Ибриён 10:1-39
10 Шариат танҳо сояи+ некиҳои оянда аст,+ на худи онҳо, аз ин рӯ он* наметавонад бо ҳамон як қурбониҳое, ки сол аз сол оварда мешаванд, касонеро, ки назди Худо меоянд, комил созад.+
2 Агар ин тавр намебуд, магар овардани қурбониҳо манъ намешуд? Охир, касоне, ки хизмати муқаддасро ба ҷо меоранд, як бор пок шуда, дигар гунаҳкор будани худро намефаҳмиданд*.
3 Лекин ин қурбониҳо сол ба сол гуноҳҳоро хотиррасон мекунанд,+
4 зеро хуни буққаҳову бузҳо гуноҳҳоро шуста наметавонад.
5 Бинобар ин Масеҳ ба ҷаҳон омада, мегӯяд: «“Ту қурбонӣ ва ҳадияро нахостӣ, аммо бадане барои ман тайёр кардӣ.
6 Қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои гуноҳ ба ту писанд набуданд”.+
7 Аз ин рӯ гуфтам: “Ман, ки дар бораам дар китоб навишта шудааст, омадам, то хости туро, эй Худо, ба ҷо орам”».+
8 Бале, ӯ аввал гуфт: «Ту қурбониҳо, ҳадияҳо, қурбониҳои сӯхтанӣ ва қурбониҳои гуноҳро нахостӣ ва онҳо ба ту писанд набуданд», яъне қурбониҳое, ки мувофиқи Шариат оварда мешаванд.
9 Ӯ сипас гуфт: «Ман омадам, то хости туро ба ҷо орам».+ Ӯ он чиро, ки якум буд, аз миён мебардорад, то дуюмиро барпо намояд.
10 Мувофиқи ҳамин «хост»+ мо ба воситаи қурбонии бадани Исои Масеҳ як бор ва барои ҳамеша муқаддас гаштем.+
11 Ҳамчунин ҳар коҳин рӯз аз рӯз дар ҷойи худ меистад, то хизмати муқаддасро ба ҷо оварда,+ ҳамон як қурбониҳоеро, ки наметавонанд гуноҳҳоро пурра аз байн баранд,+ борҳо пешкаш кунад.+
12 Аммо ин шахс барои гуноҳҳо як қурбониро барои ҳамеша пешкаш кард ва аз дасти рости Худо нишаст,+
13 аз ҳамон вақт инҷониб ӯ интизор аст, ки душманонаш зери пойи ӯ гузошта шаванд.+
14 Ӯ бо як қурбонӣ онҳоеро, ки муқаддас мешаванд, барои ҳамеша комил гардондааст.+
15 Рӯҳи муқаддас низ ба мо шаҳодат медиҳад, чунки аввал гуфтааст:
16 «“Ин аст аҳде, ки ман баъди он рӯзҳо бо онҳо мебандам,— мегӯяд Яҳува.— Ман қонунҳои худро дар дили онҳо ҷо мекунам ва дар майнаи онҳо менависам”».+
17 Сипас мегӯяд: «Ман гуноҳҳо ва ҷиноятҳои онҳоро дигар ба хотир намеорам».+
18 Пас, дар ҳоле ки гуноҳҳо бахшида мешаванд, дигар барои онҳо қурбонӣ лозим нест.
19 Эй бародарон, мо ба воситаи хуни Масеҳ далерона* бо роҳе меравем, ки ба ҷойи муқаддас мебарад,+
20 яъне бо роҳи наву зиндае, ки ӯ паси парда+ гузашта, барои мо кушод ва ин парда ҷисми ӯст.
21 Ҳамчунин мо саркоҳини бузурге дорем, ки бар хонаи Худо таъйин шудааст,+
22 пас, биёед дил ва виҷдони нопоки худро бо пошидани хун тоза кунему+ ҷисмамонро бо оби пок бишӯем+ ва ҳамин тавр аз самими дил ва бо имони комил ба Худо наздик шавем.
23 Биёед пайваста ва бе дудилагӣ+ ба ҳама дар бораи умеди худ гап занем, зеро Ваъдадиҳанда ба ваъдааш вафо мекунад.
24 Биёед дар фикри ҳам бошем*, то якдигарро сӯйи муҳаббату некукорӣ раҳнамоӣ кунем.+
25 Ба баъзеҳо одат шудааст, ки ба ҷамъомадҳо наоянд. Биёед мисли онҳо нашавему аз ҷамъомадҳоямон намонем,+ балки якдигарро рӯҳбаланд созем+ ва наздик шудани он рӯзро дида инро боз ҳам бештар кунем.+
26 Агар пас аз хуб омӯхтани ростӣ+ дидаю дониста гуноҳ кунем, ҳеҷ қурбоние барои гуноҳ намемонад,+
27 балки интизории пурдаҳшати доварӣ ва хашми оташине боқӣ мемонад, ки душманони Худоро ба комаш мекашад.+
28 Ҳар касеро, ки ба Тавроти* Мӯсо беаҳамиятӣ мекард, бо шоҳидии ду ё се кас раҳм накарда, мекуштанд.+
29 Пас, ба фикри шумо, касе, ки Писари Худоро* пушти по задааст, хуни аҳдро,+ ки бо он муқаддас гардид, як чизи одӣ ҳисобидааст ва рӯҳи лутфу марҳаматро хор доштааст, сазовори чӣ қадар ҷазои сахттар мешавад?+
30 Охир, мо Гӯяндаи ин суханонро мешиносем: «Қасос аз ман аст, ман сазо медиҳам». Ҳамчунин навишта шудааст: «Яҳува халқашро доварӣ хоҳад кард».+
31 Дар ҳақиқат, ба дасти Худои зинда афтодан даҳшатнок аст.
32 Айёми гузаштаро ба хотир оред, ки шумо баъд аз дидани нур+ дар муборизаи сахт ва азобу уқубатҳо истодагарӣ кардед.
33 Баъзан шуморо дар пеши назари ҳама* паст зада, азоб медоданд ва баъзан дар бари касоне будед, ки бо чунин азобҳо рӯ ба рӯ мешуданд.
34 Шумо ба онҳое, ки дар зиндон буданд, ҳамдардӣ кардед ва тороҷ гаштани молу мулкатонро бо хурсандӣ қабул кардед,+ чун медонистед, ки молу мулки беҳтар ва пойдоре доред.+
35 Аз ин рӯ далерии* худро, ки мукофоти бузург меорад, аз даст надиҳед.+
36 Ба шумо истодагарӣ лозим аст,+ то баъди иҷро кардани хости Худо чизҳои ваъдашударо ба даст оред,
37 чунки баъд аз «андаке»+ «Оне, ки омада истодааст, хоҳад расид ва дер нахоҳад кард».+
38 «Аммо росткор ба воситаи имонаш хоҳад зист»+ ва «агар ӯ қафо гардад, Ман аз ӯ розӣ нахоҳам буд».+
39 Вале мо аз онҳое нестем, ки қафо гашта, нобуд мешаванд,+ балки аз имондоронем ва ин имон ҷонҳои моро зинда нигоҳ медорад.
Поварақҳо
^ Ё, эҳтимол, «одам».
^ Ё «аз сабаби гуноҳҳояшон виҷдони нопок намедоштанд».
^ Ё «бо дилпурӣ».
^ Ё «ба якдигар диққат диҳем».
^ Ё «Шариати».
^ Дар матни асл «чун дар тамошогоҳ дар пеши ҳама».
^ Ё «озодона сухан гуфтани».
