Sevdiği kişinin yasını tutan birinin yanındayken kendinizi çaresiz hissettiğiniz oldu mu? Bazen ne söyleyeceğimizi ya da ne yapacağımızı bilemediğimizden susmayı ya da hiçbir şey yapmamayı tercih edebiliriz. Fakat aslında kişiye yararı dokunacak bazı pratik şeyler yapabiliriz.

Genellikle yapılması gereken tek şey yaslı kişinin yanında olmak ve basit ama içten bir ifadeyle üzüntümüzü belirtmektir. Birçok kültürde kişiye sarılmak ya da nazikçe sırtını sıvazlamak ilgimizi göstermenin etkili bir yoludur. Eğer kişi konuşmak istiyorsa onu dinleyin ve anlamaya çalışın. En iyisi de yaslı aile için bir şeyler yapmaktır. Örneğin yaslı kişinin, yemek pişirmek veya çocuklarla ilgilenmek gibi yerine getiremediği ev işlerinden birini yapabilir ya da ihtiyaç varsa cenaze düzenlemelerine yardım edebilirsiniz. Böyle davranışlar en güzel sözlerden daha etkili olabilir.

Belki zamanla ölen kişinin iyi nitelikleri ya da birlikte yaşadığınız güzel anılar hakkında konuşabilirsiniz. Böyle sohbetler yaslı kişinin gülümsemesine bile yol açabilir. Kocası Ian’ı altı yıl önce kaybeden Pam şunları diyor: “Bazen insanlar Ian hakkında hiç bilmediğim güzel şeyler anlatıyor ve bu beni çok mutlu ediyor.”

 Araştırmacılar yakınını kaybeden birçok kişinin başlarda çok destek görse de, kısa süre sonra herkes kendi hayatına dönünce ihmal edildiğini söylüyor. Dolayısıyla yakınını kaybeden arkadaşınızla düzenli olarak görüşmek için çaba harcayın. * Uzun zamandır yasta olan birçok kişi bu tür çabaları çok takdir ediyor ve acılarının bu sayede hafiflediğini söylüyor.

Kaori adındaki Japon bir kızın yaşadıklarına bakalım. Annesini kaybettikten 15 ay sonra ablasını da kaybetmesi onu derinden sarstı. Neyse ki vefalı dostları onu hiç yalnız bırakmadı. Yaşça ondan çok büyük olan Ritsuko, onunla yakından ilgilendi. Kaori şunları diyor: “Dürüst olmak gerekirse bu durumdan pek memnun değildim. Kimsenin annemin yerini almasını istemiyordum ve bunu kimsenin yapabileceğine de inanmıyordum. Ama Ritsuko’nun davranışları kendimi ona yakın hissetmemi sağladı. Her hafta birlikte insanlara Kutsal Kitaptaki iyi haberi duyurur ve ibadetlere katılırdık. Beni çay içmeye davet eder ve yiyecek bir şeyler getirirdi, ayrıca birçok kez bana mektup ve kart yazdı. Artık benim için bir anne gibi olan Ritsuko’nun olumlu tutumu beni iyi yönde etkiledi.”

Kaori’nin annesinin ölümünün üzerinden 12 yıl geçti; bugün o kocasıyla birlikte vaktinin büyük kısmını insanlara iyi haberi duyurarak geçiriyor. Kaori şunları diyor: “Ritsuko benimle ilgilendiğini göstermeye devam ediyor. Ne zaman büyüdüğüm şehre gitsem mutlaka onu ziyaret ediyorum; birlikte vakit geçirmek bana çok zevk veriyor.”

Kıbrıs’ta yaşayan bir Yehova’nın Şahidi olan Poli de uzun süredir arkadaşlarından böyle bir destek görüyor. Kocası Sozos cemaatteki kardeşlerle ilgilenmek konusunda örnek bir gözetmendi. O sık sık öksüz ve dul kardeşleri birlikte zaman geçirip yemek yemek için evlerine davet ederdi (Yakup 1:27). Ne yazık ki Sozos beyin tümörü nedeniyle 53 yaşında hayatını kaybetti. Poli “33 yılımı paylaştığım sevgili kocamı kaybettim” diyor.

Cenazeden sonra Poli, 15 yaşındaki en küçük oğlu Daniel’le birlikte Kanada’ya taşındı. Orada Yehova’nın Şahitlerinin ibadetlerine katılmaya devam ettiler. Poli şunları anlatıyor: “Yeni cemaatimdeki arkadaşlarım geçmişimiz ve içinde bulunduğumuz zor koşullar hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Yine de bize yakınlık gösterdiler, güzel sözlerle teselli ettiler ve birçok konuda bize yardım ettiler. Oğlumun babasına en çok ihtiyaç duyduğu bu dönemde gördüğümüz destek bizim için çok değerliydi. Cemaatteki gözetmenler Daniel’le çok yakından ilgilendi. Özellikle biri, arkadaşlarıyla buluştuğunda ya da futbol oynamaya gittiklerinde Daniel’i de mutlaka çağırırdı.” Bugün Poli ve oğlunun mutlu bir yaşamı var.

Gerçekten de yaslı olan kişilere yardım etmenin ve onları teselli etmenin birçok yolu var. Ayrıca Kutsal Kitabın gelecekle ilgili verdiği heyecan verici ümit de bizi çok rahatlatır.