskarżenie?

Jezus mówi, że posiada moc, która zdaniem Żydów należy tylko do Boga. Na przykład o „owcach” powiedział: „Daję im życie wieczne”, a tego przecież nie potrafią dokonać ludzie (Jana 10:28). Żydzi przeoczają fakt, że Jezus otwarcie przyznał, iż swoją władzę otrzymał od Ojca.

Obalając ich fałszywy zarzut, Jezus pyta: „Czy w waszych Pismach [w Psalmie 82:6] nie napisano: ‚Powiedziałem: „Jesteście bogami”’? Bóg więc nazwał ‚bogami’ tych, przeciw którym sam się wypowiadał (...). Jak w takim razie mnie — którego Ojciec uświęcił i posłał na świat — możecie posądzać o bluźnierstwo, bo powiedziałem, że jestem Synem Bożym?” (Jana 10:34-36).

Pismo Święte nazywa „bogami” nawet niesprawiedliwych ludzkich sędziów. Dlaczego więc Żydzi obwiniają Jezusa o to, że powiedział: „Jestem Synem Bożym”? Wskazuje on na coś, co powinno ich przekonać: „Jeśli nie robię tego, co jest wolą mojego Ojca, to mi nie wierzcie. Ale jeśli robię, to nawet gdybyście nie wierzyli mnie, wierzcie  tym czynom. Wtedy zrozumiecie i będziecie wiedzieć, że Ojciec pozostaje w jedności ze mną, a ja w jedności z Ojcem” (Jana 10:37, 38).

W odpowiedzi na te słowa Żydzi usiłują schwytać Jezusa, ale jemu znowu udaje się uciec. Opuszcza Jerozolimę i przeprawia się przez rzekę Jordan w rejon, gdzie prawie cztery lata wcześniej zaczął chrzcić Jan — najwidoczniej niedaleko południowego brzegu Jeziora Galilejskiego.

Do Jezusa przychodzą tłumy i mówią: „Jan nie dokonał ani jednego cudu, ale wszystko, co powiedział o tym człowieku, okazało się prawdą” (Jana 10:41). Dlatego wielu Żydów zaczyna w niego wierzyć.