เกือบ 500 ปีแล้วที่ชาวสเปนมาถึงดินแดนที่ปัจจุบันนี้เรียกว่า เอลซัลวาดอร์ ชนเผ่าดั้งเดิมที่ตั้งรกรากอยู่ในแถบนั้นเรียกเขตแดนของพวกเขาว่า กุสกัตลัน ซึ่งแปลว่า “ดินแดนแห่งอัญมณี” ทุกวันนี้ คนส่วนใหญ่ในเอลซัลวาดอร์เป็นลูกหลานของชนพื้นเมืองและชาวยุโรปที่ย้ายไปอยู่ที่นั่น

ชาวเอลซัลวาดอร์ขึ้นชื่อว่าเป็นคนขยันขันแข็งและมีมนุษยสัมพันธ์ดี พวกเขายังสุภาพอ่อนน้อมและให้เกียรติผู้อื่นด้วย ก่อนพูดคุยหรือทำธุระ พวกเขาจะทักทายกันอย่างสุภาพว่า “บวยโนส ดีอาส” (สวัสดียามเช้า) หรือ “บวยนาส ตาร์เดส” (สวัสดียามบ่าย) ชาวเอลซัลวาดอร์ที่อยู่ในชนบทและตามหมู่บ้านเล็ก ๆ จะถือว่าเป็นเรื่องเสียมารยาทมาก ถ้าจะเดินผ่านไปโดยไม่ทักทายกันสักคำ

หนึ่งในอาหารจานโปรดของชาวเอลซัลวาดอร์ก็คือ ปูปูซา ซึ่งเป็นแผ่นแป้งตอร์ติยาที่ทำจากข้าวโพด (หรือข้าว) บดหยาบ ใส่ไส้ถั่วกับชีส และมีหมูหรือไส้อื่น ๆ อีก ปูปูซา ต้องกินคู่กับซอสมะเขือเทศ และกูร์ตีโด ซึ่งเป็นเครื่องเคียงที่มีส่วนผสมหลายอย่าง เช่น กะหล่ำปลี แครอท หัวหอม และน้ำส้มสายชูแบบเผ็ด แม้ว่าบางคนกินปูปูซา โดยใช้มีดกับส้อม แต่คนท้องถิ่นมักจะกินด้วยมือ

 คุณรู้ไหม? ผู้คนเรียกเอลซัลวาดอร์ว่าดินแดนแห่งภูเขาไฟ ที่นี่มีภูเขาไฟมากกว่า 20 ลูก บางลูกยังคุกรุ่นอยู่ และยังมีน้ำตกลอส เตร์เกียสที่มีน้ำไหลลดหลั่นเป็นชั้น ๆ ผ่านแท่งหินรูปหกเหลี่ยมที่เกิดจากการระเบิดของภูเขาไฟด้วย

เอลซัลวาดอร์มีพยานพระยะโฮวามากกว่า 38,000 คน พวกเขาประชุมร่วมกันในประชาคมต่าง ๆ ประมาณ 700 ประชาคม และพวกเขาสอนคัมภีร์ไบเบิลให้กับคนราว ๆ 43,000 คน โดยใช้ภาษาสเปน อังกฤษ และภาษามือเอลซัลวาดอร์