ZOGJTË i gjen në çdo cep të tokës dhe janë ndër krijesat më të kollajshme për t’u vëzhguar. Për më tepër, për shkak të larmisë së formave, ngjyrave, këngëve, lëvizjeve lojcake dhe zakoneve, vëzhgimi i zogjve mund të jetë një argëtim i bukur dhe i këndshëm.

Madje që nga dritarja e kuzhinës mund të vëzhgosh çfarë bën një zog gjatë një dite. Mund të shohësh një mëllenjë duke gërmuar për krimba, një mizangrënës tiran duke kapur insekte në ajër, një pëllumb duke iu vardisur femrës së tij, një dallëndyshe e palodhur duke ndërtuar folenë ose një gardalinë duke ushqyer të vegjlit e saj të uritur.

Disa shpendë si, shqiponjat, fajkonjtë dhe skifterët, të bëjnë përshtypje ndërsa patrullojnë lart në qiell. Disa të tjerë janë të lezetshëm kur i sheh, si: harabelat që grinden për një copëz ushqimi, pëllumbi mashkull që fryhet për t’i rënë në sy një femre në dukje indiferente ose një grup papagajsh galá rozë e gri me zë të çjerrë që varen kokëposhtë në telat e shtyllave elektrike që lëkunden ngaqë ata nuk  ruajnë dot ekuilibrin. Disa pamje të emocionojnë jashtë mase, si tufat shtegtuese të lejlekëve, të krillave ose të patave të egra teksa fluturojnë sipër kokave tona. Vërtet, shtegtimet e tyre janë vëzhguar për mijëra vjet dhe njerëzit kanë mbetur gojëhapur nga aftësia e tyre për t’u orientuar në distanca të mëdha me precizion kronometrik. Në fakt, vetë Krijuesi thotë: «Lejleku në qiej i di mirë kohët e tij dhe turtulli, dejka e bilbili bishtgjatë kthehen secili tamam në kohën e vet.»—Jeremia 8:7.

Bibla flet në shumë vargje për zogjtë, duke na dhënë shpesh mësime të vlefshme. Për shembull, për strucin femër dhe shpejtësinë e saj të pabesueshme, Perëndia i tha Jobit: «Kur ngre dhe rreh krahët, ajo qesh me kalin dhe kalorësin.» * (Jobi 39:13, 18) Gjithashtu, Perëndia e pyeti Jobin: «A thua falë kuptueshmërisë sate fajkoi ngrihet lart? . . . Mos vallë ti e urdhëron shqiponjën të ngrihet lart fluturim?» (Jobi 39:26, 27) Cili është mësimi? Zogjtë i bëjnë gjithë këto gjëra pa ndihmën tonë. Aftësitë e tyre dëshmojnë për mençurinë e Perëndisë, jo tonën.

Mbreti Solomon shkroi se «zëri i turtujve» lajmëron ardhjen e pranverës. (Kënga e Solomonit 2:12) Një psalmist përmendi dallëndyshen ndërsa shkruante për dëshirën e tij të zjarrtë për t’i shërbyer Perëndisë në tempull. Me një grimcë lakmie, ai tha: «Edhe zogu e ka gjetur një shtëpi e dallëndyshja një fole, ku të vërë të vegjlit e saj, pranë altarit tënd të madhërishëm, o Jehova!»—Psalmi 84:1-3.

Disa nga vargjet më të bukura për zogjtë i ka thënë Jezu Krishti. Mendoni për këto fjalë te Mateu 6:26: «Vështroni me kujdes zogjtë e qiellit: ata nuk mbjellin, nuk korrin dhe nuk mbledhin në depo, e megjithatë Ati juaj qiellor i ushqen. A nuk vleni ju më shumë se ata?» Ky ilustrim prekës i siguron dishepujt e Jezuit se janë të çmuar për Perëndinë dhe se nuk duhet të jenë kurrë në ankth për gjërat e nevojshme.—Mateu 6:31-33.

Sot, vëzhgimi i zogjve është një argëtim i përhapur dhe me të drejtë, sepse zogjtë na mahnitin me lojërat, bukurinë, ritualet e çiftimit dhe këngët e tyre. Për më tepër, ata që i vëzhgojnë me kujdes, nxjerrin edhe mësime të vlefshme për jetën. A do t’i ‘vështrosh me kujdes zogjtë’?